ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 166

เถาวัลย์ศักดิ์สิทธิ์สีดำและใบขู่ซิ่งมีความทนทานต่อกัน หลังจากเช็ดด้วยใบขู่ซิ่งแล้วจะเคลือบสารทิ้งไว้เป็นชั้นบางๆ

และถึงแม้ว่าพู่กันจะไม่มีน้ำหมึก แต่มันก็ทำมาจากขนหมาป่าหิมะซึ่งสามารถทิ้งรอยไว้ได้อย่างง่ายดาย

วิธีการนี้ช่างง่ายดายยิ่งนัก แต่สำหรับผู้ที่ไม่เข้าใจ จากเรื่องง่ายก็กลายเป็นเรื่องยากได้

พวกของชุยเหยาก็แค่อยากจะทำให้ฉู่หลิวเยว่ลำบากและอับอายสักครั้งเท่านั้น

ฉู่หลิวเยว่บอกว่าของพังแล้ว ตอนที่นางขออันใหม่ พวกเขาสองคนยังแอบหัวเราะสะใจคิดว่าแกล้งนางได้สำเร็จอยู่เลย

ทว่าเวลานี้กลับเห็นตัวอักษรปรากฏขึ้นบนแผ่นไม้สีดำ ทั้งสองจึงหัวเราะไม่ออกอีก

รอยยิ้มบนใบหน้าของชุยเหยาไม่ได้จางหายไป แต่ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความแปลกใจ ซึ่งทำให้เขาดูแข็งทื่อและประหลาดพิกล

ในขณะที่ม่อเหลียงก็ไม่ได้ดีไปกว่านี้สักเท่าไหร่

ดูเหมือนว่าเขาจะได้สติกลับมาแล้ว ฉู่หลิงเยว่จงใจชัด!

นางรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าต้องทำอย่างไร แต่กลับแสร้งทำเป็นไม่รู้มาโดยตลอด!

พวกเขาสองคนคิดว่าได้แกล้งนางแล้ว ความเป็นจริงกลับกลายเป็นพวกเขาที่โดนนางตลบหลังต่างหาก!

เกรงว่าเมื่อครู่นี้ตอนที่พวกเขากำลังหัวเราะนาง นางต้องกำลังสาแก่ใจอยู่แน่ๆ!

ฉู่หลิวเยว่เขียนไปได้หนึ่งบรรทัดก็เงยหน้าขึ้นมองทั้งสองคน ก่อนจะยกยิ้มมุมปากเล็กน้อย

“เจ้าสิ่งนี้ก็ไม่ได้เสียหายนี่นา พวกเจ้าดูสิ เขียนได้ลื่นไหลมากเลย”

ชุยเหยามีใบหน้าเหยเก ราวกับว่าเขาได้กลืนแมลงวันลงคอไป!

ม่อเหลียงชี้ฉู่หลิวเยว่และพยายามระงับโทสะ

“เจ้ารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าเขียนมันอย่างไร แต่เจ้ากลับแกล้งพวกข้าอย่างนั้นหรือ!”

ฉู่หลิวเยว่กะพริบตาปริบๆ

“ก็ใช่น่ะสิ”

นางพูดด้วยท่าทางสบายๆ แล้วเขียนต่อไป ส่วนพวกเขาสองคนก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรต่อไปทันที

ฉะ…ฉู่หลิวเยว่ผู้นี้ ช่างจองหองเกินไปแล้ว!

“เจ้า! เจ้าบังอาจนัก! ฉู่หลิวเยว่ เจ้าควรจะรู้ว่าที่นี่คือที่ใด ถึงได้กล้าหลอกลวงอย่างเปิดเผยเช่นนี้!” ม่อเหลียงดุด่าด้วยความโกรธเกรี้ยว

ฉู่หลิวเยว่เหมือนจะยิ้มแต่ก็ไม่ยิ้ม

“ไม่ใช่เพราะว่าเมื่อครู่นี้ศิษย์พี่ทั้งสองไม่ยอมให้ข้าผ่านเข้าไปก่อนหรือ ข้าก็แค่มาเอายาเท่านั้น พวกเจ้าก็มาขัดขวาง ข้าก็แค่อยากเอายาไปรักษาผู้อื่นเท่านั้น มันเกินกว่าเหตุอย่างนั้นหรือ”

คำพูดเพียงแค่ประโยคเดียวของฉู่หลิวเยว่ทำให้สองคนนั้นถึงกับจุกที่ลำคอ

ใช่!

มันเป็นความจริงที่พวกเขาเป็นฝ่ายที่ทำให้นางลำบากก่อน แต่นี่เป็นไปตามธรรมเนียม!

นอกจากหมอเทวดาแล้ว คนอื่นๆ ที่มาที่นี่พวกเขาถือตามธรรมเนียมมาตลอด และฉู่หลิวเยว่ก็ไม่มีข้อยกเว้น!

ก็แค่…ก็แค่คิดไม่ถึงว่าจะเตะโดนเหล็กเข้า ไม่เพียงแต่แกล้งฉู่หลิวเยว่ไม่สำเร็จ แต่พวกเขากลับกลายเป็นตัวตลกเองอีกด้วย

ฉู่หลิวเยว่ก้มหน้าลงและเขียนรายการยาต่อไป

“ศิษย์พี่ทั้งสองโปรดรอก่อน ข้ายังมีอีกหลายอย่างที่ต้องเขียนลงไปล่ะ”

เมื่อได้ยินคำพูดนั้นพวกชุยเหยาก็หันไปมองทันที แล้วก็เห็นว่าฉู่หลิวเยว่ตวัดปลายพู่กันเคลื่อนไหวอย่างราบรื่นราวกับว่านางไม่จำเป็นต้องคิดก่อนเขียนเลย

ในช่วงเวลาอันสั้น แผ่นไม้สีดำก็เต็มไปด้วยตัวอักษรครึ่งหนึ่งแล้ว!

แล้วฉู่หลิวเยว่ก็ไม่มีท่าทีจะหยุดเขียนเลยสักนิด!

ตอนนั้นเองที่ทั้งสองตระหนักได้ว่า ดูเหมือนเรื่องราวจะเหนือการควบคุมไปแล้ว!

เห็นได้ชัดว่าฉู่หลิวเยว่ได้เตรียมการมาอย่างดี!

สิ่งที่สำคัญที่สุดคือ นางมีกระดานไม้สีดำถึงสามแผ่นอยู่ในมือ!

ม่อเหลียงลอบกลืนน้ำลายอึกใหญ่

“ฉู่หลิวเยว่ นักเรียนแต่ละคนสามารถกรอกรายละเอียดได้ครั้งละหนึ่งแผ่นเท่านั้น เจ้ารีบคืนไม้เถาวัลย์สีดำอีกสองแผ่นที่เหลือมาให้ข้าเดี๋ยวนี้เลยนะ!”

ฉู่หลิวเยว่ไม่แม้แต่กระทั่งเงยหน้าขึ้นมา

“ศิษย์พี่เป็นคนให้มันกับข้าเอง คงไม่มีเหตุผลที่เขียนลงไปไม่ได้หรอกกระมัง”

บัดนี้มีเหงื่อเย็นไหลออกจากหน้าผากของม่อเหลียง

…

เวลาที่รอคอยนั้นมักจะยาวนานเสมอ

ม่อเหลียงมองไปที่ประตูอยู่หลายครั้ง แต่ชุยเหยาก็ไม่ออกมาสักที

ในใจของเขาจึงยิ่งเกิดความรู้สึกกระสับกระส่าย

ไม่ถูกต้อง…ถ้าหากอาจารย์ได้เห็นรายการยานั้นล่ะก็ จะต้องรีบปฏิเสธทันทีแน่นอน จะว่าไปชุยเหยาก็เข้าไปนานเพียงนี้ ก็น่าจะออกมาตั้งนานแล้วถึงจะถูกต้อง แต่เหตุใดตอนนี้ถึงยังเงียบกริบ

เขาหันไปมองทางฉู่หลิวเยว่ แต่เห็นว่านางกำลังยืนเอามือไพล่หลังด้วยท่าทางดูสบายๆ ราวกับไม่กังวลเลยว่ารายการที่เขียนไปนั้นจะไม่ผ่าน

สิ่งนี้ทำให้เขารำคาญมากยิ่งขึ้นและขมวดคิ้วเป็นปม

ผ่านไปอีกครึ่งชั่วโมง ประตูก็เปิดออกอีกครั้ง จากนั้นชุยเหยาก็เดินออกมาสักที!

อีกทั้งในมือของเขา นอกจากจะมีเถาวัลย์สีดำที่ลบรอยตัวอักษรออกไปแล้ว เขาก็ไม่ได้หยิบยาอะไรออกมาทั้งสิ้น!

นี่หมายความว่าไม่ผ่าน!

ม่อเหลียงกระหยิ่มยิ้ม แล้วรีบเดินขึ้นไปข้างหน้า

“ทำไมถึงได้นานนักเล่า อาจารย์ยุ่งอยู่ใช่หรือไม่ ก็เลยปฏิเสธช้าไป”

ท่าทางของชุยเหยาดูแปลกๆ เขาส่งเถาวัลย์สีดำคืนให้ม่อเหลียงและเดินไปที่อีกด้านหนึ่งในตำแหน่งของตน แต่เขากลับไม่ได้พูดอะไรออกมา

ม่อเหลียงรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ “เกิดอะไรขึ้น”

ชุยเหยามองไปที่ฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาที่ซับซ้อนและพยายามเค้นคำพูดออกมาอย่างยากลำบาก

“รายการยาของนาง ผ่านแล้ว”

“เป็นไปได้อย่างไร!”

ม่อเหลียงกระโดดขึ้นทันที ใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยความไม่อยากเชื่อ

ชุยเหยานวดคลึงขมับของตนเอง

“อาจารย์จั่วหรงบอกว่าของเยอะเกินไป บางอย่างก็เก็บเอาไว้ที่ไกลๆ ต้องใช้เวลานานโขกว่าจะเตรียมทุกอย่างเสร็จสรรพ แล้วให้พวกเรารอก่อน ประเดี๋ยวเขาจะเอาของออกมาด้วยตนเองอีกที”