ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1950

“ขวานสุริยันมรกต!”

หลังจากอี้เหวินเทาตะโกนขึ้นเสียงดัง ท้องฟ้าก็มืดครึ้มลงทันที

ลมพายุพัดโหมกระหน่ำ!

กลางอากาศมีรอยแยกสีดำขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น!

พื้นแผ่นดินมีรอยร้าว หุบเหวจำนวนมากปรากฏ!

จากนั้นพลังของขวานที่แหลมคมทรงพลังก็กลายเป็นเปลวเพลิงสีเขียวแสบตา ร้อนแรงดั่งดวงอาทิตย์! แล้วค่อยๆ ขยับเข้าใกล้ท่าเรือดอกท้อ!

ม่านพลังโปร่งแสงที่มีแสงแวววาวพร่างพราวเริ่มสั่นสะเทือนอย่างรุนแรง!

ระลอกคลื่นแผ่กระจายออกโดยรอบ

เฉินอีหันกลับมามองด้วยความรวดเร็ว ในตอนที่เขากำลังจะลงมือแต่ก็ถูกฉู่หลิวเยว่ขวางเอาไว้

“เฉินอี เจ้าจัดการหนานอีฝานให้เรียบร้อยก่อน”

เขาถอยเท้ากลับมาแล้วพยักหน้าตอบรับ

“ขอรับ”

จากนั้นเขาก็เดินไปหยุดอยู่ตรงหน้าหนานอีฝาน พร้อมสะบัดแขนเสื้อ ร่างกายของหนานอีฝานลอยกระเด็นออกไปทัน

เงาร่างของเฉินอีติดตามไปในทันที

ตู้ม!

ร่างของหนานอีฝานกระแทกลงด้านหน้าประตูท่าเรือดอกท้อ

เดิมทีเขาก็มีสภาพร่อแร่อยู่แล้ว หากเฉินอีลงมือในครั้งนี้ทำให้ร่างกายของเขาสั่นสะท้านและสลบลงไป

ความจริงแล้วหากพูดให้ถูกต้องก็คือ เขาล้มอยู่ด้านในประตูเมืองแล้ว

หนานอีฝานแข็งแกร่งมากขนาดไหน เมื่อครู่นี้พวกเขาได้เห็นมันอย่างชัดเจนแล้ว

แต่สุดท้ายเขาก็ยังพ่ายแพ้ในน้ำมือของเฉินอี

ตั้งแต่ต้นจนจบร่างกายของเฉินอียังไม่เปรอะเปื้อนคราบเลือดเลยแม้แต่น้อย

สือซานที่ยืนอยู่ด้านข้างยืนอยู่ใกล้กับหนานอีฝานมาก

เขากวาดสายตามองหนานอีฝานอย่างละเอียด โดยเขากำลังสังเกตบาดแผลของอีกฝ่าย

เขามองไปพร้อมนึกย้อนไปถึงกระบวนท่าที่เฉินอีลงมือมาก่อนหน้านี้

จากนั้นไม่นานเฉินอีก็เดินเข้ามา

“พี่ใหญ่!”

ใบหน้าของสือซานประดับด้วยรอยยิ้มตื่นเต้น

นานมากแล้วที่เขาไม่เห็นพี่ใหญ่ลงมือด้วยตนเองเช่นนี้ แต่เมื่อได้เห็นแล้วก็รู้สึกน่าทึ่งจริงๆ!

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน