ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1887
………………..
เฉิงอีพยักหน้า
หลังจากหลายคนที่เหลือได้ยินข่าว ต่างสบตากันและมองไปทางนายท่านของตนเองอย่างควบคุมไม่ได้
ขณะที่นางแกว่งกระบี่ขึ้นอีกครั้ง!
ตู้ม!
เปลวไฟสีน้ำเงินบางๆ อีกดวงประทุออกมาจากใต้ภูเขาหินจนเปิดเป็นรอยแตก
เปลวไฟลุกโชนและปรากฏออกมายิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ ภายใต้ท้องฟ้าที่มืดมนเหมือนกับเพลิงพรายที่ลุกไหม้เป็นกลุ่มสลัวๆ บนเมฆดำหนาทึบที่ย้อมด้วยสีน้ำเงินเล็กน้อย
ทว่าร่างนั้นที่งดงามและเบาะบางกลับคล่องแคล่วอย่างมาก ราวกับภูตที่ผ่านเข้าไปในหุบเขา และลอยไปมาอย่างต่อเนื่อง
เปลวไฟเหล่านั้นเหมือนเชื่อฟังและเข้าใจความตั้งใจของนางเป็นอย่างดีจึงเต้นไปมาตามกัน!
“นายท่านยอดเยี่ยมจริงๆ!”
อวี๋จิ่วอดไม่ได้จึงกล่าวเชยชมขึ้น
“สำนักกระบี่ทมิฬเพียงเพื่อยอดเขาหลานชิงนั่นจึงไม่รู้ว่ามีคนบาดเจ็บล้มตายไปเท่าใด ทว่านายท่านไม่ได้ใส่ใจกับเรื่องนี้เลย…ข้าดูสถานการณ์ของนายท่านแล้วต้องการเปิดท่าเรือดอกท้อทั้งหมดขึ้นมาจริงๆ สินะ!”
“ฝีมือของนายท่าน เป็นเรื่องปกติธรรมดาที่สามารถเทียบกับคนอื่นได้อย่างแน่นอน”
อู่เหยาลูบคางไปมาและมองดูทัณฑ์สวรรค์บนท้องฟ้าที่มารวมตัวกันอย่างต่อเนื่อง
เดิมทีเขายังมีความกังวลอยู่บ้างเล็กน้อย แต่เห็นท่าทางของพวกพี่ใหญ่เหมือนไม่ได้สนใจอะไรมากนัก…ใจของเขาจึงสงบนิ่งลง
สือฟังมองดูคนมากมายและมองไปยังความว่างเปล่าบริเวณรอบๆ ที่พังทลายลงอย่างต่อเนื่อง เขาถูมือไปมาพลางเอ่ยด้วยเสียงกระซิบว่า
“ต่างพูดกันว่าท่าเรือดอกท้อทั้งวุ่นวายและว่างเปล่า บัดนี้ดูเหมือนว่าจะเป็นเช่นนี้เสียแล้ว…”
มีเพียงการต่อสู้ที่ดุเดือดขึ้นจึงทำให้มิติพลังทางด้านนี้เริ่มโกลาหลขึ้น ความผันผวนนับไม่ถ้วนต่างปะทุออกมาอย่างบ้าคลั่ง…
หากสถานการณ์ยังเลวร้ายเช่นนี้ต่อไป เกรงว่าจะไม่ดีเป็นแน่…
สิบสามมองที่ตาของเขาด้วยความประหลาดใจ
สือฟังบุ้ยปาก
“ความว่างเปล่าผืนนี้…เกรงว่าใกล้จะแตกสลายลงแล้ว…”
“ข้ารู้!”
สิบสามพยักหน้าด้วยความประหลาดใจ
แม้ว่าขั้นพลังปราณของเขาจะสู้พวกพี่ใหญ่มิได้ แต่เพราะติดตามพวกเขามาหลายปี ทั้งได้เห็นและได้ยินอะไรมามากมาย ดังนั้นโลกที่มองเห็นช่างต่างกันเป็นธรรมดา
เขาก็ชัดเจนอย่างมากว่าสิ่งนี้หมายถึงอะไร
แต่ว่า…
“ไม่ใช่เพราะมีนายท่านกับพี่ใหญ่อยู่หรอกหรือ”
สิบสามกลอกตาไปมาและกระแอมเสียงขึ้น
“อีกทั้ง…พลังที่เหลือยังแข็งแกร่งอย่างมาก…”
เหตุใดถึงมีคนอยู่มากมายเช่นนี้ อันที่จริงเข้าคิดว่าคงไม่มีอันใดต้องกังวลนัก
“ถ้าหากไม่มีความมั่นใจอย่างแท้จริงแล้ว นายท่านจะอยู่ที่นี่ต่อได้เช่นไร”
ว่ากันตามนิสัยของนายท่านแล้ว สถานที่ที่ไม่ปลอดภัย…นางไม่มีทางอยู่ได้นานหรอก!
สือฟังชะงักไปครู่หนึ่ง จากนั้งจึงคิดอย่างรอบคอบอีกครั้งและคิดว่าก็มีเหตุผลอยู่มากทีเดียว
“ก็ใช่นะสิ!”
ไม่ว่าอย่างไรนายท่านก็ผ่านศึกมานับร้อย ไม่มีทางไม่รู้ถึงความร้ายแรงของสถานการณ์ในตอนนี้
สถานการณ์ในตอนนี้นางกลับเลือกอยู่ที่นี่…
สามารถพิสูจน์ได้ว่าที่แห่งนี้จะต้องมีสิ่งที่สำคัญอย่างมากกับนาง!
ตู้ม!
ฟาดลงไปตรงฉู่หลิวเยว่อย่างหนัก!
แทบในจะในเวลาเดียวกันที่ฉู่หลิวเยว่กระโดดขึ้นไปบนหลังของถวนจื่อพอดี!
นางหายใจอย่างโล่งอก!
ถวนจื่อกระพือปีกบินไปบนยอดเขาอีกลูกอย่างรวดเร็ว!
เปลวไฟลูกใหญ่เริ่มลุกไหม่อยู่บนยอดเขาด้านหลังพวกนาง!
มองจากไกลๆ เปลวไฟนั่นแทบเหมือนวิหคเพลิงที่เผาไหม้และกลับมาเกิดใหม่!
…
“สมควรตาย!”
มั่วอวิ๋นโมโหมอย่างดุเดือด
การปรากฏขึ้นของการสังเวยเลือดที่พวกเขาไม่ได้สนใจไยดี กลับทำให้ฉู่หลิวเยว่ไร้หนทาง!
ความเร็วของหงส์ทองคำตัวนั้น ช่างรวดเร็วยิ่งนักจริงๆ!
“ไปต่อ!”
มั่วอวิ๋นออกคำสั่งจนเสียงแหบแห้งราวกับคนบ้า
ฉู่หลิวเหยว่หลบหนีจากน้ำมือของเขาอยู่หลายครั้งหลายหน จนทำให้เขาโมโหอย่างมาก!
VERIFYCAPTCHA_LABELประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: ยอดหญิงลิขิตสวรรค์
ขอบคุณมากค่ะ สนุกมากกกค่ะ...
สนุกมากค่ะ...
อ่านสนุกมากค่ะ ติดตามอ่านทุกตอน...