ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1670

……….

ในเดียวกันนั้นเองหมวกที่อยู่บนศีรษะของเขาก็ถูกฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆ เผยให้เห็นใบหน้าที่แท้จริง!

ตอนที่เขากำลังล้มลงพื้น เขาก็รีบเอาแขนเสื้อมาปิดบังใบหน้าตนเองในทันที!

แต่สายตาของคนที่อยู่บริเวณนี้กลับเฉียบแหลมเป็นอย่างมาก เห็นได้ชัดว่าแม้เขาจะปิดบังมันเอาไว้ มันก็ไม่มีประโยชน์แล้ว

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาลง

มันคือใบหน้าของชายหนุ่มอายุราวสามสิบกว่าปี

หน้าตาธรรมดา องคาพยพทั้งห้าล้วนไม่โดดเด่น เมื่ออยู่ในกลุ่มคนแล้วก็ไม่ได้ดูสะดุดตา

แต่ว่า…

ดวงตาของเขาทั้งสองข้างกลับดำขลับ

เมื่อมองเพียงแค่ครู่เดียว ก็เห็นว่ามันเป็นหลุมดำว่างเปล่า ดูแล้วอันตรายเป็นอย่างมาก

บางทีอาจจะเป็นเพราะว่าเขาได้รับการโจมตีอย่างต่อเนื่องและรุนแรง ร่างกายของเขาซึ่งดูเหมือนภาพมายามากยิ่งขึ้น ลมปราณก็อ่อนแรงลง

กระบองจรัสฟ้าก็หักเป็นสองท่อน ครึ่งหนึ่งหล่นอยู่บนพื้น ส่วนอีกครึ่งหนึ่งยังอยู่ในมือของเขา

รอยตัดเรียบเนียน คมกริบ

เห็นได้ชัดว่าเพลงกระบี่เมื่อครู่นี้ทรงพลังเป็นอย่างยิ่ง

แน่นอนว่านั่นไม่ใช่เพราะฝีมือของฉู่หลิวเยว่แข็งแกร่งกว่าอีกฝ่าย เพียงแต่จิตวิญญาณในการต่อสู้ของอาณาเขตเทพเซียนภายในก้อนหินเหล่านั้น แข็งแกร่งมากเกินไปจริงๆ!

การฟันแค่ครั้งเดียว ก็สามารถสังหารเขาได้แล้ว!

ฉู่หลิวเยว่เดินสาวเท้าไปด้านหน้า

ชายสวมชุดสีดำตัวสั่นสะท้านไปในทันที เขาอยากจะสาวเท้าไปด้านหลัง แต่กลับพบว่าร่างกายของตนเองเหมือนถูกตะปูตรึงเอาไว้อยู่ที่เดิม ไม่สามารถขยับเขยื้อนได้!

เขารู้สึกตกใจเป็นอย่างมาก และหันมองรอบข้างอย่างตื่นตระหนก

บนดินแดนรกร้างอันไร้ที่สิ้นสุด ทุกอย่างว่างเปล่า มีเพียงความเงียบสงัด

และมีเพียงแค่เศษป้ายหลุมศพที่แตกหัก ที่ตั้งตระหง่าน ไม่เคลื่อนไหว

ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนอง

เช่นเดียวกับสถานการณ์ก่อนหน้านี้ สุสานกลุ่มแห่งนี้ คาดไม่ถึงว่ามันจะตัดความสัมพันธ์กับเขาไป และทิ้งเขาลงอย่างสิ้นเชิง!

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้!

ทำไมถึงเป็นเช่นนี้…

เขาคิดไม่ออก ช่วงเวลาก่อนหน้านี้พวกเขายังดีๆ อยู่เลย

เขาสามารถยืมพลังจากที่แห่งนี้และใช้มันเพื่อตนเองได้

ดังนั้นเขาจึงกล้าพูดว่า ที่แห่งนี้คือถิ่นของเขา

แต่ตอนนี้ ทุกสิ่งทุกอย่างกลับเป็นเพียงเรื่องหลอกลวง!

รองเท้าคู่หนึ่งปรากฏขึ้นในครรลองสายตาของเขา

ร่างกายของเขาแข็งทื่อ ทันใดนั้นเขาก็หยุดการกระทำทุกอย่าง

เหมือนอากาศถูกแช่แข็งไป

ลำแสงของกระบี่สว่างวาบแหวกความว่างเปล่า ก่อนจะแทงลงมาโดยตรง!

ฟิ้ว!

ปลายกระบี่ชี้ตรงไปที่ระหว่างคิ้วของเขา!

ระยะห่างนั้นห่างกันเพียงหนึ่งนิ้วเท่านั้น!

ขอเพียงแค่ฉู่หลิวเยว่ยินยอม นางก็สามารถเอาชีวิตเขาได้โดยตรง!

แต่นางก็ไม่ได้ลงมือทันที

ถ้าฆ่าเลยทันที ก็จะน่าเสียดาย

“เจ้ากำลังมองหาอันใด?”

ฉู่หลิวเยว่เอียงคอแล้วถามขึ้นเสียงเรียบ

นางสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน ในตอนที่เริ่มต้นผู้ชายคนนี้ก็มองซ้ายแลขวาอยู่ตลอด เหมือนกับกำลังหาอะไรบางอย่าง แต่ก็เหมือนกับ…กำลังรอคอยอะไร

ชายสวมชุดสีดำมองกระบองจรัสฟ้าที่หักคามือของตนเอง ทันใดนั้นเขาก็หัวเราะออกมา และโยนส่วนที่เหลือทิ้งออกไป

“…เจ้าไม่รู้หรือว่าข้ากำลังหาอันใดอยู่?”

ภายในน้ำเสียงนั้นไม่มีความประชดประชัน

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตามองเล็กน้อย

แต่นางยังไม่ทันได้พูดอะไรออกไป ผู้ชายคนนั้นก็หลับตาลง

“ข้ายอมรับความพ่ายแพ้ ในเมื่อวันนี้ข้าแพ้ให้เจ้า ถ้าเช่นนั้น…เจ้าจะฆ่าจะแกงก็เชิญทำตามใจเจ้าได้เลย!”

เขาไม่เคยคิดที่จะร้องขอให้อีกฝ่ายไว้ชีวิต

เพราะว่าในตอนนี้เขารู้ดียิ่งกว่าใคร การมีชีวิตอยู่จะเจ็บปวดทรมานมากกว่าตาย

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน