ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1694

……….

เนื่องจากอยู่ห่างไกลกันเกินไป จึงไม่สามารถสัมผัสถึงกันได้ หรืออาจจะเป็นเพราะมีอันใดบางอย่างทำให้พวกนางขาดการติดต่อกันไป?

ฉู่หลิวเยว่ไม่รู้

นางเก็บโล่สีดำลง แต่ยังคงกำกระบี่ชื่อเซียวในมือแน่น

หลังจากยืนอยู่ที่เดิมสักพักหนึ่งและปรับลมปราณของตนเองเสร็จเรียบร้อยแล้ว ฉู่หลิวเยว่ก็สาวเท้าเดินขึ้นไปด้านหน้า

นางเลือกทิศทางแบบสุ่ม

ท้ายที่สุดแล้วภายในที่แห่งนี้นางก็ไม่สามารถหาจุดบอกตำแหน่งได้อย่างชัดเจน

แทนที่จะอยู่ที่เดิม เพื่ออาศัยความหวังอันริบหรี่ที่รอให้หรงซิวมาหา เช่นนั้นนางเป็นฝ่ายค้นหาพวกเขาเองจะดีกว่า

ต่อให้ผ่านไปสักพักแล้วนางก็ยังหาไม่เจอ แต่อย่างน้อยก็จะได้ทราบข้อมูลเกี่ยวกับพื้นที่แห่งนี้มากขึ้น

ดังนั้นฉู่หลิวเยว่จึงเดินไปตามถนนด้านหน้าตามลำพัง

…

บนถนนสายนี้มีกลิ่นคาวเลือดจางๆ ติดอยู่ที่ปลายจมูก

ถ้าไม่ใช่เพราะนางอ่อนไหวต่อกลิ่นเหล่านี้มากเป็นพิเศษ บางทีอาจจะสัมผัสไม่ได้

แต่เสียดายที่นางไม่สามารถระบุได้ว่ากลิ่นนี้มาจากที่ใดกันแน่

เหมือนว่า…ภายในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นนี้

รอบข้างเงียบกริบ

ฉู่หลิวเยว่ได้ยินเพียงเสียงฝีเท้าและเสียงหัวใจเต้นของตนเอง

หลังจากผ่านไปสักพักนางก็ชะงักฝีเท้าแล้วมองตรงไปด้านหน้า

ในตอนนั้นเอง หลุมที่อยู่เหนือศีรษะของนางนั้นก็มีรอยแตกร้าวเพิ่มมากขึ้นกว่าเดิม

และลำแสงที่ส่องเข้ามานั้นก็มีจำนวนมากขึ้น จนทำให้ฉู่หลิวเยว่มองเห็นได้ไกลมากกว่าเดิม

พื้นที่ด้านหน้ายังคงเป็นที่โล่งกว้างเช่นเดิม

แต่ทว่าหัวใจของฉู่หลิวเยว่กลับเต้นระรัวมากยิ่งขึ้นกว่าเดิมเสียอีก

เพราะว่า…

เสียงฉินที่นางได้ยินอยู่ตลอดนั้นได้จางหายไปอย่างกะทันหัน!

นางกำกระบี่ชื่อเซียวแน่นขึ้นโดยไม่รู้ตัว ภายในร่างกายเหมือนจะสูบฉีดเร็วขึ้น

นางอ้าปากค้างและพบว่าลำคอของตนเองแห้งผาก

“ตึก”

“ตึก”

“ตึก”

เสียงฝีเท้าของคนแปลกหน้าดังขึ้นท่ามกลางความมืดอย่างกะทันหัน

จังหวะการเดินนุ่มนวลเหมือนกับกำลังเดินเล่นอยู่อย่างใดอย่างนั้น

แต่ทุกฝีก้าวราวกับกำลังเหยียบย่ำหัวใจของฉู่หลิวเยว่

เหมือนว่านางจะสัมผัสอันใดได้บางอย่าง ร่างกายจึงตึงเกร็งขึ้นมาทันที

ในที่สุดเงาร่างหนึ่งก็ปรากฏขึ้นในครรลองสายตาของนาง!

ขณะเดียวกัน น้ำเสียงผ่อนคลายพร้อมรอยยิ้มก็กระทบเข้าที่โสตประสาทของนาง

“ในที่สุดเจ้าก็มาแล้ว”

…

อีกด้านหนึ่ง หลังจากหรงซิวติดตามฉู่หลิวเยว่เข้ามาติดๆ เขาก็ตกอยู่ท่ามกลางความมืด

แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นาน แสงสีขาวก็พาดผ่านตรงหน้าของเขาอย่างรวดเร็ว

หัวใจของเขาสั่นสะท้าน ก่อนจะจ้องไปทางด้านหน้า

แสงสีขาวนั้น คาดไม่ถึงว่ามันจะแพร่กระจายอยู่ตรงหน้าเขาไม่ไกลกัน!

ต่อมาแสงนั้นก็ควบรวมตัวกันกลายเป็นกระจกบานใหญ่!

ทั่วทุกสารทิศเป็นสีดำเข้ม เมื่อมีกระจกบานนี้ปรากฏขึ้น ความดำมืดจึงถูกฉีกขาดในทันที

แสงจางๆ กระจายออกมาจากกระจกบานนั้น

กระจกบานนี้มีขนาดใหญ่มาก เพียงแค่มองครู่เดียวก็ไม่สามารถมองเห็นขนาดทั้งหมดของมันได้

ราวกับฝังตัวและหลอมรวมกับความมืดอย่างสมบูรณ์

มันตั้งตระหง่านอยู่ด้านหน้าของหรงซิวอย่างเงียบเชียบ

รอบข้างเงียบงัน เหมือนกับว่าลมได้หยุดพัดไปแล้ว

หรงซิวเงยหน้าขึ้นมองเล็กน้อย

เงาคนร่างหนึ่งปรากฏขึ้นกลางกระจกบานนั้น

ใบหน้าเนียนใส โครงหน้ามีเสน่ห์ งดงาม

คิ้วกระบี่แหลมคม จมูกเป็นสัน ริมฝีปากบางเป็นสีแดงเข้ม

ไม่มีที่ใดที่พระเจ้าไม่ตั้งใจสรรสร้าง

ทุกสิ่งบนฟ้าดินล้วนต้องจืดจางเมื่อเปรียบเทียบกับเขา

เงาร่างที่สะท้อนก็คือ หรงซิว

ในขณะเดียวกันนั้นเองหรงซิวผู้นี้ ก็ไม่ได้เหมือนกับตัวจริงทุกประการ

หรงซิวสวมชุดสีขาวทั้งร่าง แววตาประกายอ่อนโยน ดูเปิดเผยจริงใจ สูงส่งงดงาม

แต่คนที่อยู่ในกระจกกลับสวมชุดสีดำทั้งร่าง ดวงตาหงส์ลึกล้ำ แรงคุกคามเข้มข้น กลิ่นคาวเลือดท่วมท้น!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน