ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1631

……….

ทัณฑ์สวรรค์ลดจำนวนลง เมฆดำก็จางหายไป!

เปลวเพลิงโดยรอบกายเขาหายไปทีละน้อย

เหลือเพียงแต่ชุดเกราะที่ลอยอยู่ด้านหน้า พร้อมลำแสงที่สว่างเจิดจ้า!

ภายนอกมีประกายแสงปกคลุมหนึ่งชั้น ทำให้คนภายนอกมองเห็นไม่ชัดเจน

อย่างใดก็ตามลมปราณที่แข็งแกร่งและจำนวนมากนั้นกลับไม่สามารถทำให้ผู้คนเมินเฉยได้

ในตอนนั้นผู้อาวุโสอูเผิงและคนอื่นๆ ต่างตกอยู่ในความเงียบงัน

พวกเขาล้วนรู้ดีว่า นั่นคือ… อาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งราชาจริงๆ!

คาดไม่ถึงว่าผู้ชายคนนี้… จะใช้เวลาเพียงวันเดียว… ไม่สิ! คืนเดียวเท่านั้น ในการหลอมอาวุธศักดิ์สิทธิ์แห่งราชาออกมาหนึ่งชิ้น!

แม้ว่าก่อนหน้านี้จะได้เตรียมตัวเตรียมใจมาก่อนแล้ว แต่เมื่อเห็นเหตุการณ์ทั้งหมดเกิดขึ้นกับตา หัวใจก็สั่นสะท้าน และไม่สามารถบรรยายออกมาได้

หรงซิวสะบัดมือของตนเอง ลำแสงตกลงที่กลางฝ่ามือของเขา จากนั้นก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย

ตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว รอบข้างยังมีหมอกหนาปกคลุมหนึ่งชั้น

เขาสวมชุดขาวยืนอยู่กลางกลุ่มหมอก ท่าทางงดงามดั่งเซียน

หนานอีอีมองจนนิ่งค้างไป

และในตอนนั้นเอง เขาก็หมุนตัวกลับมาอย่างกะทันหัน ก่อนจะเดินมาทางนี้

เขาเดินมาอย่างเชื่องช้าและสงบนิ่ง ทว่าฝีเท้าแต่ละก้าวนั้นได้เหยียบย่ำที่หัวใจของหนานอีอี

หนานอีอีกลั้นหายใจโดยไม่รู้ตัว ทั่วทั้งร่างตึงเกร็งขึ้นมาทันที

หัวใจเต้นกระหน่ำอย่างรวดเร็ว ใบหน้าเหมือนถูกแผดเผา

นางไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ผู้ชายคนหนึ่งที่นางยังเห็นหน้าไม่ชัด จะทำให้นางไม่สามารถควบคุมอารมณ์ของตนเองได้

ระยะห่างของทั้งสองฝ่ายลดลงเรื่อยๆ

หนานอวี่สิงหันมองทางหนานอีอี เมื่อเห็นว่านางกำลังจ้องไปด้านหน้าอย่างเหม่อลอย ตอนแรกเขาก็อยากจะพูดอันใดขึ้นมา

แต่เมื่อคำพูดมาอยู่ที่ริมฝีปาก เขาก็พูดอันใดไม่ออกอย่างกะทันหัน

เขาไม่เคยเห็นน้องสาวผู้นี้แสดงสีหน้าให้ใครเช่นนี้มาก่อนเลย

แม้ว่าปกติแล้วเขาจะเข้มงวดกับนาง แต่ภายในใจก็ยังเอ็นดูนางอยู่เสมอ

หากนางชอบอีกฝ่ายมากจริงๆ … ตราบใดที่อีกฝ่ายมีภูมิหลังที่ดี ด้วยลักษณะท่าทางสง่างามเช่นนี้ กอปรกับเป็นผู้มีพรสวรรค์ด้านการหลอมอาวุธ เขาก็สามารถพิจารณาได้

เมื่อคิดถึงตรงนี้ เขาก็สาวเท้าไปด้านหน้าหนึ่งก้าว แล้วประสานมืออย่างเกรงใจ

“ท่านผู้นั้นโปรดรั้งเท้าก่อน”

ฝีเท้าของหรงซิวไม่หยุดนิ่ง เขาทำเป็นเหมือนไม่ได้ยินสิ่งที่อีกฝ่ายพูด

หนานอวี่สิงขมวดคิ้วขึ้นเป็นปม

ผู้ชายคนนี้มีความเย่อหยิ่งจองหองมากจริงๆ

แต่หากอีกฝ่ายเดินไปไกลแล้วจะแย่เอาได้

เขาเดินไปด้านหน้าอีกครั้งเพื่อขวางทางหรงซิวไว้

หรงซิวถึงได้หยุดฝีเท้า เขาเงยหน้าขึ้นมามองอีกฝ่ายเล็กน้อย

หัวใจของหนานอวี่สิงเต้นระรัว

ดวงตาของผู้ชายคนนี้ลึกล้ำ ราวกับกำลังมองบึงเหน็บหนาวอันไร้ก้นบึง

แค่มองไปก็รู้สึกถึงความเย็นชาและหนาวเหน็บ

เหมือนกับคนที่อยู่ตรงหน้าเขาไม่ใช่มนุษย์ แต่เป็นสิ่งของที่ไม่มีความสำคัญ

สายตานั้นทำให้หนานอวี่สิงรู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก

แต่เขาไม่ใช่เด็กหนุ่มที่ขาดประสบการณ์ ตอนนี้เขายังสามารถควบคุมอารมณ์ได้

“ท่านอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าไม่ได้มีเจตนาร้าย ผู้น้อยมีนามว่าหนานอวี่สิง ข้าเห็นว่าท่านอายุยังน้อยแต่ได้เป็นช่างหลอมอาวุธระดับราชา ข้าจึงรู้สึกชื่นชมเป็นอย่างมาก ไม่ทราบว่าพวกเราจะสามารถเป็นสหายกันได้หรือไม่? หลังจากนั้น…”

“ไม่จำเป็น”

เขายังไม่ทันพูดจบ หรงซิวก็ได้ให้คำตอบอย่างตรงไปตรงมาแล้ว

เมื่อพูดจบหรงซิวก็เบี่ยงตัวหลบ แล้วเดินหน้าต่อ

ใบหน้าเช่นนี้ส่งผลกระทบกับนางมากเกินไป มากเสียจนไม่ได้สังเกตอารมณ์ของหรงซิวเลย

“หลบไป”

หรงซิวพูดขึ้นน้ำเสียงเย็นชาราวกับน้ำแข็ง นอกจากนี้ยังแฝงความรู้สึกสูงส่งที่ไม่อาจเอื้อม

หนานอีอีจึงหลบไปด้านข้างแทบจะในทันทีโดยไม่รู้ตัว

เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์เช่นนี้หนานอวี่สิงก็รู้สึกโกรธมากขึ้นกว่าเดิม

น้องสาวของเขาผู้นี้ ปกติแล้วไม่กลัวฟ้าไม่กลัวดิน ครอบครัวของเขาแทบจะประคองนางอยู่ในฝ่ามือ กลัวว่าเมื่อนางจะเผชิญสิ่งต่างๆ แล้วจะทำให้นางไม่ได้รับความเป็นธรรม

แต่ผู้ชายคนนี้กลับไม่ได้แสดงสีหน้าที่ดีเลย แล้วยังจะบอกให้นางหลบไปอีกหรือ?

เงาร่างของหนานอวี่สิงวูบไหว!

ทันใดนั้นเองเขาก็ปรากฏกายอยู่ที่ด้านข้างของหนานอีอี

เขาดึงตัวหนานอีอีไปไว้ที่ด้านหลัง ส่วนตนเองก็ก้าวเท้าขึ้นมาหนึ่งก้าว แล้วหัวเราะเสียงเย็นว่า

“ช่างหลอมอาวุธระดับราชา เจ้าคิดว่าเจ้ามีอันใดดี? พวกเราต้องการมอบมิตรภาพให้อย่างจริงใจ แต่เหตุใดต้องถึงทำตัวสูงส่งยิ่งใหญ่เช่นนี้?”

เขาเห็นว่าอีอีชอบอีกฝ่าย ดังนั้นจึงไว้หน้าให้แก่เขาอยู่หลายส่วน

น่าเสียดายที่อีกฝ่ายไม่เห็นค่าเลยแม้แต่น้อย

พูดดีๆ ไม่ชอบ ต้องให้บังคับ!

หรงซิวไม่มีความอดทนกับคนเหล่านี้มากนัก ยิ่งไปกว่านั้นคนเหล่านี้คิดจะสร้างปัญหาให้กับเขา

ในที่สุดเขาก็หันไปมองทางหนานอวี่สิง

แต่ในตอนนั้นเองกลับทำให้หนานอวี่สิงเย็นยะเยือกไปทั้งร่าง!

หรงซิวมีท่าทางเกียจคร้าน น้ำเสียงก็สงบนิ่งเป็นอย่างมาก

“พวกเจ้ากำลังทำให้ข้าไปหาภรรยาช้า”

คำพูดที่ออกมาแต่ละคำ ทำให้รู้สึกหนาวจนสั่นสะท้าน!

……….