ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1614

……….

แรงกดดันอันน่าสะพรึงกลัวแผ่กระจายออกมาจากร่างของฉู่หลิวเยว่!

ในขณะเดียวกันนั้นเอง อาการบาดเจ็บบนร่างกายของนางก็เริ่มฟื้นตัวอย่างรวดเร็วจนสามารถมองเห็นได้ด้วยตาเปล่า!

เวลาเพียงชั่วพริบตา ผิวของนางก็เรียบเนียนขาวใสดังเดิม

เหมือนว่าบาดแผลเหล่านี้จะไม่เคยปรากฏขึ้นมาก่อน

ลำแสงสีทองชาดปกคลุมทั่วร่างกายของนางบางๆ หนึ่งชั้น ดูทรงพลังและศักดิ์สิทธิ์เป็นอย่างมาก!

เมื่อสังเกตเห็นถึงความเปลี่ยนแปลงของนาง ถวนจื่อก็ชะงักค้างไปทันที

และไม่สนใจที่จะร้องไห้แล้ว นางเบิกตากว้างแล้วมองฉู่หลิวเยว่โดยไม่กะพริบตา

หยาดน้ำตาเกาะที่ขนตา กระจ่างใสราวกับก้อนผลึก เมื่อมองไปแล้วรู้สึกน่าสงสารเป็นอย่างมาก

นางกับฉู่หลิวเยว่มีพันธสัญญาต่อกัน นางสามารถรับรู้ได้ถึงความเจ็บปวดที่ฉู่หลิวเยว่ได้รับ และสามารถสัมผัสถึงความเปลี่ยนแปลงของนางได้ตั้งแต่คราวแรก

นี่มัน…

ลมปราณของนาง เหมือนว่าจะแข็งแกร่งขึ้นใช่หรือไม่?

ไม่!

ถ้าพูดให้ถูกต้องก็คือ ชีพจรดั้งเดิมของนางต่างหากที่แข็งแกร่งขึ้น!

พลังที่ปกคลุมอยู่นั้นมันปกคลุมที่ชีพจรดั้งเดิมของนาง เหมือนกับเป็นชุดเกราะที่เสริมเข้าไปอีกชั้น!

และประเด็นสำคัญก็คือ พลังนี้…มาจากบรรพบุรุษเผ่าหงส์ทองคำ!

ตอนนี้แม้กระทั่งถวนจื่อที่มีสายเลือดบริสุทธิ์ ก็ไม่สามารถมาเทียบพลังกับนางได้เลย!

หลังจากนั้นถวนจื่อก็รู้สึกว่าพลังที่เหนี่ยวรั้งร่างของนางเอาไว้จางหายไปอย่างไร้ร่องรอยแล้ว

“ตอนนี้ เจ้าเชื่อที่ข้าพูดหรือยัง?”

น้ำเสียงของบรรพบุรุษแฝงด้วยรอยยิ้ม

ถวนจื่อชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้นก็ค่อยๆ ดึงสติกลับคืนมา

ใบหน้าเจ้าเนื้อมีรอยยิ้มที่สดใสปรากฏขึ้นมา

“ท่านบรรพบุรุษเป็นคนดีจริงๆ!”

ขณะที่พูดนางก็อยากจะรีบวิ่งไปเกาะขาของฉู่หลิวเยว่อย่างรวดเร็วจนแทบจะอดทนรอไม่ไหวอีกต่อไป!

หลังจากนั้นไม่นานนางก็พุ่งตัวไปด้านหน้าของฉู่หลิวเยว่

ในที่สุดนางก็หยุดยืนห่างจากฉู่หลิวเยว่อยู่สามก้าว

เพราะว่าฉู่หลิวเยว่ยังคงนั่งหลับตาทำสมาธิอยู่

แม้ถวนจื่ออยากจะพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมกอดของนาง แต่นางก็รู้ดีว่านี่เป็นช่วงเวลาพิเศษ

ดังนั้นนางจึงต้องหยุดรออยู่ที่เดิมอย่างเชื่อฟัง พร้อมกะพริบตาปริบๆ แล้วกวาดสายตามองฉู่หลิวเยว่อยู่หลายรอบ

ยิ่งมองมากเท่าไร ก็ยิ่งมีความสุขมากเท่านั้น

ลมปราณภายในร่างกายของอาเยว่แข็งแกร่งขึ้นแต่ก่อนมากจริงๆ

อีกทั้งนี่ไม่ใช่การเพิ่มพลังเพียงอย่างเดียว แต่ที่สำคัญกว่านั้นก็คือ หนึ่งในพลังนั้นมีแรงกดดันที่น่าตกใจแฝงมาด้วย!

ทันใดนั้นคิ้วของฉู่หลิวเยว่ก็ขยับขึ้นเล็กน้อย

วินาทีถัดมา นางก็ค่อยๆ ลืมตา

ดวงตาของนางพร่างพราวเหมือนดวงดาวสุกสกาว

เปลวเพลิงสีทองคำชาดส่องสว่างมาจากดวงตาของนาง!

…

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองถวนจื่อตาเขม็ง ในแววตาของนางนั้นเหมือนมีดวงดาวนับพันส่องประกายอยู่

นางยกมือขึ้นมา

กระโปรงใบบัวบนร่างของถวนจื่อปลิวไสวทั้งที่ไม่มีลมพัด

นิ้วชี้เรียวขาวของฉู่หลิวเยว่สัมผัสไปอย่างแผ่วเบา

จากนั้นก็มีอันใดบางอย่างพวยพุ่งออกมาจากร่างกายของนาง และรวมตัวกันอยู่ที่กลางฝ่ามือด้วยความรวดเร็ว!

มันคือลูกบอลโปร่งแสงขนาดเท่ากำปั้น

ด้านในมีเปลวเพลิงสีทองคำชาดลุกโชนอยู่

ถวนจื่อเบิกตากว้างขึ้นเล็กน้อย

บรรยากาศภายในท้องพระโรงเริ่มแปลกประหลาดมากขึ้นเรื่อยๆ

พลังแห่งสวรรค์และโลกที่อยู่โดยรอบค่อยๆ พุ่งเข้าหาฉู่หลิวเยว่

กระแสเสียงดั่งคลื่นซัดดังขึ้นเบาๆ อย่างคลุมเครือ

แม้ถวนจื่อจะไม่รู้ว่าฉู่หลิวเยว่กำลังจะทำอันใด แต่นางก็สามารถสัมผัสได้ถึงความเคร่งเครียดที่เพิ่มมากขึ้น

เป็นผลทำให้นางรู้สึกกังวลเช่นกัน

มือเล็กๆ เนื้อแน่นทั้งสองข้างกำหมัดแน่น สายตาจ้องไปทางฉู่หลิวเยว่ตาไม่กะพริบ เพราะกลัวว่าจะพลาดอันใดไป

ทันใดนั้นเองนางก็มองเห็นว่าระหว่างคิ้วของฉู่หลิวเยว่มีลำแสงสว่างสายหนึ่งปรากฏขึ้น!

จากนั้นลำแสงสายที่สองก็ตามมา ซึ่งเชื่อมต่อกับสายแรกก่อนหน้านี้

ต่อมาก็เป็นลำแสงสายที่สาม

ถวนจื่อตกใจจนอ้าปากค้าง ปากเล็กๆ

จากนั้นนางก็รู้สึกขึ้นได้ว่า ลำแสงเหล่านั้นกำลังก่อร่างสร้างตัว คล้าย…สัญลักษณ์รูปหนึ่ง?

ลำแสงที่ไหลเข้ามาบริเวณกลางหน้าผากของฉู่หลิวเยว่นั้นมีจำนวนเพิ่มมากขึ้น แรงกดดันบนร่างกายของนางนั้นก็เพิ่มขึ้นเป็นจำนวนมากอย่างรวดเร็ว!

เมื่อเวลาผ่านไปแม้แต่ถวนจื่อยังรู้สึกหายใจไม่ค่อยออก

บรรยากาศโดยรอบเหมือนว่าจะถูกพลังอันไร้รูปร่างแช่แข็งเอาไว้!

นางหันไปมองทางฉู่หลิวเยว่ด้วยความตกใจ และอยากจะถามอันใดบางอย่าง แต่ก็กลัวว่ามันจะส่งผลกระทบกับนาง สุดท้ายก็ต้องกลืนความสงสัยเหล่านั้นลงคอไปจนหมด

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด ในที่สุดลำแสงสุดท้ายบริเวณระหว่างคิ้วของฉู่หลิวเยว่ก็ตกลง

ทันใดนั้นเองลำแสงก็สว่างเจิดจ้าแสบตา!

แรงกดดันศักดิ์สิทธิ์ลดถอยลงในทันที!

พรึ่บ!

ฉู่หลิวเยว่ลืมตาขึ้น!

รูม่านตายังคงสว่างสดใส ทันใดนั้นเองแสงดาวจำนวนมากมายนับไม่ถ้วนก็ดับมอด! ก่อนจะสะท้อนด้วยแสงที่สว่างกว่านั้น!

……….