ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 230

พิษเย็นทั้งเจ็ด!

เมื่อได้ยินชื่อนี้สีหน้าของหลายคนก็เปลี่ยนไป

เฉิงหันตกตะลึงอยู่ครู่หนึ่ง

พิษเย็นทั้งเจ็ดมีพิษร้ายแรง เมื่อสัมผัสจะแพร่กระจายไปทั่วร่างกายอย่างรวดเร็วหลังจากเจ็ดวัน ร่างกายทั้งหมดจะแข็งตัวจนตายในที่สุด

เป็นไปได้จริงหรือเหิงจิ่งชั่วโดนพิษเย็นทั้งเจ็ด

เฉิงหันเดินไปหาเหิงจิ่งชั่วอย่างรวดเร็ว เมื่อเขาเข้าไปใกล้เขาก็เห็นว่ามีน้ำค้างแข็งสีดำบางๆ ปกคลุมแขนของเหิงจิ่งชั่ว

บนบาดแผลนั้นดูแปลกมาก

“นี่…” หัวใจของเฉิงหันเต้นแรง

ด้วยบาดแผลขนาดใหญ่บนร่างกายของเหิงจิ่งชั่ว พิษเย็นทั้งเจ็ดได้แทรกซึมลึกเข้าไปในหัวใจของเขาแล้ว ไม่มีทางที่จะช่วยชีวิตเขาได้

เหิงจิ่งชั่ว…ถูกพิษเย็นทั้งเจ็ดเล่นงานจนสายเกินไปแล้ว

เฉิงหันมองไปที่ฉู่หลิวเยว่ด้วยความโกรธ

“ฉู่หลิวเยว่! เจ้าใจร้ายมาก กล้าที่จะวางยาพิษอย่างเปิดเผยในงานสมาคมเยาวชน”

ฉู่หลิวเยว่เยาะเย้ย

“เจ้าสำนักเฉิงหันท่านควรดูเสียก่อน พิษเย็นทั้งเจ็ดนี้เห็นได้ชัดว่าเหิงจิ่งชั่วนำมาเอง ตอนที่เขาเคลื่อนไหวเมื่อครู่ เขาได้ปลดปล่อยพิษเย็นทั้งเจ็ดออกมาในตะครุบจันทร์ ต้องการจะปลิดชีพข้าโดยไม่รู้ตัว แต่เขาไม่คิดว่าสัตว์อสูรของข้าจะมองเห็นแล้วเข้ามาต่อต้านมัน ตอนนี้เขาเพียงแค่ทำร้ายตัวเอง แล้วจะมาโทษข้าได้อย่างใด?”

นางเหลือบมองเหิงจิ่งชั่วอย่างเย็นชา

“แต่กลับเป็นข้าที่ไม่ได้จับเขา ให้มารับผิดว่าข้าจะสังหารเหิงจิ่วชั่ว”

“เจ้าพูดอันใดอยู่!”

ความคิดของเฉิงหันได้เปลี่ยนไป เขาจำได้ทันทีว่าเพียงพอนโลหิตนั้นได้พ่นสิ่งสีดำออกมาเป็นจำนวนมาก ซึ่งนั้นเป็นสิ่งที่ทำร้ายเหิงจิ่งชั่ว

พอมาคิดดูแล้วมันคงเป็นพิษเย็นทั้งเจ็ดอย่างแน่นอน

“เห็นได้ชัดว่าพิษนั้นถูกคายออกมาจากปากสัตว์อสูรของเจ้า มันต้องเป็นเจ้า…”

“เจ้าสำนักเฉิงหันเป็นถึงผู้สูงศักดิ์ที่ขี้ลืมจริงๆ ท่านจำไม่ได้หรือว่าสัตว์อสูรของข้า พ่นออกมาหลังจากกลืนก้อนของตะครุบจันทร์?”

ฉู่หลิวเยว่ลูบถวนจื่อพูดออกมาอย่างไม่เร่งรีบ

“อย่างที่ท่านพูดไปก่อนหน้านี้ ทุกคนสามารถมองเห็นได้อย่างชัดเจน”

เฉิงหันถึงกับพูดไม่ออก อันที่จริงเขาได้ตระหนักแล้วว่ามีบางอย่างผิดปกติทำให้เขาเริ่มรู้สึกผิดเล็กน้อย แต่ในขณะนี้เขาจะยอมรับมันได้อย่างใด หากเขายอมรับไม่เพียงแต่เหิงจิ่งชั่วเท่านั้น มันจะกระทบถึงเขา และสำนักไท่เหยี่ยนทั้งหมดจะต้องอับอายขายหน้า และเป็นเป้าในการเยาะเย้ย ดูถูกจากทุกคน

พิษในงานสมาคมเยาวชนเป็นข้อห้าม

ซุนจ้งเหยียนก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว มองที่เหิงจิ่งชั่วอย่างระมัดระวังแสดงท่าทางที่พอเหมาะ

“แม้ว่าข้าจะไม่ใช่หมอเทวดา แต่ข้ารู้จักพิษเย็นทั้งเจ็ดนี้ เฉิงหันเจ้าควรจะอธิบายเรื่องนี้ให้ทุกคนฟังดีกว่า”

สีหน้าของเฉิงหันซีดเซียว เขาไม่รู้ว่าจะโต้แย้งอย่างใดอยู่ครู่หนึ่ง

“อ้าก…” ชั่วพริบตา เหิงจิ่งชั่วตัดสินใจตัดแขนของเขาเองในทันที

เลือดกระเซ็นไปทั่ว เขาเปล่งเสียงกรีดร้องอันอย่างทรมานทําให้หัวใจของฝูงชนสั่นสะเทือน

เหตุการณ์นี้ทำสนามการประลองเงียบสงัด แม้แต่คนที่ไม่รู้ว่าพิษเย็นทั้งเจ็ดนั้นคืออันใด ก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกกลัวเมื่อได้เห็นก็ไม่กล้าพูดสักคำในความตึงเครียดนี้ทันใดนั้นก็มีเสียงหนึ่งดังขึ้น

“แม่นางฉู่ เจ้าเอาแต่พูดว่ายาพิษเย็นทั้งเจ็ดนั้นจิ่งชั่วเป็นคนนำมาเอง แต่เจ้ามีหลักฐานอันใด?”

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตาลง

ซือถูซิงเฉินผู้นี้เหตุใดถึงแสดงเยอะนัก…เรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับนาง?

ซือถูซิงเฉินก้าวออกมาข้างหน้าแล้วพูดต่ออีก

“แม้ว่าจะเป็นหลังจากที่เพียงพอนโลหิตของเจ้ากลืนตะครุบจันทร์ เพียงเพื่อคายพิษเย็นทั้งเจ็ด อย่างใดก็ตามหากไม่มีพิษเย็นทั้งเจ็ดในตะครุบจันทร์นั่นเป็นสิ่งที่เพียงพอนโลหิตมีอยู่ติดตัวใช่หรือไม่?”

แสงสีเข้มที่อธิบายไม่ได้ส่องประกายในดวงตาของนาง

“ถ้าไม่มีสิ่งผิดปกติระหว่างเจ้ากับเพียงพอนโลหิตตัวนั้นจริงๆ เหตุใดเจ้าออกมาจากพรมแดนไวฑูรยะโดยไม่คำนึงถึงอันตราย เมื่อรู้ว่าตะครุบจันทร์นั้นทรงพลัง?”

“องค์หญิงใหญ่ซือถูคำถามของเจ้าน่าสนใจ เห็นได้ชัดว่าข้านั้นเกือบจะถูกสังหาร แต่ยังให้ข้าพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของข้าด้วยหลักฐาน?”

ฉู่หลิวเยว่ขมวดคิ้ว