ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1895

“เป็นอย่างใดบ้าง”

หรงซิวเอ่ยถามคนที่อยู่ในอ้อมแขนด้วยเสียงทุ้มต่ำ

ฉู่หลิ่วเยว่หันกลับไปสบตาเขา

ทั้งสองคนสบสายตาสื่อความนัยต่อกัน

นางพยักหน้าเบาๆ

ริมฝีปากหนาของหรงซิวยกขึ้นเล็กน้อย

แม้ว่านางจะไม่ได้รับบาดเจ็บ แต่ก่อนหน้าได้ผ่านการโจมตีด้วยระเบิดอย่างบ้าคลั่งอยู่หลายครั้ง คิดว่านางคงใช้พลังไปไม่น้อยทีเดียว

หากต้องผ่านความลำบากเช่นนี้ แต่สุดท้ายไม่ได้อันใดกลับมา คงไม่ทำให้สบายใจลงได้จริงๆ

โชคดีที่ไม่ว่านางทำเรื่องอันใดก็ตาม มักรู้ใจตัวเองมาโดยตลอดและในครั้งนี้ก็เช่นเดียวกัน

“ยังต้องการทำต่อหรือไม่”

หรงซิวถามขึ้น ดวงตาหลบลงเล็กน้อยและมองโล่ดำที่อยู่ในมือของนางครู่หนึ่ง

สนิมที่อยู่ด้านบนได้หลุดลอกกระจายออกเป็นชิ้นส่วนเล็กๆ

มองเห็นแสงรัศมีบางๆ เปล่งประกายรอบๆ

และอักษรลับที่แกะสลักด้านบนนั่น มันกำลังค่อยๆ ปรากฏรูปร่างเดิมออกมา

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า จากนั้นก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย

“แต่ที่นี่ไม่มีแล้ว ต้องเปลี่ยนที่”

แม้โอกาสช่างยากนัก แต่ต้องดำเนินการต่อไป

แต่นางได้ทดสอบที่นี่ไปทั้งหมดแล้ว

ภายใต้ยอดเขาที่เหลือเหล่านั้นไม่มีของที่นางต้องการแล้ว

ดังนั้นการต่อสู้ครั้งนี้ยังสู้กันต่อไปแต่ต้องเปลี่ยนสนามรบ

หรงซิวพยักหน้าด้วยสีหน้าเรียบเฉยและสงบนิ่ง อย่างไม่น่าแปลกใจ

“เช่นนั้นก็เปลี่ยน”

ท่าเรือดอกท้อเป็นพื้นที่อันกว้างใหญ่แต่ที่นี่เป็นเพียงมุมหนึ่งเท่านั้น

ฉู่หลิวเยว่เคยพูดก่อนหน้านี้ว่าเมื่อต้องการท่าเรือดอกท้อก็ต้องพลิกทั้งหมด เขาจึงคาดการณ์ว่าจะเกิดสถานการณ์เช่นนี้ขึ้น

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าและมองดูโล่ดำในมืออีกครั้ง

นางเริ่มโคจรชีพจรเดิมในร่างกายเพื่อบรรเทาความรู้สึกอันหนักหน่วงนี้

แต่การเคลื่อนไหวนี้ทำให้ลดพลังในร่างเดิมไปมากเช่นเดียวกัน

โชคดีที่พลังปราณเดิมในจุดตันเถียนของนางมีเพียงพอเอาไว้อย่างมากมาโดยตลอด คงรับมือได้ชั่วคราว

ไม่มีปัญหาอันใด

เพียงแต่มิรู้ว่าเมื่อรอจนท้ายที่สุดแล้วสถานการณ์จะเป็นเช่นใด…

ฉู่หลิวเยว่รีบหยุดความคิดเหล่านี้

นางเดินออกมาจากอ้อมแขนของหรงซิว

“พวกแราแยกกัน”

หรงซิวรู้ว่านางมีแผนการอื่น จึงไม่ได้ถามอะไรมาก เพียงแค่บีบมือนางไว้เท่านั้น

“ระวังตัวด้วย ข้าจะตามเจ้าไป”

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกอบอุ่นใจ จึงเอื้อมมือมาจับมือของเขาไว้

ฝ่ามือที่แห้งกร้านอบอุ่น ความอบอุ่นที่เข้ามาทำให้รู้สึกสบายใจอย่างมาก

นางไม่ได้พูดอันใด เพียงมองหรงซิวด้วยแววตาลึกซึ้งอยู่ครู่หนึ่ง นัยน์ตาสดใสงดงาม

มีหรงซิวอยู่นางถึงรู้สึกวางใจ

ทั้งสองสบตากันครู่หนึ่ง

จากนั้นฉู่หลิวเยว่จึงหันกลับไป นางเขย่งปลายเท้าเล็กน้อยและพุ่งตรงไปข้างหน้า!

ถวนจื่อตามหลังนางทันที

เงาร่างของทั้งคนและสัตว์อสูร ไม่นานก็ออกไปไกล

ถ้าหากหรงซิวเลือกทิศทางอื่น เพื่อเว้นระยะห่างจากพวกนางและตามไปอย่างไม่เร่งรีบ

…

ทุกคนต่างตื่นตกใจ

ในเมื่อหรงซิวเคยพาคนออกมาแล้ว เช่นนั้นจะปล่อยให้ฉู่หลิวเยว่จากไปคนเดียวได้อย่างใด

ความวุ่นวายที่โหมกระหน่ำอย่างรุนแรงไปทั่วทุกทิศทาง หรือว่าเขาไม่ได้กังวลเลยแม้แต่น้อย

สำนักกระบี่ทมิฬและคนตระกูลหนานล้วนสับสนงุนงงไปหมด

ไม่ว่าอย่างใดพวกเขาก็คิดไม่ตก ทั้งหรงซิวและฉู่หลิวเยว่ทำเช่นนี้ แท้จริงแล้วมีเป้าหมายอันใด!

ในตอนแรกสิบสามผู้พิทักษ์เยวาต่างประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง แต่ไม่นานพวกเขาก็เลือกที่จะยอมรับอย่างเข้าใจ

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน