ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1759

………………..

เงาร่างของโหมวหยางยังไม่ปรากฏตัวขึ้น

ฉู่หลิวเยว่สามารถจดจำได้อย่างชัดเจน ก่อนหน้านี้โหมวเจินเคยพูดเอาไว้ว่า คนของเผ่าไท่ซวีเฟิ่งหลงจะมีโอกาสเข้ามาในวิหารไท่ซวีได้เพียงครั้งเดียวเท่านั้น

เห็นได้ชัดว่าโหมวหยางไม่สามารถเข้ามาด้านในได้

แต่ถึงอย่างไรก็ตาม ในตอนนี้โหมวหยางน่าจะนำคนล้อมเอาไว้อยู่ด้านนอกตำหนักไท่ซวีแล้ว

และบีบบังคับให้พวกเขาออกไป!

ฉู่หลิวเยว่หันกลับไปมองครู่หนึ่ง

ตอนนี้กำลังเข้าสู่ช่วงขั้นตอนสุดท้ายแล้ว และเป็นเวลาที่สำคัญอย่างมาก หรงซิวไม่สามารถแบ่งสมาธิออกมาได้

พวกเขาจำเป็นจะต้องอยู่ที่นี่ต่อไป รอจนกระทั่งโหมวเจินสามารถหลอมกายเนื้อได้สำเร็จ!

เปรี้ยง!

เสียงหนึ่งดังขึ้นอีกครั้งทำให้ร่างทั้งร่างรู้สึกด้านชา

เหมือนกับมีคนนำค้อนขนาดใหญ่มาทุบอย่างรุนแรงจากภายนอก!

“หรือพวกเจ้าคิดว่าจะสามารถหลบอยู่ที่นี่ได้ตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ? รีบไสหัวออกมาซะ!”

น้ำเสียงของโหมวหยางไม่มีความอ่อนโยนเลยแม้แต่ส่วนเดียว อีกทั้งยังมีความบ้าคลั่งและโหดเหี้ยมอยู่ภายในนั้นด้วย

ฉู่หลิวเยว่มองขึ้นท้องฟ้า จากนั้นก็เลิกคิ้วขึ้นหัวเราะเสียงเย็น

มีคนบุกเข้ามาในวิหารไท่ซวีอย่างไร้ซุ่มไร้เสียง อีกทั้งยังเข้าไปในเสามังกรเคลื่อนได้อีก การกระทำเช่นนี้ถือว่าเป็นการตบหน้าประมุขเผ่าอย่างโหมวหยางอย่างแรง

ในตอนนี้เหมือนว่าเขาจะรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก และนี่ก็เป็นสิ่งที่พวกเขาคาดเดาเอาไว้อยู่แล้ว

พวกเขาจะออกไปอย่างแน่นอน เพียงแต่ว่า…ไม่ใช่ตอนนี้!

ฉู่หลิวเยว่ยกมือขึ้น ประกายแสงสีแดงจำนวนนับไม่ถ้วนพร่างพราวราวกับทางช้างเผือก

ฉู่หลิวเยว่เริ่มรอคอยอย่างใจเย็น

…

ประตูบานใหญ่ของวิหารไท่ซวีถูกลงกลอนจนแน่น

ภายในท้องพระโรงเงียบสนิท

คนหลายคนยืนอยู่ที่ด้านหน้าของเสาเคลื่อนมังกร

โหมวหยางที่ยืนอยู่ด้านหน้าสุดมีสีหน้าย่ำแย่อย่างมาก

ด้านหลังของเขาคือผู้อาวุโสทุกคนภายในเผ่าที่กำลังยืนเรียงกันอยู่

นอกจากผู้อาวุโสที่อยู่ด้านนอกเพื่อปลอบโยนผู้คนในเผ่าและไม่ได้เข้ามาด้านใน ผู้อาวุโสที่เหลือที่เข้าร่วมงานหมื่นคีรีในครั้งนี้ล้วนอยู่ที่นี่กันหมดแล้ว

เรื่องนี้เป็นเรื่องใหญ่มาก

พวกเขาจึงจำเป็นต้องมา

พวกเขาทุกคนกำลังจ้องมองแสงที่กะพริบเบาๆ อยู่ในเสาเคลื่อนมังกร ทุกอย่างกำลังจมอยู่ในความเงียบงัน

อากาศเหมือนถูกแช่แข็ง

โหมวหยางกำหมัดแน่น โมโหจนตับแทบจะระเบิด!

ที่แท้ก็มีคนลอบเข้ามาภายในมากกว่าหนึ่งคน!

สิ่งนี้ทำให้ศักดิ์ศรีและใบหน้าของเขาถูกฉีกขาดออกเป็นชิ้นๆ และถูกเหยียบย่ำไม่มีชิ้นดี!

“พวกเจ้าเฝ้าวิหารไท่ซวีกันอย่างไร มีคนเข้ามาเมื่อใดก็ยังไม่รู้เลยอย่างนั้นหรือ?”

เขาหมุนตัวกลับไปแล้วตะคอกผู้อาวุโสทั้งหลาย

ผู้อาวุโสเหล่านั้นมองหน้ากันไปมา เมื่อเย็นๆ ออกท่วมทั่วแผ่นหลัง

น้อยครั้งมากที่โหมวหยางจะโมโห แม้กระทั่งโหมวเหยาทำผิดพลาดครั้งยิ่งใหญ่ เป็นผลทำให้ไม่สามารถนำกระดูกของบรรพบุรุษกลับมาได้ตลอดกาล เขาก็ยังไม่ได้ทำอะไรโหมวเหยาเลย

โหมวหยางหลับตาลง พยายามระงับความกรุ่นโกรธที่อยู่ในใจลง

“ผู้อาวุโสฝูซาน ข้ารู้ว่าท่านหมายถึงเรื่องอันใด แต่วิหารไท่ซวีเป็นสถานที่ศักดิ์สิทธิ์และสำคัญที่สุดของเผ่าเรา แต่ตอนนี้เกิดเรื่องขึ้นมาแล้ว”

“นั่นเพราะว่าเกิดเรื่องในวิหารไท่ซวี ดังนั้นท่านประมุขจึงต้องใจเย็นมากกว่าเดิม”

โหมวฝูซานพูดเกลี้ยกล่อมอย่างอดทน

“โดยปกติแล้ววิหารไท่ซวีมีการคุ้มกันที่เข้มงวดมาโดยตลอด หลังจากงานหมื่นคีรีเริ่มต้นขึ้น ทุกคนก็ไม่กล้าผ่อนปรนและละเลย ยิ่งไปกว่านั้นตั้งแต่ต้นจนจบ พวกเราทุกคนก็อยู่ที่จัตุรัสมาโดยตลอด แต่กลับไม่มีใครสังเกตถึงเรื่องเหล่านี้ได้เลย เห็นได้ชัดว่าอีกฝ่ายมีการเตรียมตัวมาเป็นอย่างดี อีกทั้งการกระทำของเขาก็ยังเป็นความลับและสามารถหลอกลวงพวกเราทุกคนได้”

โหมวหยางก็อยู่ตรงนี้

แต่เขาก็จับสังเกตอะไรไม่ได้เลย

หากไม่ใช่เพราะพวกเขาไม่สามารถปิดประตูลงได้ ก็ไม่รู้ว่าพวกเขาจะรู้เรื่องเหล่านี้เมื่อใด

ดังนั้นเรื่องเหล่านี้จึงไม่สามารถโทษผู้อาวุโสทั้งหลายได้

โหมวหยางสูดลมหายใจเข้าลึกๆ

สิ่งที่โหมวฝูซานพูดมาก็มีเหตุผล นอกจากนี้เขายังมีความเป็นอาวุโสสูงสุด ดังนั้นโหมวหยาจึงรู้สึกเกรงใจมากกว่าคนอื่นเล็กน้อย

หากเขายังด่ากราดใส่โหมวฝูซานแบบเมื่อครู่นี้อยู่ละก็ เกรงว่าเขาคงจะบ้าไปแล้วจริงๆ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน