ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1837

ซานซานลุกขึ้นยืน สีหน้าเปลี่ยนไปมาอยู่หลายครั้ง

อวี๋จิ่วหันกลับไปมอง

“พี่สาม นี่มัน…เกิดเรื่องอันใดขึ้นหรือ? พวกเขาบอกว่าต้องการมอบของขวัญเพื่อแทนคำขอโทษไม่ใช่หรือ แล้วนี่มันคืออันใดกัน?”

จ้องมองศีรษะเหล่านั้นด้วยสายตาเคร่งเครียด

“คนเหล่านี้น่าจะเป็นคนที่ก่อเรื่องในร้านขายโอสถของข้า…คิดไม่ถึงเลยว่าที่มั่วอวิ๋นพูดว่าเป็นของขวัญแทนคำขอโทษจะเป็นชีวิตของคนเหล่านี้…”

อวี๋จิ่วนึกขึ้นมาได้ในทันที

“ที่แท้ก็เป็นพวกเขานี่เอง!”

วันนั้นเขาก็อยู่ด้วย เพียงแต่คนสำนักกระบี่ทมิฬเหล่านั้นสวมชุดดำทั้งร่างกาย ใบหน้าถูกหมวกใบใหญ่ปิดไปมากกว่าครึ่ง ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถมองได้อย่างชัดเจน เมื่อเขาเห็นในครั้งนี้ก็ไม่สามารถจดจำได้

เขาหันไปมองอีกครั้ง เป็นคนเหล่านั้นไม่ผิดตัวแน่

“พี่สาม นี่สำนักกระบี่ทมิฬหมายความว่าอย่างใดกันแน่…พวกเขาลงมือกับคนของตัวเองได้อย่างโหดเหี้ยมไร้ความปรานีขนาดนี้เชียวหรือ?”

อวี๋จิ่วขมวดคิ้วขึ้นมาด้วยความรังเกียจ ก่อนจะปิดกล่องไม้นั้นลง

ในอากาศเต็มไปด้วยกลิ่นคาวเลือดและกลิ่นเหม็นเน่าจางๆ

ซานซานหัวเราะเสียงเย็น

“อวี๋จิ่ว เจ้าเพิ่งมาถึงจึงยังไม่รู้ว่าคนเหล่านี้เป็นใคร…พวกเขาสามารถโจมตีใครก็ได้ แม้กระทั่งตัวของเขาเอง! เพียงแค่ปลาเน่าไม่กี่ตัว ในสายตาของมั่วอวิ๋นก็ไม่นับว่าเป็นตัวอันใดเลย”

ที่มั่วอวิ๋นทำเช่นนี้ หนึ่งเพื่อทำให้เรื่องที่พวกเขา “เจรจา” กันวันนี้ราบรื่น สองเพื่อเป็นคำเตือนให้แก่เขา

เขารู้อย่างแน่นอนว่า หากเขาให้ซานซานเพิ่มจำนวนสินค้า จะต้องทำให้เขาไม่พอใจอย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาจึงส่ง “ของขวัญ” ชิ้นนี้มา

ความหมายนั้นชัดเจนเป็นอย่างมาก ‘หากอยากจะมีชีวิตที่ดี ก็จงเชื่อฟัง’

แม้ว่าตอนนี้พวกเขาจะไม่สามารถสังหารซานซานได้ แต่ก็ไม่ได้หมายความว่าพวกเขาจะไม่คุกคามและทำให้ซานซานหวาดกลัว เขายังหวังว่าจะสามารถควบคุมซานซานได้อย่างสมบูรณ์

ภายในเวลาสองปีที่ผ่านมานี้ คนของสำนักกระบี่ทมิฬใช้เล่ห์กลไปไม่น้อย ทั้งส่งสัญญาณในที่ลับและที่แจ้งว่าให้เขาเข้าร่วมกับอีกฝ่าย แต่ซานซานยังหลบเลี่ยงมันอยู่เรื่อยมา

จากนั้นพวกเขาจึงค่อยๆ เลิกพูดเรื่องนี้

แต่ว่าความต้องการที่จะควบคุมเขาก็ยังไม่ได้จางหายไป

ซานซานเดินเข้าไป กลางฝ่ามือของเขามีเปลวเพลิงสีน้ำเงินกลุ่มหนึ่ง!

เปรี้ยง!

กล่องไม้ใบนั้นและศีรษะคนอีกหลายหัวถูกเปลวเพลิงกลืนกินไปอย่างรวดเร็ว

หลังจากผ่านไปสักพักหนึ่ง เปลวเพลิงเหล่านั้นก็มอดไหม้ไปจนหมดสิ้น

อวี๋จิ่วเหลือบสายตามองเขาด้วยความประหลาดใจและตื่นเต้น

“พี่สาม เจ้านี่ไม่เลวเลย! เจ้าไปฝึกวิชานี้มาตั้งแต่เมื่อใดกัน?”

ซานซานมีพรสวรรค์ไม่เลว แต่ก็จำกัดอยู่ในฝ่ายจอมยุทธ์เท่านั้น

การเปลี่ยนพลังดั้งเดิมให้เป็นเปลวเพลิงนั้น มีแต่เซียนหมอเท่านั้นถึงจะทำได้

เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ ใบหน้าของซานซานก็เผยความยินดีออกมา เขาถูฝ่ามือที่เต็มไปด้วยเนื้อของตนเอง

ในคราแรกเขาได้พบว่าเขามีความสัมพันธ์บางอย่างกับพื้นที่มิติขนาดเล็กนั้น หลังจากสามารถเข้าออกได้ตามใจชอบ จากนั้นไม่นานเขาก็พบว่าในร่างกายของตนเองมีเปลวไฟเพิ่มขึ้นหนึ่งกลุ่ม

เมื่อมีเปลวไฟกลุ่มนี้ เขาก็สามารถกลายเป็นเซียนหมอได้ด้วย

แม้ว่าตอนนี้เขาจะมีระดับไม่สูง แต่เขาก็เข้าใจเรื่องโอสถไม่มากก็น้อย

และด้วยเหตุนี้เขาจึงอ่อนไหวกับวัตถุดิบวิเศษและโอสถมากยิ่งขึ้นกว่าเดิม ดังนั้นธุรกิจของเขาจึงเฟื่องฟูมากขึ้น

และนี่ก็เป็นไพ่ไม้ตายของเขาใบหนึ่ง

อวี๋จิ่วกล่าวชื่นชม

“เหมือนว่าหุบเขาดอกท้อแห่งนี้จะเป็นบ่อเงินบ่อทองของพี่สามจริงๆ! มิน่าล่ะท่านจึงมีชีวิตดีได้ขนาดนี้!”

ซานซานหัวเราะขึ้นมา จากนั้นนึกอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ ในแววตามีความมืดดำจางๆ ปกคลุมอยู่หนึ่งชั้น

“น่าเสียดาย ถ้าคนของสำนักกระบี่ทมิฬยืนอยู่เหนือหัวของข้า ข้าก็ต้องใช้ชีวิตอย่างยากลำบากแล้ว…จริงสิ นายท่านกับพี่ใหญ่ไปที่ไหนกันหรือ?”

อวี๋จิ่วเก็บดาบไม้ในมือลง จากนั้นก็บอกทิศทางหนึ่งอย่างคร่าวๆ

ซานซานที่กำลังจะเตรียมตัวนั่งลง เมื่อได้ยินดังนั้นเขาก็ลุกพรวดขึ้นมาในทันที

“เจ้าบอกว่าพวกเขาไปที่ไหนนะ?”

อวี๋จิ่วมองเขาด้วยความประหลาดใจ

“ข้า…ข้าเพียงแค่บอกว่าพวกเขาเดินไปทางตะวันตกเฉียงใต้ แต่ตำแหน่งที่ละเอียดแน่ชัด ข้าก็ไม่ทราบเช่นกัน สือซานกำลังจะทะลวงด่าน อีกทั้งยังเป็นด่านพลังจิตวั่งเสิ่น นายท่านกลัวว่าหากอยู่ทางนี้จะมีการเคลื่อนไหวที่รุนแรงเกินไป ดังนั้นจึงบอกว่าจะไปลองดูแถวนั้น…”

“แย่แล้ว!”

ซานซานเหงื่อแตกพลั่กอย่างกะทันหัน

เขารีบร้อนวิ่งออกไปที่ด้านนอก

อวี๋จิ่วรีบคว้าตัวของเขาเอาไว้

ซานซานรีบเดินออกไปอย่างเร่งร้อน เขาเพิ่งเดินไปได้สองก้าว จากนั้นก็หันกลับมามองอวี๋จิ่วแล้วพูดว่า

“เจ้าไม่ต้องตามมานะ เฝ้าอยู่ที่จวนก็พอแล้ว!”

อวี๋จิ่วลังเลไปครู่หนึ่ง แต่สุดท้ายก็พยักหน้า

“พี่สามระวังตัวด้วย!”

ซานซานโบกมือ จากนั้นก็เดินจากไปโดยไม่หันกลับมามอง

เขาจะไม่รีบได้หรือ?

วันนี้ของทุกเดือน ไม่ว่าใครก็ไม่สามารถเข้าไปที่นั่นได้!

เรื่องสำคัญขนาดนี้ คาดไม่ถึงว่าเขาลืมแจ้งให้นายท่านทราบ!

เขานี่สมควรตายจริงๆ!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน