ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1874

………………..

ซานซานสะอึกออกมา

เขาเองก็รู้ว่าที่มั่วอวิ๋นมาที่นี่เพราะต้องการมาหานายท่าน

แต่…

“รองประมุขมั่วเดินทางมาเยี่ยมเยือน ข้าเสียมารยาทแล้วที่ไม่ได้ทำการต้อนรับ ต้องขออภัยจริงๆ”

ในตอนนั้นเอง เสียงที่กระจ่างใสแฝงด้วยรอยยิ้มสายหนึ่งก็ดังขึ้นมา

มั่วอวิ๋นเหมือนกับสามารถตระหนักอะไรได้บางอย่าง ดังนั้นจึงเงยหน้าขึ้นไปมอง

เงาร่างทั้งสองกำลังเดินเข้ามาจากทางประตู

ผู้ที่พูดนั้นเป็นผู้หญิงคนหนึ่ง สวมชุดสีแดงทั้งร่าง เผยให้เห็นรูปร่างเพรียวระหงงดงาม ผมสีดำขลับถูกมัดเอาไว้อย่างเรียบง่าย สะอาดสะอ้านตาเป็นอย่างมาก

ใบหน้าพริ้งเพรา เป็นความงามที่ไม่มีใครเทียบเทียม

แต่สิ่งที่ทำให้ผู้คนใจสั่นสะท้านเลยก็คือ ดวงตาที่เหมือนกับหยกสีดำขลับนั้นลึกซึ้งและเงียบงัน เพียงแค่กะพริบตา ก็เหมือนกับมีดวงดาวนับพันนับหมื่นดวงส่องสว่างอยู่ภายใน

ในตอนนั้นเอง ริมฝีปากแดงของนางก็ยกยิ้มขึ้นเล็กน้อย

ทันทีที่เข้ามา แทบจะทำให้บรรยากาศรอบข้างมัวหมองไปในทันที

นอกจากนั้นยังมีชายคนหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างกายของนาง

เขาสวมชุดสีขาว ซึ่งขาวกว่าหิมะ งดงามโดดเด่น ราวกับเซียนตกสวรรค์

ใบหน้าสูงส่งราวกับมาร ความสูงศักดิ์ฝังอยู่ในกระดูก เพียงแค่ยืนอยู่ตรงนั้น ก็แทบทำให้ผู้คนละสายตาไม่ได้

ทั้งสองคนนี้จะต้องเป็นคนระดับแนวหน้าแน่นอน เมื่อยืนอยู่ในบริเวณาเดียวกัน เขาก็สามารถดึงความสนใจของทุกผู้คนไปได้อย่างง่ายดาย

มั่วอวิ๋นจ้องทั้งสองคนตาเขม็ง พร้อมค่อยๆ กำหมัดแน่นขึ้น

แต่ตอนนี้เมื่อมาเห็นทั้งสองคนนี้ ความรู้สึกเหล่านั้นก็รุนแรงมากยิ่งขึ้น!

แต่ไม่รู้ว่าทำไมภายในใจของเขาจึงเกิดความรู้สึกแปลกประหลาดบางอย่างขึ้นมา

เหมือนกับว่า…เขาเคยเห็นทั้งสองคนนี้ที่ไหนมาก่อน…

“พวกเจ้าคือ…”

ในตอนที่เขากำลังจะพูด เงาร่างจากด้านนอกก็พุ่งเข้ามาอย่างกะทันหัน

เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าที่รีบร้อน ฉู่หลิวเยว่กับหรงซิวก็หันกลับไปมองโดยพร้อมเพรียง

ผู้ที่มาใหม่นั้นคือ เยี่ยนชิง

แต่ในเวลานั้นเอง ใบหน้าของเขาที่เคยนิ่งเรียบเหมือนภูเขาน้ำแข็งมาโดยตลอด กลับขมวดคิ้วขึ้นมา อีกทั้งยังแฝงไปด้วยความตื่นตระหนกและเป็นกังวล

ภายในใจของฉู่หลิวเยว่มีความไม่สบายใจพวยพุ่งขึ้นมา

เยี่ยนชิงเป็นคนเงียบขรึมมาโดยตลอด น้อยครั้งมากที่จะเผยสีหน้าเช่นนี้ออกมา

หรือว่าจะเกิดเรื่องแล้ว?

“ฝ่าบาท มีคนมาขอรับ”

เยี่ยนชิงเดินเข้ามาแล้วพูดด้วยเสียงทุ้มต่ำ

คนที่อยู่ภายในบริเวณนั้นล้วนแสดงสีหน้าตกใจทันที

ใครกันที่จะมาจวนเยว่ในเวลานี้?

อีกทั้งดูจากสถานการณ์แล้ว…เหมือนว่าจะไม่ได้มาดี

หรงซิวหรี่ดวงตาหงส์ลง

“ใคร?”

เยี่ยนชิงประสานหมัดด้วยมือทั้งสองข้าง

“ตระกูลหนาน”

ในตอนนี้หนานอวี่สิงเพิ่งจะพาคนมาที่ท่าเรือดอกท้อ

และคนที่เดินทางมากับเขานั้นยังมีผู้อาวุโสอีกแปดคน รวมถึง…ลั่วเหยี่ยนด้วย

แม้ว่าตระกูลหนานจะมีจำนวนไม่น้อย และการส่งผู้อาวุโสออกมาพร้อมกันครั้งเดียวแปดคน ความจริงแล้วก็นับว่าไม่มาก

ยิ่งไปกว่านั้นท่าเรือดอกท้อยังเป็นสถานที่ที่ห่างไกลกว่าหมื่นลี้!

“ที่แท้ที่นี่ก็คือท่าเรือดอกท้อ…”

หนานอวี่สิงเดินไปพลาง พร้อมใช้สายตากวาดสำรวจไปพลาง

สายตาของเขานั้นเย็นชาอย่างมาก ดวงตาของเขามีสีเลือดแอบแฝงอยู่หลายส่วน จนทำให้ผู้ที่มองมารู้สึกไม่สบายใจ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน