ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 236

ลำแสงนับไม่ถ้วนกระจัดกระจาย หรงซิวรีบผละถอยออก

แต่เคียวสีเลือดก็ตามมาอย่างรวดเร็ว

ฉู่หลิวเยว่ยืนอยู่หลังก้อนหิน นางถูกพายุลมพัดปลิวจนแทบยืนไม่ไหว

หรงซิวได้รับบาดเจ็บมาก่อนการโจมตีครั้งนี้ทำให้เขาเสียเปรียบมากขึ้นไปอีก

“องค์ชาย หยุดตรงนั้นเสียเถิด เจ้าหนีข้าไม่พ้นหรอก”

ชายชุดดำกล่าวน้ำเสียงที่เย็นชาขึ้น เคียวสีเลือดก็เปลี่ยนเป็นเศษซากหลายชิ้นพุ่งใส่หน้าไปยังหรงซิวอีกครั้งในชั่วพริบตาหรงซิวก็ถูกล้อมรอบ ขณะเดียวกันหรงซิวก็ยกข้อมือขึ้น น้ำทะเลปั่นป่วนก็ลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ม่านน้ำขนาดใหญ่ก่อตัวขึ้นต่อหน้าเขา

“หึ” เคียวสีเลือดพุ่งเข้าไปในม่านน้ำ แต่ดูเหมือนว่าจะติดอยู่ในหล่ม ความเร็วของมันลดลง

“ทะเลของพรมแดนม่านฟ้า เหตุใดเจ้าสามารถควบคุมมันได้”

หรงซิวยิ้มบางๆ

“แม้ข้าจะควบคุมมันได้ไม่มาก แต่ก็เพียงพอที่จะจัดการกับเจ้า” หลังจากพูดแบบนั้น เขาก็ดีดนิ้ว ทันใดนั้น เปลวไฟสีเงินก็ปรากฏขึ้นบนปลายนิ้วของเขา ด้วยเสียงอันเยือกเย็นนี้ เปลวเพลิงสีเงินก็โบกสะบัดไปบนม่านน้ำ

บูม!

ราวกับประกายไฟที่ตกลงมาในกระทะน้ำมัน ไฟที่โหมกระหน่ำลุกขึ้นในทันที เหนือม่านน้ำ เปลวไฟสีเงินที่เจิดจ้าและรุนแรงลุกโชนในทันที

ชายชุดดำรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติจึงผละถอย อย่างใดก็ตามในเวลานี้ม่านน้ำถูกปิดอีกครั้งข้างหลังเขา เปลวสีเงินลุกลามขึ้นแผดเผาไปอย่างรวดเร็ว

ในที่สุดชายชุดดำเริ่มตื่นตระหนก เขาคิดว่าเขตแดนของหรงซิวถูกระงับแต่กลับคาดการผิด ดังนั้นหรงซิวต้องไม่ใช่คู่ต่อสู้ของเขา เขานึกไม่เลยว่าหรงซิวจะมีสามารถถึงเพียงนี้

“ความแข็งแกร่งขององค์ชายไม่ควรมองข้าม น่าเสียดายคราวนี้ข้าก็เตรียมตัวที่จะสู้กับองค์ชาย”

ทันทีที่เอ่ยจบพลังของรอบข้างก็หลั่งไหลเข้าสู่ร่างกายของเขาอย่างรวดเร็ว มีแสงปรากฏบนตัวของเขาพุ่งสูงขึ้นอย่างบ้าคลั่ง

ในไม่ช้าฉู่หลิวเยว่สังเกตว่าดูเหมือนว่าจะมีคลื่นในท้องฟ้าที่อยู่ห่างไกลจากโลก

ชายชุดดำผู้นั้น…เพิ่มพลังของเขาจนจุดสูงสุดของลำดับที่หก

เมื่อรู้สึกถึงลมปราณของผู้ฝึกยุทธ์ที่เกือบถึงระดับเจ็ดปรากฏโดยรอบ พรมแดนม่านฟ้าแปรปรวน

“นอกพรมแดนม่านฟ้าระดับสูงสุดสามารถไปถึงจุดสูงสุดระดับหกได้ องค์ชายมีพลังเกินกว่าจะถูกกดขี่จากเขตแดนนี้ เจ้าจะเป็นคู่ต่อสู้ของข้าได้อย่างใด”

ชายชุดดำหัวเราะอย่างประหลาด ทันใดนั้นโซ่สีขาวก็หลุดออกจากเสื้อคลุมของเขา

โซ่ดูเหมือนทำจากกระดูกสีขาวที่แกะสลัก และร้อยเข้าด้วยกัน โปร่งใส และเย็นยะเยือก หากมองใกล้ๆ จะเห็นคราบเลือดที่แห้งอยู่เต็มไปหมดมันช่างน่ากลัว

โซ่พุ่งตรงไปเจาะม่านน้ำอย่างรวดเร็ว!

แต่กลับถูกสกัดกั้นอีกครั้งเมื่อเปลวไฟสีเงินเข้ามาใกล้ คราบเลือดสีแดงเข้มบนกระดูกก็ดิ้นพล่าน

เปลวไฟสีเงินเคลือบลงบนโซ่ หากฟังให้ดีจะได้ยินเพียงเสียงแตกเป็นชุดราวกับผีกำลังร้องไห้

เหนือม่านน้ำเป็นรูถูกกลืนไปทีละน้อย

“หึ!”

เปลวไฟชั้นสุดท้ายถูกทำลาย และโซ่ก็พุ่งเข้าหาหรงซิวอย่างรวดเร็ว

หรงซิวลืมตาขึ้นทันทีลึกเข้าไปในตาของเขา ตอนนี้มันเป็นไปด้วยโทสะ

ทันใดนั้นเขาก็ยกมือขึ้น และจับโซ่ไว้แน่น ชายชุดดำมองขึ้นไปบนฟ้าหัวเราะในทันใด

“ฮ่าๆ เจ้าคิดว่านี่ยังคงอยู่พรมแดนม่านฟ้างั้นหรือ อย่าคิดว่าข้าไม่รู้ว่าร่างทองคําของนอกพรมแดนม่านฟ้ามันไม่สามารถถูกเรียกได้ หึ วันนี้เจ้าต้องตาย!”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงที่เย็นเยือก

“โซ่พราย…ระเบิด”