ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1792

………………..

หลังจากที่เยี่ยนชิงคุ้มกันคนของฉู่หลิวเยว่ไปส่งที่เขาฉางจื้อแล้ว จึงกล่าวอำลาและออกไปพร้อมกับอวี๋มั่ว

เมื่อพระชายาและผู้ใต้บังคับบัญชาของตนได้พบกัน จะต้องมีเรื่องมากมายให้พูดคุยกันอย่างแน่นอน หากมีคนนอกอยู่ด้วยคงไม่เหมาะสมนัก

เมื่อเห็นด้านหลังของเยี่ยนชิงกับอวี๋มั่ว น้องแปดเม้มริมฝีปากแดงขึ้น

“นับว่าเขาวิ่งได้เร็ว!”

ถ้าไม่เห็นแก่หน้านายท่าน เมื่อครู่นางได้ลงมือไปแล้ว!

ฉู่หลิวเยว่พาทุกคนกลับไปที่เรือนของตนและยิ้มพลางเอ่ยขึ้น

“เยี่ยนชิงกับอวี๋มั่วล้วนไม่ผิด เมื่อครู่ที่เขาพูดเช่นนั้นก็เป็นเพราะต้องคำนึงถึงความปลอดภัยของข้า น้องแปด เจ้าก็ไม่ต้องไปสนใจจนเกินไป”

“ใครจะไปสนใจคนหน้าเย็นชาราวกับน้ำแข็งนั่นกัน”

น้องแปดกลอกตาไปมาด้วยสีหน้าไม่เต็มใจ

และแสร้างทำเป็นจริงจัง

แบบนี้คือสิ่งที่นางไม่ชอบมากที่สุด!

ฉู่หลิวเยว่มองนางอยู่ครู่หนึ่งจึงรู้ว่าในใจของนางยังคงไม่พอใจเยี่ยนชิง นางหัวเราะเสียงทุ้มต่ำและไม่ได้แนะนำอะไรต่อ

แม้ว่าน้องแปดจะมีนิสัยแปลกๆ ไปบ้าง แต่กลับเป็นคนที่ฉลาดมากทีเดียว

บัดนี้ที่นี่อยู่ในอาณาเขตของพระราชวังเมฆาสวรรค์ ดังนั้นไม่ว่านางจะเป็นเช่นไรจะไม่มีทางมีปัญหากับฝั่งตรงข้ามเด็ดขาด

เมื่อฉู่หลิวเยว่ผลักประตูเข้าไป มู่หงอวี๋กลับหยุดอยู่ที่หน้าประตู

“หลิวเยว่ ถ้าไม่อย่างนั้นพวกเจ้าคุยกันไปก่อน ข้าไม่รบกวนแล้วล่ะ!”

นางมองออกว่าคนพวกนี้ล้วนปฏิบัติตามผู้นำอย่างหลิวเยว่เสมอ

ในเมื่อพวกเขารีบรุดมาขนาดพันลี้ยังดูไม่ไกล ดังนั้นระหว่างนายกับบ่าวต้องมีเรื่องให้พูดคุยกันไม่น้อยอย่างแน่นอน

มู่หงอวี่มองดูทุกคนอย่างละเอียดด้วยความอยากรู้อยากเห็นในตอนท้าย จึงปิดประตูลงอย่างเงียบๆ และเดินออกไปตามลำพัง

…

ภายในห้องจึงเหลือแค่ฉู่หลิวเยว่กับเฉิงอีและคนอื่นๆ

“คาราวะ นายท่าน!”

ทุกคนทำความเคารพพร้อมกัน

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มเบาๆ พลางเอ่ยขึ้น

“ไม่ได้พบกันนานที่พวกเจ้ามาในครั้งนี้การเดินทางน่าจะลำบากอย่างมาก และไม่ต้องมาถูกจับกุมแล้วล่ะ”

น้องแปดก้าวเข้ามาอย่างงดงามพราวเสน่ห์

“หรือว่านายท่านเจ็บปวดใจแทนพวกเรา…”

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้วมองดูนางอยู่ครู่หนึ่ง

“ที่นี่ไม่มีคนนอกแล้ว ท่านยังให้ข้ายืนอยู่อีกหรือ”

น้องแปดทำหน้าบึ้งตึงทันทีและกระทืบเท้าไปมาด้วยความรู้สึกงอน

“นายท่านจะอภิเษกสมรสแล้ว คงไม่สนใจน้องแปดอีกแล้ว…

ฉู่หลิวเย่วกุมหน้าผากอย่างไม่มีทางเลือก

นางไม่มีทางจัดการน้องแปดได้จริงๆ…

เมื่อเฉิงอีเหลือบมองน้องแปดครู่หนึ่ง

น้องแปดจึงกระตือรือร้นขึ้นทันที และเค้นเสียงขึ้นเบาๆ อย่างไม่พอใจ แต่นางยังคงยืนอยู่อย่างจริงจัง

ทั่วทั้งใต้หล้านี้มีเพียงเฉิงอีเท่านั้นที่ควบคุมนางได้

และจะเป็นคนอื่นไปไม่ได้

ทว่า…พลังของเฉิงอีแข็งแกร่งกว่านางมากนัก เมื่อพูดว่าลงมือก็ลงมือทันทีโดยไม่มีแม้แต่มีความเมตตาใดๆ

แม้แต่ฉู่หลิวเยว่ที่ต้องเผชิญกับใบหน้าที่สวยงามและมีเสน่ห์เช่นนี้ ล้วนอดไม่ได้ที่ต้องใจอ่อน แต่กับเฉิงอีกลับไม่เคยเป็นมาก่อน

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองไปรอบๆ

ในครั้งนี้มากันทั้งหมดหกคนรวมทั้งเฉิงอีและน้องแปด

นอกจากพวกเขาสองคนแล้วยังมีซื่อจิง อวี๋จิ่วและสือฟังล้วนมาด้วยกันทั้งหมด

อีกทั้งยังมีน้องสิบสามด้วย

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตามองและกวักมือเรียกเจ้าสิบสามน้อย

“สิบสาม รีบมานี่ ช่วงนี้ข้าเห็นเจ้าสูงขึ้นอีกแล้วใช่หรือไม่”

เมื่อก่อนน้องสิบสามคอยตามหลังทุกคนอย่างเชื่อฟังมาโดยตลอด ตอนนี้เมื่อได้ยินฉู่หลิวเยว่เรียกเขาก็ชอบใจขึ้นมาทันที

ดวงตาสดใสในวัยเด็ก ดูน่ารักสดใส และร่างกายที่กำลังโตกลับดูผอมบางลงเล็กน้อย

ระหว่างคิ้วยังหลงเหลือความเยาว์วัยอยู่บางส่วน แต่ซ่อนความเรียบเฉยบางส่วนที่ไม่เคยเห็นมาก่อนหน้า

สิ่งนั้นคงเป็นสัญลักษณ์ของการค่อยๆ เติบโต

ฉู่หลิวเยว่ลุกยืนขึ้น เพื่อรอน้องสิบสามวิ่งเข้ามาหา และนางเพิ่งรู้ว่าเขาสูงขึ้นกว่านางขึ้นอีกนิดแล้ว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน