ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1872

………………..

“หา? ไม่ธรรมดาอย่างใดล่ะ?”

มั่วอวิ๋นรู้สึกสนใจขึ้นมาในทันที จากนั้นก็ถามขึ้นเสียงทุ้มต่ำ

หลังจากคนนั้นพิจารณาอยู่ครู่หนึ่ง เขาก็พูดขึ้นว่า

“ก่อนหน้านี้ ตอนที่คนเหล่านั้นมาถึงท่าเรือดอกท้อ เถ้าแก่ซานก็ไปรับด้วยตัวของเขาเอง อีกทั้งในตอนนั้นเหมือนจะจัดพิธีต้อนรับยิ่งใหญ่ เรื่องนี้ก็มีคนรู้เป็นจำนวนไม่น้อย และ…มีสองคนที่เถ้าแก่ซานให้ความเคารพเป็นพิเศษ”

ปกติแล้วมั่วอวิ๋นจะสนใจแต่เรื่องภายในสำนักกระบี่ทมิฬ และไม่ค่อยได้สนใจเรื่องราวเหล่านี้เท่าไร

อาจจะพูดได้ว่า เขาไม่ได้เห็นคนเหล่านี้อยู่ในสายตาเลย

รวมถึงจวนเยว่ด้วย

แม้ว่าเขาจะให้ความสำคัญกับซานซาน แต่นั่นก็เป็นเพราะพื้นที่มิติขนาดเล็กแห่งนั้น

ก่อนหน้านี้มั่วอวิ๋นเพียงแค่คิดว่า…จวนเยว่นั้นเป็นสถานที่ที่สร้างความบันเทิงให้แก่ซานซานเท่านั้น

ขอเพียงไม่ได้ส่งผลกระทบต่อสำนักกระบี่ทมิฬ เขาล้วนไม่ใส่ใจ

แต่เมื่อสิ่งที่ซานซานได้กระทำนั้น เขาไม่ได้ตั้งใจปกปิดมันด้วยซ้ำ

ดังนั้นคนในท่าเรือดอกท้อจึงรู้เรื่องเหล่านี้

เพียงแค่ไปสืบเสาะเล็กน้อยก็สามารถรู้อย่างกระจ่างแล้ว

“พูดมาเรื่องมันเป็นอย่างใดกันแน่”

มั่วอวิ๋นเกิดความสงสัยอยู่หลายส่วน ดังนั้นจึงถามต่อ

แม้ว่าเขาจะรู้จักจวนเยว่ไม่มากนัก แต่เขาก็รู้ว่าที่แห่งนั้นเป็นจวนส่วนตัวของซานซาน

นอกจากคนที่ซานซานไว้ใจเป็นอย่างมาก น้อยครั้งมากที่เขาจะเชิญคนอื่นไปที่จวนเยว่

แม้ว่าเขาจะจัดพิธีต้อนรับคนเหล่านั้นอย่างเอิกเกริก แต่เห็นได้ชัดว่า…มันไม่ธรรมดา

หากเป็นช่วงก่อนหน้านี้เขาก็คร้านที่จะใส่ใจ

“คือว่า…จวนเยว่มีการคุ้มกันที่แน่นหนา อีกทั้งดูเหมือนว่าเถ้าแก่ซานจะปกป้องพวกเขาเป็นพิเศษ หลังจากที่พวกเขาเข้ามาแล้ว พวกเขาก็ไม่ได้ออกไปไหน ดังนั้นพวกเราจึงไม่สามารถสืบหาฐานะที่แท้จริงของพวกเขาออกมาได้”

เรื่องก่อนหน้านี้ เป็นการที่ไปสืบเสาะมาเป็นส่วนใหญ่

มั่วอวิ๋นหัวเราะเสียงเย็น จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นยืน

“ข้าจะไปถามเขาด้วยตนเอง!”

…

ซานซานถูกขังอยู่ในห้องเดิมที่เคยอยู่

แต่เมื่อเปรียบเทียบกันแล้ว ครั้งที่แล้วเขารู้สึกไม่สบายใจ แต่ครั้งนี้เขาผ่อนคลายขึ้นมาก

ขอเพียงแค่นายท่านปลอดภัย เขาก็รู้สึกสบายใจได้ชั่วคราว

ส่วนเรื่องของตัวเขาเองนั้น…

เขายังมีไพ่ไม้ตายที่เป็นพื้นที่มิติอยู่ เขารู้ว่ามั่วอวิ๋นไม่มีทางสังหารเขาแน่นอน

แล้วอีกอย่างภายในระยะเวลาปีสองปีที่ผ่านมานี้ เขาก็ได้ติดต่อกับมั่วอวิ๋นมาหลายครั้ง ดังนั้นเขาจึงรู้ดีที่สุดว่าตนเองควรจะทำอย่างใด

หลังจากที่มั่วอวิ๋นไม่ได้คำตอบอันใดจากเขาไปแล้ว ซานซานเก็บของอย่างเรียบง่าย และเตรียมตัวเข้านอน

…หลายวันที่ผ่านมานี้เขารู้สึกเหนื่อยมาก!

แต่คิดไม่ถึงเลยว่า เขาเพิ่งหลับไปได้ไม่นาน มั่วอวิ๋นก็มาหาเขาอีกครั้งแล้ว!

มั่วอวิ๋นผลักประตูเข้ามาในทันที

เมื่อเห็นว่าซานซานกำลังนอนหลับอยู่ เขาก็พูดอันใดไม่ออก

“เถ้าแก่ซานกินง่ายอยู่ง่ายจริงๆ คาดไม่ถึงว่าเมื่อมาอยู่ในสถานที่แบบนี้ ก็ยังสามารถหลับลงได้?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน