ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 188

เมื่อเยี่ยนชิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกว่าบางอย่างมิชอบมาพากล

เหตุใดจึงดูเหมือนว่าคุณหนูหลิวเยว่…กำลังรู้สึกโกรธเลยล่ะ

ทว่ายังไม่ทันที่เขาจะได้พูดอะไรอีก ฉู่หลิวเยว่ก็ตบเท้าเดินจากไปแล้ว

“คุณหนูหลิวเยว่ ท่าน…”

เยี่ยนชิงครุ่นคิดครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบเดินกลับไปยังเรือนอี๋เฟิง

ทันทีที่เขาเดินเข้าประตูไปก็เห็นเจ้านายกำลังอ่านหนังสือพอดี

“องค์ชาย เมื่อครู่นี้คุณหนูหลิวเยว่ออกมาแล้วยังถามบางอย่างกับกระหม่อมด้วยพ่ะย่ะค่ะ”

หรงซิวตอบ “อืม” คำเดียวก่อนจะพลิกหน้าหนังสือ

เมื่อเห็นท่าทางของผู้เป็นนาย เยี่ยนชิงก็อดบ่นในใจไม่ได้

องค์ชายต้องรู้ว่าพวกเขาคุยอะไรกันแน่ๆ เพราะเหตุใดถึงยังนิ่งเฉยเช่นนี้

หรือว่าทั้งสองท่านทะเลาะกัน

“องค์ชาย กระหม่อมได้อธิบายให้คุณหนูหลิวเยว่ฟังแล้ว บอกไปว่าแค่พระองค์พูดคำเดียว พวกนางก็จากไปแล้ว”

เจ้านายของเขาพยายามมาจนถึงขนาดนี้แล้ว ทำไมคุณหนูหลิวเยว่ถึงได้ดูไม่ดีใจสักนิดเลย

ในที่สุดหรงซิวก็เงยหน้าขึ้นมาจากหนังสือแล้วมองหน้าเยี่ยนชิง

“เยี่ยนชิง”

“พ่ะย่ะค่ะ”

“เจ้ายังไม่ได้ภรรยาใช่หรือไม่”

“กระหม่อมติดตามองค์ชายมาตั้งแต่เด็ก ไม่เคยแต่งงาน องค์ชายก็ทรงทราบดีนี่พ่ะย่ะค่ะ”

หรงซิวนวดคลึงระหว่างคิ้ว

เยี่ยนชิงดีทุกระเบียบนิ้ว แต่เรื่องรักใคร่หนุ่มสาวยังไม่ค่อยเบิกเนตรเท่าไหร่

ทว่า เป็นเช่นนี้ก็ดี ถึงอย่างไรเขาก็เหมาะสมที่จะจัดการเรื่องนี้ที่สุด

เมื่อเห็นสีหน้าของเจ้านายตนเอง เยี่ยนชิงก็ยิ่งรู้สึกว่าตัวเองทำผิดพลาดไป เขาจึงโค้งคำนับเพื่อขอรับโทษ

“องค์ชาย กระหม่อมผิดไปแล้วพ่ะย่ะค่ะ รอคุณหนูหลิวเยว่กลับมาเมื่อไหร่ กระหม่อมจะรีบไปขอโทษนางเลยพ่ะย่ะค่ะ!”

หรงซิวอดยกยิ้มมุมปากมิได้

“ไม่ต้องหรอก ข้าต้องการทำให้นางโกรธ”

“หา?”

เยี่ยนชิงเงยหน้าขึ้นด้วยความประหลาดใจ ซึ่งเป็นท่าทางเสียกิริยาที่หาดูยากมาก

เจ้านายชอบคุณหนูหลิวเยว่มากมิใช่หรือ

หากว่ากันตามเหตุผล…ยังไม่ทันได้เอาอกเอาใจนางเลยด้วยซ้ำ แล้วยังจะจงใจทำให้นางโกรธอีกหรือ

“องค์ชาย คือว่า…ถ้าหากคุณหนูหลิวเยว่โกรธขึ้นมาจริงๆ…” คนที่น่าสงสารก็คือพระองค์มิใช่หรือ

หรงซิวพลิกหน้ากระดาษหนังสือ และรอยยิ้มที่มุมปากของเขาก็ลึกมากขึ้น

“ให้นางโกรธจริงๆ สิถึงจะดี”

…

แน่นอนว่าฉู่หลิวเยว่ไม่รู้ว่าหรงซิววางกับดักไว้เสียดิบดีแล้วรอนางกระโดดเข้ามา

ถึงแม้ว่าคำพูดของเยี่ยนชิงจะทำให้ฉู่หลิวเยว่ไม่สบายใจ แต่นางก็ปัดเรื่องนี้ทิ้งออกจากสมองอย่างรวดเร็ว

เพราะว่าตอนนี้นางมีเรื่องสำคัญที่ต้องทำ

เมื่อนางมาถึงเจินเป่าเก๋อ ท้องฟ้าก็เปลี่ยนสีแล้ว และเจินเป่าเก๋อกำลังจะปิดประตูพอดี

เมื่อคนรับใช้ในร้านเห็นฉู่หลิวเยว่มาถึงดวงตาก็เป็นประกายทันที แล้วปรี่เข้ามาต้อนรับ

“คุณหนูหลิวเยว่ ท่านมาแล้วหรือ! รีบเข้ามาข้างในเลยขอรับ!”

นับตั้งแต่ที่เหยียนเก๋อมอบของขวัญมากมายให้แก่ฉู่หลิงเยว่ คนในเจินเป่าเก๋อต่างทราบเป็นว่าต้องต้อนรับแขกท่านนี้เป็นอย่างดี

ประกอบกับคราวก่อนที่ฉู่หลิวเยว่เรียกใช้คนของเจินเป่าเก๋อให้ไปคิดบัญชีกับตระกูลฉู่ เมื่อกลับมาแล้วนางก็ตอบแทนสินน้ำใจให้แก่พวกเขาอย่างงาม ตอนนี้คนในเจินเป่าเก๋อต่างปฏิบัติต่อนางเสมือนแขกผู้มีเกียรติท่านหนึ่ง

ฉู่หลิวเยว่เดินมาข้างในพร้อมกับเอ่ยถามว่า

“คุณชายรองเหยียนล่ะ วันนี้เขาไม่อยู่หรือ”

“ข้าอยู่นี่!”

เมื่อเหยียนเก๋อได้ยินเสียง เขาก็เดินออกมาจากห้องทันที

นี่ไม่ได้หมายความว่า พวกเขามีวิธีการเอายาพวกนี้มาหรอกหรือ

นางรู้ดีว่าเจินเป่าเก๋อมีเบื้องหลังที่ทรงอำนาจ ไม่ได้เป็นเพียงร้านค้าธรรมดาๆ ร้านหนึ่งเท่านั้น แต่ตอนนี้ดูแล้ว…เหนือความคาดหมายของนางไปมากเสียจนมิสามารถคาดเดาได้

“เช่นนั้นก็ขอบคุณชายรองเหยียนมากเจ้าค่ะ”

ฉู่หลิวเยว่กล่าวขอบคุณ จากนั้นก็ถามอย่างไม่เป็นทางการมากนัก

“จริงสิ มิทราบว่าตอนนี้นายใหญ่ของร้านท่านกลับมาเมืองหลวงหรือยัง”

เหยียนเก๋อชะงักค้าง ก่อนจะหัวเราะขึ้นมา

“ฮ่าๆๆ เกรงว่าคงทำให้ท่านต้องผิดหวังแล้ว ช่วงนี้…นายใหญ่กำลังยุ่งอยู่กับเรื่องดูแลฮูหยิน ดังนั้นช่วงนี้จึงไม่มีเวลา”

“ดูแลฮูหยิน?”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย หลังจากคิดๆ ดูแล้ว การที่ผู้มีอำนาจสูงส่งเช่นนี้จะมีภรรยาก็มิใช่เรื่องแปลก

“คิดไม่ถึงว่านายใหญ่ของพวกท่านจะดูแลเอาใจใส่ภรรยาดีอย่างนี้ พวกเขาคงรักกันดีใช่หรือไม่”

เหยียนเก๋อกระแอมไอ

นั่นเรียกรักกันดีหรือ

เรียกว่าแทบจะเอาตัวไปติดนางอยู่ฝ่ายเดียวมากกว่า

ทว่าความรักนี้…เขาอยากจะบอกว่านายใหญ่ยังจีบฮูหยินไม่ติดเลย ไม่รู้ว่านางมีปฏิกิริยาตอบสนองเขาอย่างไรบ้าง

“อาฮ่าๆ! นั่นมันแน่นอนอยู่แล้วๆ! ฮูหยินของพวกข้าคือหญิงงามที่สุดในปฐพี นายใหญ่ของพวกข้าทะนุถนอมยิ่งกว่าสมบัติล้ำค่าเชียวนะ!”

เหยียดเก๋อหัวเราะร่วนเพื่อเบี่ยงเบนความสนใจของฉู่หลิวเยว่

การพูดต่อหน้าบุคคลท่านนี้ มันช่าง…จริงๆ เลย

นายใหญ่ปิดบังมาโดยตลอดเยี่ยงนี้ ไม่กลัวว่าอนาคตนางจะโกรธเป็นฟืนเป็นไฟเลยหรือ

ช่างเถิด เขาไม่สนใจเรื่องนี้แล้ว!

ถึงอย่างไรตอนนี้ยกยอสักประโยคสองประโยคก็ถือว่าทำเต็มที่แล้ว ต่อไปหากถูกไต่สวนขึ้นมา ก็ถือว่ายังมีข้อดีอยู่บ้าง

“ถ้าหากว่าท่านเจอเขาในอนาคต ท่านก็จะรู้เองว่าสิ่งที่ข้าพูดนั้นไม่เกินจริง ฮ่าๆ!”