ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1875

………………..

“หนานอวี่สิง เจ้าจะกินซี้ซั่วก็ได้ แต่เจ้าไม่สามารถพูดซี้ซั่วได้ ตั้งแต่ครั้งที่แล้วที่เจอกันเมื่อสุสานสังหารเทพ พวกเราก็ไม่ได้เจอกับหนานอีอีอีกเลย แล้วจะไปฆ่านางได้อย่างใด?”

ฉู่หลิวเยว่ตระหนักได้ว่านี่เป็นเรื่องเข้าใจผิดอย่างมหันต์ นางขมวดคิ้วขึ้นอย่างเย็นชา และพูดออกมาในทันที

แม้ว่านางจะไม่ได้กลัวว่าคนอื่นจะมาหาเรื่อง แต่นางจะไม่ยอมรับผิดกับส่วนที่ไม่เกี่ยวข้องเด็ดขาด

หนานอวี่สิงเหมือนกับได้ยินเรื่องน่าขัน ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้นมาแล้วโทษนางด้วยเสียงอันเฉียบคม

“ร่างของนางถูกพบในป่าบริเวณใกล้เคียงกับพระราชวังเมฆาสวรรค์ อีกทั้งเวลาที่นางตายนั้นก็เป็นหลังจากวันแต่งงานของพวกเขาไม่กี่วัน! พวกเจ้ากล้าพูดจริงหรือว่าเรื่องนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับพวกเจ้า?”

โทสะหนานอวี่สิงคุกรุ่น

เนื่องจากสภาพร่างกายของเขา ในช่วงเวลาก่อนหน้านี้เขาจึงไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย แม้กระทั่งเรื่องที่หนานอีอีเดินทางไปยังพระราชวังเมฆาตสวรรค์เพื่อร่วมงานมงคลสมรสของฉู่หลิวเยว่และหรงซิว เขาก็ยังไม่รู้

ในตอนนั้นหากเขารู้ เขาก็จะต้องขวางนางเอาไว้อย่างแน่นอน!

รอจนกระทั่งเขาต้องการถามสถานการณ์ของหนานอีอี เขาถึงเพิ่งได้รู้ข่าวการตายของนาง!

เวลา สถานที่ เบาะแสทั้งหมดล้วนชี้ไปทางพระราชวังเมฆาสวรรค์!

เขาจึงมั่นใจว่า หนานอีอีต้องการมาเยี่ยมเยียน แต่กลับทำให้หรงซิวและคนอื่นๆ ไม่พอใจ

พวกเขาปฏิเสธไม่ให้เข้างานยังพอว่า แต่สุดท้ายก็ยังเลือกที่จะสังหารนาง!

ความแค้นนี้ ในฐานะที่เขาเป็นพี่ชาย จะไม่ให้เขาแก้แค้นได้อย่างไร?

เมื่อเห็นว่าหนานอวี่สิงโกรธจนแทบขาดสติ ฉู่หลิวเยว่เกือบจะหลุดหัวเราะมาเสียงดัง

ไร้สาระ น่าขัน

นี่คือความรู้สึกหลังจากนางได้ฟังจนจบ

เหมือนว่าร่างกายของหนานอวี่สิงจะฟื้นคืนอย่างสมบูรณ์แล้ว แต่สมองก็ยังใช้การไม่ได้ดีเท่าไรเลยนะ

เขารู้อยู่แล้วว่าคนเหล่านี้จะต้องไม่ยอมรับ

แต่เรื่องนั้นมันไม่สำคัญเลย

เขาหันไปมองทางลั่วเหยี่ยนที่ยืนอยู่ด้านข้าง

“อาลั่วเหยี่ยน พวกเขาไม่ยอมรับจริงๆ ด้วย เรื่องนี้ต้องรบกวนท่านแล้ว”

ลั่วเหยี่ยนพยักหน้า จากนั้นก็หันไปมองทางหรงซิวและฉู่หลิวเยว่

เมื่อครู่นี้เขายืนอยู่ด้านหลังของหนานอวี่สิงครึ่งก้าว อีกทั้งยังก้มหน้าเล็กน้อย ทำให้ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้สนใจในตัวเขามากนัก

แต่เมื่อเขาเงยหน้าขึ้นมา ฉู่หลิวเยว่และคนอื่นๆ ถึงสามารถมองเห็นหน้าเขาได้อย่างชัดเจน จากนั้นก็อดตกตะลึงไปไม่ได้

ก่อนหน้านี้ตอนที่อยู่ภายในสุสานสังหารเทพ เขาเป็นคนที่กระฉับกระเฉงมีชีวิตชีวา แต่ลั่วเหยี่ยนที่ยืนอยู่ตรงหน้าพวกเขาในตอนนี้ เปลี่ยนไปเป็นคนละคนจนแทบจะจำไม่ได้

ใบหน้าตอบ ภายในดวงตาเต็มไปด้วยเส้นเลือดฝอย ตอหนวดขึ้นเป็นสีเขียวครึ้ม ดูแล้วหน้าตาทรุดโทรมเป็นอย่างมาก

เพียงแค่มองครู่เดียวก็รู้ว่าเขาต้องผ่านเรื่องราวที่รุนแรงมาก่อนแน่นอน

“วันนั้นข้าเป็นคนพาอีอีไปยังพระราชวังเมฆาสวรรค์”

ลั่วเหยี่ยนพูดขึ้น น้ำเสียงแหบพร่า เหมือนกับเขาไม่ได้พูดมานานมากแล้ว

“หลังจากพระราชวังเมฆาสวรรค์ไม่ให้พวกเราเข้าร่วมงาน ข้าจึงโน้มน้าวให้อีอีกลับ อีอีก็เชื่อฟังคำสั่งของข้า ตอบตกลงที่จะกลับตระกูลหนานพร้อมกับข้า แต่ในตอนนั้นนางอารมณ์ไม่ดีอย่างมาก พวกเราตกลงกันว่าจะไปหาที่พักบนเนินเขาบริเวณใกล้เคียงก่อน แต่ใครจะรู้เล่าว่า หลังจากพวกเราไปถึงที่นั่นไม่นาน ก็มีคนลอบโจมตีพวกเรา…”

เขาชะงักไปเล็กน้อย ในแววตาเหมือนมีคลื่นอารมณ์ปะทุขึ้น

“แม้ว่าผู้ที่มาใหม่จะซ่อนตัวมิดชิด แต่ตอนที่เขาลงมือข้าได้เห็นสัญลักษณ์ที่เขาได้อันเชิญออกมา มันคือสัญลักษณ์ของพระราชวังเมฆาสวรรค์อย่างมิต้องสงสัย!”

ก่อนหน้านี้หนานอวี่สิงเคยฟังลั่วเหยี่ยนเล่าเรื่องนี้ไปแล้ว แต่เมื่อได้ยินอีกครั้ง เขาก็ยังรู้สึกโกรธเป็นอย่างมาก

เขาจ้องไปที่ฉู่หลิวเยว่และหรงซิวตาเขม็ง เหมือนกับว่าในแววตามีเปลวเพลิงปะทุขึ้น เขาอยากจะสับทั้งสองคนเป็นหมื่นๆ ชิ้นในทันที!

สีหน้าของหนานอวี่สิงเต็มไปด้วยโทสะและความบ้าคลั่ง แต่สีหน้าของหรงซิวกลับสงบราบเรียบเป็นอย่างมาก

เขาพยักหน้า

“นอกจากเรื่องนี้ล่ะ ยังมีอีกหรือไม่?”

หนานอวี่สิงโกรธจนแทบตับจะระเบิด

“หรงซิว! คำพูดนี้ของเจ้าหมายความว่าอย่างใด? หรือเจ้าคิดว่าหลักฐานเหล่านี้มันไม่เพียงพออย่างนั้นหรือ?”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน