ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1873

………………..

ฉู่หลิวเยว่ยังไม่ทันได้พลิกฟ้าค้นหาทั่วทั้งท่าเรือดอกท้อ แต่ปัญหาก็วิ่งมาหาถึงหน้าประตู

เพราะว่าคนของสำนักกระบี่ทมิฬมาที่นี่

อีกทั้งยังเป็นมั่วอวิ๋นที่มาด้วยตนเอง!

คนที่มากับเขานั้นยังมีซานซานด้วย

ก่อนหน้านี้เขาต้องการถามซานซานเกี่ยวกับเรื่องอันใดบางอย่าง แต่ซานซานนั้นเจ้าเล่ห์เป็นอย่างมาก ปากนี้สามารถพูดออกมาได้ทั้งหมด แต่คำพูดกลับอ้อมโลก ไม่รู้ว่าคำไหนเป็นความจริง

สุดท้ายมั่วอวิ๋นจึงตัดสินใจว่าจะมาที่นี่ด้วยตนเอง

เขาตัดสินใจอย่างกะทันหัน อีกทั้งตอนที่พาซานซานมาที่จวนเยว่ คนของสำนักกระบี่ทมิฬที่รับหน้าที่เฝ้าอยู่ด้านหน้าของจวนเยว่ก็รู้สึกมึนงงไปเช่นเดียวกัน

แต่ในตอนนี้มั่วอวิ๋นคร้านจะใส่ใจกับเรื่องเหล่านั้นแล้ว

เมื่อเห็นว่าซานซานกลับมา คนในจวนเยว่ก็รู้สึกประหลาดใจเป็นอย่างมาก

หลังจากนั้นไม่นานข่าวนี้ก็ไปถึงหูของหรงซิวและฉู่หลิวเยว่

ทั้งสองคนเข้าใจในทันที ‘ผู้ที่มาเยือนมีเจตนาไม่ดี!’

“ดูเหมือนว่ามั่วอวิ๋นจะไม่ได้คำตอบที่น่าพอใจจากซานซาน”

ฉู่หลิวเยว่พูดขึ้น

หรงซิวพยักหน้า

“ครั้งนี้เขาน่าจะมุ่งเป้าหมายที่พวกเรา”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย

“พวกเรา?”

ก่อนหน้านี้ที่นางกับหรงซิวได้ปลอมตัวเป็นเด็กรับใช้อยู่ข้างกายของซานซาน น่าจะไม่ได้เผยพิรุธอันใดออกมาไม่ใช่หรือ

“ดูเหมือนว่าครั้งนี้พวกเราไม่จำเป็นจะต้องปลอมตัวอันใดนะ”

หรงซิวเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย

สิ่งที่มั่วอวิ๋นต้องการเห็น คือตัวตนที่แท้จริงของพวกเขา!

…

ตอนที่มั่วอวิ๋นเพิ่งเข้ามาถึงในจวนเยว่ เขาแค่รู้สึกว่าที่แห่งนี้มันแปลกประหลาด

บ่าวรับใช้ที่อยู่ในจวนก็มีไม่มาก แต่กลับมีแรงกดดันที่ยากจะอธิบายในทุกพื้นที่

เมื่อเดินเข้ามาภายใน เขาก็รู้สึกเหมือนตนเองถูกจับตามองมาโดยตลอด

ความรู้สึกแบบนี้ทำให้เขารู้สึกไม่สบายใจอย่างมาก แต่ก็ทำให้เขามั่นใจในการคาดเดามากยิ่งขึ้น

จวนเยว่ของซานซานแห่งนี้…

ซ่อนความลับอยู่ไม่น้อยจริงๆ!

ทั้งสองคนเดินไปจนถึงห้องโถง

เหงื่อเย็นๆ ไหลท่วมร่างกายของซานซาน

“ปะ ไปเชิญพี่ใหญ่ออกมา…”

ทันทีที่สิ้นเสียง เงาร่างสูงเพรียวสีเขียวก็เข้ามาถึงอย่างเชื่องช้า

“มีแขกมาเยี่ยมถึงจวน ถือว่าเป็นเกียรติของจวนเยว่จริงๆ”

น้ำเสียงของเขาเย็นชา ราบเรียบ และยังแฝงไปด้วยลมปราณที่ทำให้ผู้คนสบายใจ

ผู้นั้นก็คือ เฉินอีนั่นเอง!

ซานซานเงยหน้าขึ้นมอง เมื่อเห็นใบหน้าที่คุ้นเคย หัวใจที่ปั่นป่วนก็สงบลงไม่น้อย

“พี่ใหญ่!”

เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินไปหาเฉินอี

ความจริงแล้วเขามีเรื่องที่จะพูดมากมาย แต่ตอนนี้มั่วอวิ๋นยังยืนอยู่ด้านหลัง เขาจึงทำได้เพียงกลืนคำพูดเหล่านั้นลงคอ

เฉินอีพยักหน้าให้กับมั่วอวิ๋นเบาๆ

“ผู้น้อยเฉินอี คารวะรองประมุขมั่ว”

มั่วอวิ๋นมองชายที่อยู่ตรงหน้าด้วยสายตาสำรวจ

เขาดูเหมือนคนที่อายุยี่สิบแปดยี่สิบเก้า สวมชุดสีเขียวทั้งร่าง ท่าทางตรงไปตรงมา

แววตาเย็นชาและไม่แยแส จนทำให้รู้สึกเย็นยะเยือกหลายส่วน

ท่าทางเช่นนี้…ไม่ใช่สิ่งที่คนธรรมดาจะมีกัน

ไม่แปลกใจเลยที่จะทำให้ซานซานที่เจ้าเล่ห์ยอมเชื่อฟัง

“เถ้าแก่ซาน หลายวันที่ผ่านมานี้จวนเยว่ของเจ้ามีคนมาเยี่ยมอีกไม่ใช่หรือ? เหตุใดตอนนี้ถึงออกมาเพียงคนเดียวล่ะ?”

มั่วอวิ๋นสะบัดชายเสื้อ ใบหน้ายังแฝงด้วยความเย่อหยิ่ง

“ข้ามาที่นี่เพื่อเยี่ยมเยียนด้วยตนเอง แต่พวกเขากลับไม่ไว้หน้าข้าเลยอย่างนั้นหรือ?”

ซานซานกำลังรู้สึกลำบากใจ เฉินอีจึงพูดขึ้นด้วยเสียงราบเรียบว่า

“อู่เหยาและคนอื่นยังอยู่ที่ด้านหลังจวน ข้าให้คนไปเรียกพวกเขาแล้ว รองประมุขมั่วโปรดรอสักครู่นะขอรับ”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน