ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 1976

สามวันที่ผ่านมานี้อี้เหวินเทาถูกขังอยู่ในคุกใต้ดินตลอดเวลา

ท้ายที่สุดแล้วเขาก็อยู่ในระดับเทพศักดิ์สิทธิ์ ดังนั้นการฟื้นตัวก็ค่อนข้างดี

แน่นอนว่า นี่เป็นคำสั่งของฉู่หลิวเยว่…เพราะนางต้องการจะขายอี้เหวินเทาได้ในราคาดี จึงจำเป็นต้องดูแลดีเสียหน่อย

ดังนั้นในช่วงเวลานี้ อี้เหวินเทาจึงไม่ได้รับการทรมาน ในทางกลับกันกลับได้รับการดูแลเป็นอย่างดี

แต่ในตอนนี้อี้เหวินเทารู้สึกแค่ว่า การกระทำเหล่านี้เป็นเพียงความอัปยศอดสูและประชดประชันเท่านั้น

สามวันที่ผ่านมานี้ เป็นการทดสอบที่ยาวนาน เขารู้สึกว่าเหมือนเวลาผ่านมาเป็นปี

ตอนที่เขาถูกพาตัวออกมา และเห็นว่าฉู่หลิวเยว่กับจวินจิ่วชิงกำลังยืนอยู่ระหว่างภายนอกและภายในม่านพลัง โทสะและความกรุ่นโกรธของเขาก็พุ่งขึ้นสูง!

ฉู่หลิวเยว่โบกแหวนเฉียนคุนไปมาแล้วหรี่ตาเล็กน้อย

“อี้เหวินเทา คนตระกูลอี้ปฏิบัติต่อเจ้าด้วยความจริงใจ เมื่อบอกว่าสามสิบชิ้น ก็ไม่มีขาดไปเลยสักชิ้น อีกทั้งอาวุธศักดิ์สิทธิ์เหล่านั้นก็เป็นของชั้นยอด หากข้าต้องการรวบรวมมันด้วยตนเอง ไม่รู้ว่าต้องใช้เวลามากเท่าไรถึงจะสามารถรวบรวมได้ขนาดนี้ ขอบคุณเจ้ามาก!”

ในแววตาของอี้เหวินเทาเต็มไปด้วยความโหดเหี้ยม แต่เขาไม่ได้พูดอันใดมาก เพียงแค่มองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาลึกล้ำ ก่อนหลับตาลง

ผ่านไปเพียงแค่ไม่กี่วัน เขาดูซูบเซียวขึ้นมาก ใบหน้าของเขายังมีคราบเลือดติดอยู่ มองแล้วดูท่าทางหมดสภาพยิ่ง

ไม่ว่าใครที่ได้เห็นเช่นนี้ก็ยากจะเชื่อว่า คนผู้นี้เคยเป็นประมุขตระกูลอี้ที่ยิ่งใหญ่เกรียงไกร!

ฉู่หลิวเยว่ยกคางขึ้นเล็กน้อย คนที่อยู่ด้านหลังของอี้เหวินเทาก็พาตัวเขาขึ้นมา

“ข้าเดินเองได้!”

ในที่สุดอี้เหวินเทาก็พูดขึ้น เขาเบิกตากว้าง ความไม่พอใจแผ่กระจายออกมาจากในดวงตา

ทั้งสองคนนั้นหันมามองทางฉู่หลิวเยว่

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าอย่างไม่ใส่ใจ แล้วพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เขาอยากเดินเอง ก็ให้เขาเดินไป ท้ายที่สุดแล้วเขาก็เป็นอดีตประมุขตระกูลอี้ ไม่ว่าอย่างใดก็ควรไว้หน้า”

อี้เหวินเทาเพิ่งเดินไปได้หนึ่งก้าว เมื่อได้ยินคำพูดนั้น เขาก็ชะงักฝีเท้าลงในทันที แล้วหันไปมองฉู่หลิวเยว่อย่างไม่อยากจะเชื่อสายตา!

อดีตประมุข?

นี่มันหมายความว่าอย่างใด!

ไม่ต้องถาม เขาก็รู้ว่ามันเกิดอันใดขึ้น!

คาดไม่ถึงว่าจวินจิ่วชิงฉวยโอกาสในเวลาไม่กี่วันนี้ ตั้งตนขึ้นตำแหน่ง?

ใช่แล้ว…

เขาต้องทำเช่นนั้นแน่นอน…

เดิมทีนี่ก็เป็นโอกาสที่ดีที่สุด…

อี้เหวินเทาหัวเราะขื่นขมอย่างอดไม่ได้

นี่เขากำลังเพ้อฝันอันใดอยู่?

เขาในตอนนี้ ต่อให้กลับไปที่ตระกูลอี้ ทุกอย่างก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปแล้ว!

ทั้งหมดนี้…นั่นเป็นเพราะฉู่หลิวเยว่คนเดียว

“อี้เหวินเทา”

หรงซิวพูดขึ้นมาอย่างกะทันหัน น้ำเสียงราบเรียบ

“ก่อนหน้านี้ข้าคิดว่าเจ้าเป็นคนที่ฉลาดมาก”

อี้เหวินเทาใบหน้าซีดขาวทันที

ในตอนนี้เขาเข้าใจแล้วว่าเหตุใดหรงซิวจึงไม่ยอมลงมือเลยตั้งแต่ต้นจนจบ

…เขารู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าทุกอย่างจะเป็นเช่นนี้! นี่คือความตั้งใจของเขา!

หน้าอกของอี้เหวินเทาสั่นสะท้านอย่างรุนแรง ก่อนจะกระอักเลือดออกมา แล้วเกือบจะล้มลงพื้น

“ประมุข…”

จวินจิ่วชิงขมวดคิ้วแน่น

อี้เหวินเทากลับหัวเราะอย่างประชดประชันออกมา

ถูกต้อง เขายังไม่ตาย ทุกคนในตระกูลอี้ก็ยังคงเรียกขานเขาเช่นนี้ เขายังคงเป็นประมุข

แต่คำว่า “ประมุข” นี้ มันแตกต่างออกไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง!

เขาสูดลมหายใจเข้าลึกๆ แล้วฝืนกลืนเลือดที่อยู่ในซอกฟันลงไป กลิ่นคาวเลือดกระจายทั่วทั้งปาก ก่อนพยายามเดินต่อไปด้านหน้า

รอบข้างตกอยู่ในความเงียบ

สายตาของคนทุกคนล้วนมองที่อี้เหวินเทา แต่ความหมายในสายตานั้นแตกต่างออกไป

อี้เหวินเทาเหมือนถูกหนามทิ่มแทงที่ด้านหลัง

VERIFYCAPTCHA_LABELยืนยัน