ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 158

น้ำเสียงนั้นช่างบาดแก้วหูเหลือเกิน จนทำให้ฉู่หลิวเยว่ถึงต้องขมวดคิ้ว

“เจ้าคือผู้ใด”

เมื่อสตรีนางนั้นได้ยินประโยคนี้ก็รู้สึกราวกับถูกยั่วยุมากกว่าเดิม นางจึงปรี่เข้าไปตบหน้าฉู่หลิวเยว่!

“เจ้ายังมีหน้ามาถามว่าข้าเป็นใครอีกอย่างนั้นหรือ! ข้าจะฆ่าเจ้า!”

ฉู่หลิวเยว่เบี่ยงเท้าหนึ่งก้าวเพื่อหลบการจู่โจมของนาง

ทันใดนั้นสตรีนางนั้นก็เซถลาจนเกือบจะล้มหัวคะมำกับพื้น โชคดียังที่คนที่อยู่ข้างหลังของนางเข้ามาช่วยประคองร่างอย่างรวดเร็ว

“ฮูหยิน ท่านโปรดระวังด้วยขอรับ!”

ไฟแห่งความโกรธของสตรีนางนั้นปะทุมากกว่าเดิม จากนั้นนางจึงชี้หน้าฉู่หลิวเยว่แล้วกล่าวเสียงเฉียบขาด

“ไป! ไปจับนางให้ข้าเดี๋ยวนี้!”

“ขอรับ!”

เมื่อคนพวกนั้นได้ยินสิ่งที่นายหญิงของตนสั่งก็ก้าวไปข้างหน้าทันที ก่อนจะล้อมฉู่หลิวเยว่เอาไว้หมายจะจับตัวนาง!

ฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนสีหน้า น้ำเสียงก็เย็นเฉียบลงไปถึงสามส่วน ฟังดูแล้วไร้ความโกรธแต่ทว่าเป็นการข่มขู่เสียมากกว่า

“ที่นี่คือสำนักเทียนลู่ ข้าจะดูสิว่าใครจะกล้ามาสร้างความวุ่นวายถึงที่นี่!”

ประโยคนี้ทำให้พวกเขาหยุดชะงักและเกิดความกระวนกระวายได้สำเร็จ

นั่นนะสิ!

ไม่ว่าอย่างไร ที่แห่งนี้ก็คือบริเวณหน้าประตูสำนักเทียนลู่ ถ้าหากว่าพวกเขาทำอะไรเกินเหตุตรงนี้ ทางสำนักเทียนลู่คงไม่มีทางปล่อยไปง่ายๆ เด็ดขาด!

แต่ดูเหมือนสตรีนางนั้นจะไม่ฟังคำพูดของฉู่หลิวเยว่ นางจึงขึ้นเสียงสูงไปอีกแปดส่วน

“พวกเจ้ามัวยืนบื้ออะไรอยู่ รีบไปจับตัวนางมาให้ข้าประเดี๋ยวนี้! ตระกูลกู้ของข้าต้องการจับตัวนาง ผู้ใดจะกล้ามาขัดขวางรึ!”

ตระกูลกู้?

ความคิดของฉู่หลิวเยว่เปลี่ยนไปทันที คราวนี้นางจึงจำสถานะตัวตนของสตรีนางนี้ได้แล้ว

ฮูหยินเอกของกู้อวิ๋นเฟยประมุขตระกูลกู้ นายหญิงแห่งตระกูลกู้…เยว่เจินหลิง

เจ้าของร่างเดิมเคยพบเจอสตรีนางนี้แค่เพียงครั้งเดียว ทั้งยังผ่านมานานหลายปีอีกต่างหาก ดังนั้นตอนที่ฉู่หลิวเยว่เห็นนางเมื่อครู่นี้จึงคุ้นตาเป็นอย่างยิ่ง แต่ก็นึกไม่ออกว่าเป็นผู้ใด

ทว่าคนที่หยิ่งยโสเช่นนี้ เมื่ออ้าปากโอ้อวดว่า “ตระกูลกู้ของข้า” จึงเดาได้ไม่ยากว่านางคือผู้ใด

จากนั้นฉู่หลิวเยว่จึงเข้าใจสถานการณ์ขึ้นมาทันทีว่าประโยคแรกที่นางเอ่ยนั้นหมายถึงเรื่องอะไร

เพราะว่าเยว่เจินหลิงคือมารดาผู้ให้กำเนิดกู้หมิงจูนั่นเอง!

“ที่แท้ก็คือฮูหยินตระกูลกู้นี่เอง ข้ากับตระกูลกู้ของพวกท่านไม่เคยไปมาหาสู่กันมาก่อน แล้วไม่เคยทำอะไรผิดต่อตระกูลของพวกท่านหรอกกระมัง ไม่รู้ว่าท่านไปโมโหอะไรมาถึงให้คนมาจับตัวข้า ตกลงนี่มันเรื่องอะไรกันแน่”

เยว่เจินหลิงหัวเราะด้วยความโกรธ นางมองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาที่เต็มไปด้วยความเกลียดแค้น

“เจ้ายังมีหน้ามาพูดอีกหรือ เจ้าทำอะไรลงไป เจ้าน่าจะรู้ดีแก่ใจมากที่สุด!”

ฉู่หลิวเยว่ยังคงมีสีหน้าเช่นเดิม “ข้าก็ยังไม่เข้าใจจริงๆ ท่านช่วยอธิบายให้ข้าก่อนจะได้หรือไม่”

เยว่เจินหลิงโกรธจนตัวสั่น

“เจ้า!”

“นี่มันอะไรกัน เอะอะโวยวายอะไรตั้งแต่เช้า!”

ในขณะที่ทั้งสองฝ่ายต่างไม่มีใครยอมใครนั้น ก็มีคนผู้หนึ่งรีบเดินออกมาจากประตูสำนัก

ฉู่หลิวเยว่หันหลังกลับไปมอง

“อาจารย์ไป๋เชิน”

เมื่อไป๋เชินเห็นฉู่หลิวเยว่ หัวใจของเขาถึงกับกระตุกวูบ

ถึงแม้ว่าเมื่อวานนี้จะอุตส่าห์ได้ยินข่าวคราวมาบ้างแล้ว ทว่าเมื่อได้มาเห็นกับตาตนเอง เขาก็ยังอดตื่นเต้นดีใจไม่ได้

“เสี่ยวหลิวเยว่! เป็นเจ้าจริงๆ ด้วย!”

เขารีบก้าวเข้าไปหาฉู่หลิวเยว่ แล้วมองสำรวจนางหัวจรดเท้าอย่างถี่ถ้วน

“เจ้า นี่เจ้าไม่เป็นอะไรจริงๆ ใช่หรือไม่!”

ฉู่หลิวเยว่ยกยิ้มมุมปากเล็กน้อยให้แก่เขา

“ก็ใช่น่ะสิท่านอาจารย์ ข้ายังดีๆ อยู่เลย ท่านไม่ต้องเป็นห่วงหรอกเจ้าค่ะ”

“เป็นเพราะนาง! นางทำให้บุตรสาวคนเดียวของข้าต้องตาย!”

ไป๋เชินเปลี่ยนสีหน้าลุ่มลึกขึ้นมาเล็กน้อย

“ฮูหยินกู้ นี่มันเป็นเรื่องที่เกี่ยวข้องกับชีวิต ท่านอย่าพูดเหลวไหล ข้าเข้าใจถึงความเสียใจที่ท่านต้องสูญเสียบุตรสาวไป แต่ทว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นที่บรรพตวั่นหลิงในตอนนั้นมันชุลมุนวุ่นวายไปหมด แม้กระทั่งข้ายังมิรู้แน่ชัดเลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ ท่านตัดสินใจเช่นนี้ ท่านคิดว่าเสี่ยวหลิวเยว่เป็นคนทำร้ายบุตรสาวท่านอย่างนั้นหรือ”

“ข้ามั่นใจแน่นอน ข้าไปตามสืบมาแล้ว ตอนนั้นกู้หมิงจูและฉู่หลิวเยว่ถูกขังไว้ที่ภูเขาลูกหนึ่งด้วยกัน จากนั้นก็ถูกปิดล้อมด้วยนาคาปีกทมิฬกลืนเวหาและสัตว์อสูรจำนวนนับไม่ถ้วน! สถานการณ์เยี่ยงนั้น เหตุใดกู้หมิงจูต้องตาย แล้วมีเพียงฉู่หลิวเยว่คนเดียวที่เหลือรอดกลับมาอย่างปลอดภัย! ต้องเป็นนางที่ทำอะไรกับบุตรสาวของข้าอย่างแน่นอน!”

เยว่เจินหลิงตะโกนออกมาอย่างมั่นใจเต็มเปี่ยมด้วยอารมณ์คุกรุ่น ราวกับว่านางได้เห็นเหตุการณ์มากับตาตัวเองก็มิปาน

ไป๋เชินรับฟังแต่ก็ไม่ได้เห็นด้วย อีกทั้งยังรู้สึกน่าขันมากด้วย

“…ดังนั้น ด้วยเหตุผลที่ฉู่หลิวเยว่มีชีวิตรอดกลับมาแค่คนเดียว ท่านจึงตัดสินใจว่านางเป็นคนฆ่ากู้หมิงจูจนทำให้นางถึงแก่ความตายใช่หรือไม่”

เยว่เจินหลิงตวาดลั่น

“เหตุผลแค่นี้ยังไม่พออีกหรือ! ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น เจ้าก็ให้นางอธิบายเองสิว่าในสถานการณ์เยี่ยงนั้นนางรอดพ้นจากสวรรค์มาได้อย่างไร!”

ถ้าหากว่าฉู่หลิวเยว่ตายไปพร้อมกัน เช่นนั้นนางก็ไม่มีอะไรที่ต้องพูดอีก และนางจึงทำได้เพียงยอมรับความโชคร้ายเอาไว้เอง

ทว่าตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ยังมายืนลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงนี้ได้ แม้กระทั่งร่างของบุตรสาวนางยังยากที่จะตามหา!

แล้วจะไม่ให้นางเกลียดรังคนผู้นี้ได้อย่างไร!

ไป๋เชินถึงกับพูดไม่ออกไปชั่วขณะ

“ท่านพูดออกมาเช่นนี้ ท่านมีหลักฐานหรือ ถ้าไม่มีหลักฐานก็แสดงว่าท่านใส่ร้ายเด็กอยู่นะ”

เยว่เจินหลิงตกตะลึง นางไม่รู้ว่าจะตอบอย่างไรในขณะที่รู้สึกใจฝ่อขึ้นมาเล็กน้อย

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงเรียบนิ่ง

“ไม่มีหลักฐาน ไม่มีพยาน แล้วอาศัยจินตนาการของตนเองก็ตัดสินว่าข้าเป็นคนผิดแล้ว ทั้งยังจะมาลักพาตัวข้าไปอีก ฮูหยินกู้ ท่านเป็นคนไม่มีเหตุผลเอาเสียเลย เป็นเช่นนั้นหรือไม่”

เยว่เจินหลิงถูกทั้งสองตำหนิก็สะอึกจนพูดไม่ออก ใบหน้าแดงก่ำที่เพิ่งผ่านการร้องไห้ บัดนี้กลับกลายเป็นขาวซีด

ถึงอย่างไรนางก็ผ่านโลกมามากมาย ดังนั้นนางจึงโต้เถียงกลับไปอย่างรวดเร็ว

“ถ้าอย่างนั้นเจ้าก็อธิบายให้ชัดเจนสิว่าเหตุการณ์เป็นอย่างไรกันแน่ เหตุใดเจ้าจึงกลับมาอย่างปลอดภัยแค่เพียงผู้เดียว ถ้าหากเจ้ามีหนทางหลบหนีอยู่แล้ว แล้วเหตุใดเจ้าถึงไม่ช่วยกู้หมิงจูสักนิด!”