ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1896

………………..

มั่วหลินส่งเสียงกรีดร้องอย่างร้อนรนด้วยเสียงสั้นๆ เท่านั้น จากนั้นเสียงหายไปอย่างรวดเร็ว

ไม่นานเมื่อเลือดลมปราณจางหายไป ตำแหน่งกลางพิธีสังเวยเลือดหลงเหลือเพียงโครงกระดูร่างหนึ่ง!

บนกระดูกที่น่าสยดสยองมีเพียงเศษเนื้อเลือดสีแดงสดติดอยู่เล็กน้อย และมีเลือดไหลนองเต็มไปหมด

สีหน้าทุกคนเปลี่ยนไปมาก

คนส่วนหนึ่งในนั้นอดไม่ได้จนต้องหันไปอาเจียนออกมา

อันที่จริงสำหรับคนของสำนักกระบี่ทมิฬเท่านั้น ที่เคยเห็นเหตุการณ์นองเลือดอันโหดเหี้ยมเช่นนี้มาไม่น้อย

แต่เหตุการณ์ตรงหน้านี้กลับส่งผลกระทบอย่างมากต่อพวกเขา

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง…คนที่ตายคนนั้นคือมั่วหลิน!

เขาอาจเป็นคนสนิทของมั่วอวิ๋น!

เมื่อก่อนที่ยอดเขาหลานชิงเกิดเรื่องขึ้น มั่วหลินป้องกันได้ไม่ดีจนเกิดเรื่อราวร้ายแรงขึ้น มั่วอวิ๋นก็ไม่ถึงขั้นเอาชีวิตเขา แต่ยังให้โอกาสเขาทำคุณไถ่โทษ

แต่บัดนี้…

มั่วอวิ๋นลงมือด้วยวิธีที่อำมหิตและน่ากลัวเช่นนี้ด้วยการจบชีวิตมั่วหลิน!

คนสนิทอย่างใดกัน

ให้ความสำคัญอันใดกัน

ผู้ใดก็ตามที่ขัดคำสั่งของมั่วอวิ๋น ล้วนมีจุดจบเช่นนี้!

เดิมที่มั่วอวิ๋นก็เป็นคนเช่นนี้!

“ยังมีใครคัดค้านอีกหรือไม่”

มั่วอวิ๋นมองไปรอบๆ และถามขึ้นด้วยเสียงเรียบเย็น

ไม่มีใครพูดอันใด แม้ผู้ที่มีปฏิกิริยารุนแรงเหล่านั้นที่กำลังคลื่นไส้ต่างตกใจจนใบหน้าขาวซีดจึงรีบฝืนหยุดลงในทันที

แต่ว่าวันนี้ที่มั่วอวิ๋นลงมือในครั้งนี้ เป็นการปรับเปลี่ยนความเข้าใจของพวกเขาเสียใหม่!

ซากกระดูกของมั่วหลิน กำลังถูกบดขยี้ทีละน้อยๆ ด้วยพลังของการสังเวยเลือด

เสียงนั้นที่ได้ยินเหมือนผิดหวังอย่างมาก!

ในเวลานี้ใครจะกล้ายืนขึ้นและพูดคำว่า “ไม่” บ้างหรือ!

มั่วอวิ๋นพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ

สิ่งนี้คือผลที่เขาต้องการ

การเลี้ยงดูลูกน้องให้เชื่อสักฟังคนหนึ่งไม่ใช่เรื่องง่าย แต่ว่า…หายไปก็ไม่มีอันใดต้องเสียดาย

ไม่เช่นนั้นต่อไปค่อยเลือกอีกครั้งก็พอ

อย่างใดในสำนักกระบี่ทมิฬ ที่ขาดแคลนที่สุดก็คือคน

มั่วอวิ๋นพันมือทั้งสองด้านหน้าตัวและเอ่ยขึ้น

“การสังเวยเลือดครั้งที่สอง…เริ่ม!”

…

เมฆดำที่อยู่บนฟ้ามารวมตัวกันมากขึ้นเรื่อยๆ

กลิ่นคาวเลือดหนาแน่นแทบจะทำให้คนรู้สึกสะอิดสะเอียดลอยคละคลุ้งอยู่ในอากาศ

ฉู่หลิวเยว่หันกลับมามองพลางขมวดคิ้วเล็กน้อย

การสังเวยเลือดนั่น… ราวกับมีการเปลี่ยนแปลงเล็กน้อย

มั่วอวิ๋นตัดสินใจอย่างแน่วแน่ ศึกตายในครั้งนี้จะต้องสังหารนาง!

แท้จริงแล้วทัณฑ์สวรรค์ที่พวกเขาเรียกมา นางกลับไม่รู้สึกกลัวอันใด

ทว่า…

ในใจของนางยังคงรู้สึกไม่สบายใจอยู่บ้าง

เพราะระหว่างทางที่มานี้ความว่างเปล่ารอบๆ ตัวนางได้พังทลายลงเรื่อยๆ อยู่ตลอด

ดูเหมือนมันใกล้สิ้นสุดลงแล้ว…

ฉู่หลิวเยว่คิดบางอย่างอยู่ในใจ

ขอเพียงสามารถหาส่วนที่เหลือเจอโดยเร็วที่สุดและปล่อยให้สนิมบนโล่สีดํานี้ลอกออกอย่างสมบูรณ์ เรื่องนี้ก็จบลงทันที

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน