ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1695

……….

ฉู่หลิวเยว่ตกใจเฮือก รูม่านตาหดเล็กลง ทันใดนั้นหัวใจก็แขวนอยู่บนเส้นด้าย รู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก

เพียงแต่ว่าไข่มุกธาราเม็ดนั้นไม่ได้จางหายไป มันลอยอยู่นิ่งๆ ตรงหน้าอีกฝ่ายเท่านั้น

แม้ว่าโดยรอบจะมีลำแสงสลัวๆ แต่ไข่มุกธาราก็ยังคงสว่างสดใส พร่างพราวเช่นเดิม

“วางใจเถอะ ตอนนี้มันยอมรับเจ้าเป็นนายแล้ว ข้าไม่เอามันกลับคืนไปอีกครั้งหนึ่งหรอก”

ภายในน้ำเสียงของฝ่ายตรงข้ามยังแฝงไปด้วยความหยอกล้อ

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกผ่อนคลายลง ภายในใจก็รู้สึกสงบขึ้นมา สองมือประสานหมัดโค้งคำนับอีกฝ่ายด้วยความเคารพ

“ผู้เยาว์เสียมารยาทแล้ว หวังว่าผู้อาวุโสจะให้อภัย”

ตอนนี้นางสามารถมั่นใจได้แล้วว่าคนผู้นี้ เป็นอดีตเจ้านายไข่มุกธาราเม็ดนี้แน่นอน

ไม่เคยมีใครสามารถเรียกไข่มุกธาราออกมาได้อย่างง่ายดายเช่นนี้มาก่อน!

ดังนั้นจึงนับว่าเป็นผู้อาวุโสของนางจริงๆ!

อีกฝ่ายหัวเราะขึ้นมาอีกครั้ง

“ที่เจ้ามีของชิ้นนี้ได้ เดิมทีก็ถือว่าเป็นวาสนาของเจ้าแล้ว ข้าไม่ใช่เจ้านายของมันอีกต่อไป เพียงแต่ว่าไม่ได้เจอกันนาน จึงรู้สึกคิดถึงเล็กน้อยเท่านั้น”

ขณะที่พูดฉู่หลิวเยว่ก็หันไปมองไข่มุกธาราที่มีการเคลื่อนไหวอยู่เล็กน้อย

จากนั้นมันก็ค่อยๆ กลายร่างเป็นหน้ากระดาษที่โปร่งแสง!

ไม่ ความจริงแล้วในตอนนี้ก็ไม่อาจนับว่าโปร่งแสง

ด้านบนนั้นมีลำแสงกระจ่างใสหลากสีหลายสายที่ไหลผ่านอย่างเชื่องช้า ซึ่งสว่างเจิดจ้าเป็นอย่างมาก

ฉู่หลิวเยว่ชะงักไปเล็กน้อย

ของสิ่งนี้…

ที่แท้มันคือ เนื้อเพลงฉิน?

หลายปีที่ผ่านมานี้นางไม่เคยรู้มาก่อนเลย

ราวกับว่าเขาสามารถอ่านความคิดของนางได้อย่างทะลุปรุโปร่ง อีกฝ่ายหัวเราะขึ้นแล้วพูดว่า

“นั่นเป็นเพียงแค่กระดาษหน้าเดียว ด้านบนมีเพียงเนื้อเพลงแค่ไม่กี่ท่อนซึ่งก็ไม่สมบูรณ์ ไม่สามารถเล่นเป็นเพลงออกมาได้ ดังนั้นหากเจ้าดูไม่ออกก็เป็นเรื่องปกติแล้ว”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างเข้าใจ เพียงแต่ว่านางยังคงรู้สึกประหลาดใจอยู่เล็กน้อย

ตอนที่นางได้รับของสิ่งนี้มา นางก็สามารถมองออกทันทีว่านี่คือหน้ากระดาษหน้าหนึ่งที่ถูกฉีกออกมาจากหนังสือ

ส่วนเรื่องความเป็นมาของของสิ่งนี้นั้น นางก็เคยคาดเดามาหลายรูปแบบ

เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า…มันจะเป็นหนังสือบทเพลงฉิน!

“เดิมทีข้าคิดว่า เจ้าน่าจะมาตั้งนานแล้ว คิดไม่ถึงเลยว่าเวลาจะลากยาวมาถึงขนาดนี้”

คนผู้นั้นพูด พร้อมขยับปลายนิ้วเล็กน้อย

ทันใดนั้นหนังสือที่โปร่งแสงก็ปรากฏขึ้นกลางอากาศ!

ด้านบนมันเต็มไปด้วยลำแสงอันสว่างเจิดจ้า!

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกแสบตาเล็กน้อยเมื่อมองไปที่แสงเหล่านั้น นางจึงต้องเบนสายตาออกและหรี่ตาลง

แต่นางกลับไม่ได้ยกมือขึ้นมาปิดตา นางยอมทนเจ็บตา และจ้องไปที่หนังสือเล่มนั้นตาเขม็ง เพราะกลัวว่าจะพลาดอันใดไป

ไม่ต้องคิดก็รู้ว่าหนังสือเล่มนี้ จะต้องเป็นหนังสือเพลงที่อีกฝ่ายพูดขึ้นมาก่อนหน้านี้แน่นอน!

…และกระดาษแผ่นนั้น ก็ถูกดึงออกมาจากหนังสือเล่มนี้!

“ข้าเก็บหนังสือเพลงฉินเล่มนี้มาหลายปีแล้ว ในที่สุดตอนนี้ก็สามารถหาเจ้าของคนใหม่ได้แล้ว”

หัวใจของฉู่หลิวเยว่เต้นระรัว!

นางคิดมาโดยตลอดว่าจะต้องหาส่วนที่เหลือให้สมบูรณ์ แต่นางก็ยังไม่มีโอกาสเลย

คิดไม่ถึงว่าวันนี้ทุกสิ่งทุกอย่างที่นางต้องการจะมากองอยู่ตรงหน้า!

คำพูดของอีกฝ่ายที่พูดขึ้นอย่างกะทันหัน ทำให้หัวใจของฉู่หลิวเยว่จมดิ่งเล็กน้อย

“ในปีนั้นตอนที่มีการฉีกหนังสือแย่งกันไปมา หนังสือฉินเล่มนี้ถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน ตอนนี้นอกจากสองส่วนนี้ ก็ยังคงเหลืออีกหนึ่งส่วน ซึ่งแม้กระทั่งข้าก็ยังไม่รู้เบาะแสของมัน”

คนผู้นั้นส่ายหน้าไปมาอย่างเสียดาย

ฉู่หลิวเยว่ได้ยินดังนั้น กลับรู้สึกว่ามีอันใดบางอย่างผิดปกติไป

ปีนั้น?

แย่งชิง?

หนังสือเพลงฉินเล่มนี้…

ช้าก่อน!

“แม้ว่าตอนนี้หนังสือเพลงฉินจะถูกแบ่งออกเป็นสามส่วน พวกมันก็ยังสามารถเชื่อมโยงกันได้เช่นเดิม ในเมื่อชิ้นส่วนในมือของเจ้าตื่นรู้เป็นส่วนแรก และยอมรับเจ้าเป็นนาย เช่นนั้นสองส่วนที่เหลือก็จะเชื่อฟังเจ้า และยอมรับเจ้าด้วยเช่นเดียวกัน”

“ส่วนที่สามนั้นได้หายสาบสูญไปเป็นเวลานานแล้ว แทบจะหาเบาะแสไม่ได้เลย ดังนั้นอย่าเพิ่งพูดถึงมัน เจ้าเอาส่วนนี้ของข้าไปก่อนก็ได้”

ความจริงแล้วฉู่หลิวเยว่ก็สามารถคาดเดาแผนการของอีกฝ่ายออกได้ แต่หลังจากได้ยินคำพูดนี้ ภายในใจของนางก็รู้สึกประหลาดใจอยู่หลายส่วน

ของวิเศษเช่นนี้ คาดไม่ถึงว่า…เขาจะยอมมอบให้นางอย่างง่ายดาย?

“เจ้าไม่จำเป็นจะต้องรับผิดชอบใดๆ แม้ว่าข้าจะเป็นเจ้านายเก่า แต่ตอนนี้เหลือเพียงจิตสำนึกที่หลงเหลืออยู่ในเนื้อเพลงฉินเท่านั้น ต่อให้หนังสือเพลงฉินเล่มนี้กลับมาเป็นฉบับที่สมบูรณ์แล้ว แต่เมื่อมันมาอยู่กับข้าก็ไม่มีประโยชน์อันใด เหตุผลที่ข้ายังอยู่ก็เพื่อรอคอยเจ้านายคนใหม่ปรากฏตัวขึ้น”

น้ำเสียงของอีกฝ่ายหยุดชะงักลง

ฉู่หลิวเยว่สามารถสังเกตเห็นได้ทันที ว่าสายตาของอีกฝ่ายนั้นกำลังมองนางอยู่

ร่างกายของนางตึงเกร็งขึ้นมา

“และคนนั้นก็คือ…เจ้า”

ฉู่หลิวเยว่กำหมัดกรอด

“…ดังนั้นเสียงฉินที่ข้าได้ยินก่อนหน้านี้ ก็เป็นเสียงที่ท่านดึงดูดให้ข้ามาที่นี่หรือ?”

“ถูกต้อง แต่น่าเสียดายที่คนเหล่านั้นพัวพันกับเจ้าไม่เลิกรา ทำให้ต้องเสียเวลาไปไม่น้อย ช่างน่ารำคาญเสียจริง”

ฉู่หลิวเยว่สามารถฟังออกได้ว่าในน้ำเสียงของอีกฝ่ายหมดความอดทนไปเล็กน้อย

“แต่ว่าข้าก็ไล่พวกเขาไปที่อื่นแล้ว อย่างน้อยตอนนี้ก็จะไม่มีใครมารบกวนเจ้าก่อนที่บทเพลงฉินทั้งสองจะผสานกัน”

ในตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ก็สามารถเข้าใจทุกอย่างได้แล้ว

สิ่งเดียวที่นางต้องทำคือ ทำตามคำพูดของอีกฝ่าย ผสานบทเพลงฉินที่ไม่สมบูรณ์ทั้งสองกลับเข้าด้วยกันอีกครั้ง!

เดิมทีมันก็เป็นเล่มเดียวกัน น่าจะ…ไม่มีอันใดยากหรอกมั้ง?

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิด จากนั้นก็ประสานหมัดทำความเคารพอีกฝ่าย

“ขอบคุณผู้อาวุโสสำหรับของขวัญที่ล้ำค่า…”

“อย่าเพิ่งรีบดีใจไปนัก”

อีกฝ่ายหัวเราะแทรกคำพูดของนางขึ้นมา

“รอเจ้าสามารถทำได้จริงๆ ค่อยขอบคุณก็ยังไม่สาย”

……….