ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 203

“องค์หญิงสี่ ที่ท่านมาวันนี้มิใช่เพียงเพราะหยวนตันแตกซ่านหรอกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่พลันกล่าวด้วยน้ำเสียงราบเรียบ

มือหรงเจินค้างกลางอากาศโดยพลันพลางมองฉู่หลิวเยว่ด้วยความประหลาดใจ

“มีผู้ที่อยู่เบื้องหลังเจ้าจริงๆ ด้วย!”

นางรู้ดีว่าชีพจรของฉู่หลิวเยว่บกพร่องแต่กำเนิด หลังจากทิ้งร้างมาสิบกว่าปีกลับกลายเป็นอัจฉริยะภายในชั่วข้ามคืน นางไม่มีทางทำเรื่องพวกนี้ได้ตามลำพัง!

“บอกมา เป็นผู้ใด!”

คราวนั้นหมอเทวดาทั่วทั้งแคว้นเย่าเฉินล้วนจนปัญญากับชีพจรที่ไม่สมบูรณ์ของฉู่หลิวเยว่ แต่นางในยามนี้ยังดีดีอยู่เลยมิใช่หรือ?

เช่นนั้น ตราบใดตามหาคนผู้นั้นพบ หยวนตันของนางที่แตกซ่านไปจะต้องฟื้นคืนมาดังเดิม!

ฉู่หลิวเยว่มองสีหน้ารุ่มร้อนของหรงเจินพลางแอบยิ้มเยาะในใจ

หยวนตันแตกซ่าน เมื่อคิดดูแล้วสถานการณ์ยังน่าสังเวชกว่าชีพจรไม่สมบูรณ์เสียอีก

ชีพจรไม่สมบูรณ์แล้วอย่างไร ไม่ฝึกปราณก็พอแล้ว

แต่หยวนตันเกี่ยวกับผู้ฝึกปราณโดยตรง เพียงแตกซ่านก็ส่งผลต่อร่างกายอย่างยิ่งยวด

ที่สังเกตได้ชัดที่สุดก็คือยามที่หยวนตันแตกซ่าน จุดตันเถียนทั้งหมดก็จะเกิดความเสียหาย!

หากไม่มีตันเถียนที่สมบูรณ์ จากสวรรค์ถึงนรกก็ไม่อาจฟื้นหยวนตันกลับมาได้อีกครั้ง! นอกจากนี้ยังไม่อาจฝึกปราณได้อีก!

สถานการณ์หรงเจินในตอนนี้ เห็นได้ชัดว่าเป็นเช่นนี้

หากเป็นนางในชาติก่อนก็ใช่ว่าจะไม่มีหนทาง

ทว่าเวลานี้ อย่าว่าแต่นางทำไม่ได้เลย เพราะแม้จะทำได้ นางก็มิอาจช่วยหรงเจิน!

ฉู่หลิวเยว่เคลื่อนสายตาราวกับกำลังลังเล

“คือ…เรื่องนี้พูดยาก…”

เมื่อหรงเจินเห็นนางเป็นเช่นนี้ก็มั่นใจแล้วว่าฉู่หลิวเยว่ต้องรู้จักผู้วิเศษ เพียงแต่ไม่อยากบอกตัวเอง!

“รีบบอกมา! ขอเพียงหยวนตันของข้าฟื้นคืนมา ต่อไปจะเป็นผลดีต่อเจ้าในภายภาคหน้า!”

ฉู่หลิวเยว่ได้ยินแล้วก็อยากจะหัวเราะ

หรงเจินถูกตามใจจนเสียนิสัยแท้ๆ คิดว่าพูดง่ายๆเพียงประโยคสองประโยคเช่นนี้ก็สามารถข่มขู่นางได้

ผลดี?

นางเองก็ไม่ได้คิดถึงเรื่องเหล่านี้ ตอนนี้นางกลายเป็นคนพิการ ไม่ได้รับความโปรดปราณจากจยาเหวินตี้มานานแล้ว นอกจากนี้องค์รัชทายาทก็โดนลดบทบาทอย่างต่อเนื่องในช่วงที่ผ่านมานี้ สถานการณ์ยิ่งแย่ไปกันใหญ่

นางไม่มีสิทธิทำตัวเกรี้ยวกราดมาตั้งนานแล้ว แต่กลับยังคิดว่าตนสำแดงฤทธิ์เดชได้

ฉู่หลิวเหย่เม้มริมฝีปากเหมือนผ่อนคลายลงเล็กน้อย

“องค์หญิงสี่ มิใช่ว่าหม่อมฉันไม่อยากบอก เพียงแต่ …เพียงแต่ว่า หม่อมฉันก็ไม่รู้ว่าคนผู้นั้นเป็นใคร…”

“เหลวไหล! ในเมื่อคนผู้นั้นรักษาเจ้าจนหาย เจ้าจะไม่รู้เชียวหรือว่าคนผู้นั้นเป็นใคร!?” หรงเจินเดินมาบีบคอฉู่หลิวเยว่ด้วยใบหน้าอำมหิต “เจ้ากล้ายั่วองค์หญิงเช่นข้างั้นหรือ!?”

ฉู่หลิวเยว่ฉายแววตาเอือมระอา ควบคุมตัวเองเพื่อเลี่ยงการกระทำโดยอารมณ์ชั่ววูบของนาง ขยับร่างเล็กน้อยเพื่อลดแรงปะทะ

“องค์หญิงสี่ ท่านอย่าได้เข้าใจผิด ที่หม่อมฉันพูดไปทั้งหมดคือเรื่องจริง! แคกแคก…อันที่จริงหม่อมฉันก็ไม่เคยพูดเรื่องนี้กับผู้ใดมาก่อน หากองค์หญิงอยากรู้ หม่อมฉันก็จะพูด! แคกแคก!”

เมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่เริ่มไอจนหน้าแดง หรงเจินก็ผลักนางออกอย่างแรง

“พูด!”

ฉู่หลิวเยว่ไออยู่หลายครั้งก่อนจะดีขึ้นมาแล้ว นางกล่าวติดๆ ขัดๆ

“…องค์หญิงสี่เพคะ อันที่จริงเรื่องนี้เริ่มมาจากตอนที่ฉู่เซียนหมิ่นส่งคนมาลอบสังหารหม่อมฉัน วันนั้นนางส่งคนมาจับตัวหม่อมฉันไปในป่าเขาที่ริมเขตเมืองหลวง…”

“ช่วงที่กำลังคิดว่าหม่อมฉันตายไปแล้ว จู่ๆ ก็มีคนชุดดำปรากฏตัว หม่อมฉันมองไม่เห็นหน้าค่าตาและรูปร่างของอีกฝ่าย แต่น้ำเสียงคล้ายคนแก่…เขาช่วยหม่อมฉันไว้และยังป้อนผลึกยาให้หม่อมฉันหนึ่งเม็ด ตอนนั้นหม่อมฉันไม่รู้ว่านั่นคืออะไร แต่หลังจากกลับไปก็พบว่าชีพจรในกายฟื้นคืนมา!”

“…ต่อจากนั้น องค์หญิงก็รู้เรื่องราวที่เกิดขึ้นอยู่แล้ว”

หรงเจินหยิบพู่กันและกระดาษที่อยู่ข้างๆเขวี้ยงใส่หน้าฉู่หลิวเยว่ด้วยความหยาบคาย!

“วาดสถานที่นั้นออกมา! ถ้าวาดไม่ได้ เจ้าอย่าได้คิดที่จะออกจากประตูนี้!”

ดวงตาฉู่หลิวเยว่ฉายไอสังหารเย็นเยียบและหายวับไปกับตา

“ได้ ข้าจะเขียน!”

ระหว่างที่พูด นางก็ขยับข้อมือที่โดนผูกไว้ข้างหลัง

“แต่ว่า ช่วยแกะให้ข้าก่อนได้หรือไม่? มิเช่นนั้นข้า…”

หรงเจินขยิบตาให้คนข้างๆ

ฉู่หลิวเยว่สัมผัสได้ถึงความเย็นที่ข้อมือ และทันใดนั้นเชือกก็คลายออกอย่างไร้สุ้มเสียง

นางหลุบตามองปราดเดียวก็พบว่าข้อมือถูกรัดจนเป็นรอยแดง

นางหยิบพู่กันและกระดาษที่ตกอยู่ข้างๆขึ้นมา เริ่มวาดไปทีนิด

เริ่มจากป่าอันเขียวชอุ่มและแม่น้ำที่คดเคี้ยว…

ฉู่หลิวเย่วก้มศีรษะลง หรงเจินจึงมองไม่เห็นสีหน้าท่าทางของนางในเวลานี้

พู่กันตวัดอย่างเฉียบคม ฉู่หลิวเยว่เคลื่อนไหวอย่างเชื่องช้า ทว่าภูมิทัศน์ป่าเขาลำเนาไพรนอกเมืองหลวงกลับแวบผ่านเข้ามาในหัวนางอย่างรวดเร็ว

นับตั้งแต่เกิดใหม่ นางก็ได้ศึกษาป่าเขาลำเนาไพรแถบนั้นมาโดยเฉพาะ

ในที่สุดพู่กันก็หยุดอยู่ที่แห่งหนึ่ง

หากจำไม่ผิดล่ะก็ สถานที่แห่งนี้ดูเหมือนจะเป็น…

นางจิ้มเบาๆ โดยทิ้งหมึกหนักๆ ไว้บนนั้นหนึ่งจุด

“ก็คือตรงนี้”