ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 241

ฉู่หลิวเยว่นิ่งอึ้งไปทันทีที่ได้ยิน “…”

นางรู้สึกเหมือนว่าหรงซิวจะเตรียมการแล้วรอให้นางตอบว่าเห็นด้วยเพียงเท่านั้น

“แล้วถ้าคราวนี้ข้าไม่มาที่นี่เล่า” นางถามกลับ

หรงซิวเหลือบมองนางพลางเอ่ยว่า “หากไม่ใช่ครั้งนี้ จะเป็นครั้งหน้า หรือครั้งไหน เจ้าก็จะต้องมาอย่างแน่นอน”

ฉู่หลิวเยว่อดไม่ได้ที่จะหัวเราะ

“หลีอ๋องทรงมั่นใจมาก ถ้าข้าไม่เห็นด้วยกับท่าน สิ่งที่ท่านได้เตรียมไว้นั่นไม่สูญเปล่าๆ หรอกหรือ จะให้เป็นเช่นนั้นไม่ได้ ข้าคิดว่าชายหลีอ๋องควรที่จะมองคนอื่น…”

น้ำเสียงของหรงซิวเอ่ยแทรกขึ้น

“แค่เจ้า…ถ้าเจ้าไม่เห็นด้วย ข้าก็แค่เผามันทิ้งไป”

อย่างไรก็ตามงานแต่งงานที่จะจัดขึ้นถูกเตรียมไว้สำหรับนางตั้งแต่แรก ถ้านางไม่ต้องการนั่นก็ไม่มีประโยชน์อันใด แน่นอนว่าเขาไม่เคยคิดไปหาใครอื่น เขาหวังเพียงว่าจะใช้ชีวิตคู่กับนางเพียงเท่านั้น

ฉู่หลิวเยว่เบิกตากว้างอย่างไม่เข้าใจ หรงซิวเอ่ยอย่างอย่างชัดถ้อยชัดคำราวกับว่าเรื่องที่เขาเอ่ยถึงนั่นคือเรื่องธรรมดา ไม่ได้รู้สึกว่าคำพูดที่เอ่ยมาเหล่านั้นน่าตกใจเพียงใด

นางชะงักไปครู่หนึ่ง เมื่อได้สติก็เอ่ยถาม

“ท่านเริ่ม…เริ่มเตรียมของเพื่อจัดงานแต่งงานเหล่านั้นตั้งแต่เมื่อไร” เป็นไปได้หรือไม่ ที่หรงซิวจะชอบนางตั้งแต่แรกพบ? ที่เขามอมแมมทั้งยังเปื้อนเต็มไปด้วยเลือดของนาง

หรงซิวหรี่ตาลง

“นานมากแล้ว”

นานมาแล้ว?

นั่นคือนานแค่ไหนกัน?

ฉู่หลิวเยว่มีคำถามมากมายที่อยากจะเอ่ยถามแต่ก็ต้องเงียบลงเมื่อหรงซิวเดินเข้ามาโอบกอดนางก่อนจะพานางก้าวเข้าสู่ค่ายกลเคลื่อนย้าย

ลำแสงนับไม่ถ้วนก่อตัวขึ้นเป็นเขตแดนรอบตัวพวกเขาทั้งสองคนทันที!

เมื่อความมืดปรากฎขึ้นต่อหน้าพวกเขา นั่นหมายถึงพวกเขาทั้งสองได้เข้าไปในความว่างเปล่าของค่ายกลเคลื่อนย้ายแล้ว

…

เพียงเวลาไม่ถึงเค่อฉู่หลิวเยว่และหรงซิวก็กลับมาที่ป่า

หลังจากเดินออกมาจากค่ายกลเคลื่อนย้าย ภาพที่เคยเป็นทะเลสาบเขตแดนรอบๆ ตัวก็ได้หายไปในที่สุด นั่นทำให้ฉู่หลิวเยว่มองย้อนกลับไป

ยามนี้เป็นยามอู่ หมอกสีขาวหนาทึบบนทะเลสาบดูเหมือนจะจางหายไปแล้ว แต่ลำแสงของค่ายกลเคลื่อนย้ายที่อยู่ด้านล่างนั่นดูเหมือนว่ามันจะถูกซ่อนไว้

หากมองจากภายนอกคงไม่สามารถสังเกตเห็นสิ่งผิดปกติได้เลย

“มีเขตแดนอื่นอยู่อีกนอกเหนือจากทะเลสาบนี้ และคนธรรมดาไม่สามารถเข้าใกล้ได้ ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้วพวกเขาจะไม่พบรูปแบบการเคลื่อนย้ายมวลสารนี้”

หรงซิวเห็นท่าทางสงสัยนั่นก็อธิบายให้เข้าใจราวกับคาดเดาความคิดของนางออก

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า ทันใดนั้นก็คิดเรื่องบางอย่างออก

“เช่นนั้น เจ้าก็ตั้งใจให้ข้าเข้าไป?”

หรงซิวหันไปมองเสวี่ยเสวี่ยที่อยู่ข้างๆ เขาด้วยรอยยิ้ม

เสวี่ยเสวี่ยยกคอขึ้นอย่างภาคภูมิใจ

เกิดอะไรขึ้น!

มันเป็นความตั้งใจ!

ถ้าไม่ใช่เพราะมันกระตือรือร้นขนาดนี้ เจ้านายคงยังไม่รู้ว่าเขาจะได้แต่งงานเมื่อใด!

หึ!

ถวนจื่อมองไปที่เสวี่ยเสวี่ยด้วยความรังเกียจ

แน่นอนว่าเจ้านายอย่างหรงซิวไม่มียางอาย เช่นเดียวกันกับสัตว์อสูรที่เขาเลี้ยงไว้ เสวี่ยเสวี่ยยิ้มโชว์ฟันใส่ถวนจื่อทันที ถวนจื่อหันหน้าหนีพลางสะบัดหางใส่

ฉู่หลิวเยว่หัวเราะกับท่าทีของสัตว์ทั้งสองตัว

อย่างไรก็ตาม ถวนจื่อดูเหมือนจะไม่ชอบเสวี่ยเสวี่ย แม้จะถูกยั่วยวนบ้างเป็นบางครั้งแต่ถวนจื่อกลับไม่ทำอันใด เหตุผลก็คือว่า เสวี่ยเสวี่ยเป็นสัตว์อสูรระดับสูง ส่วนระดับของถวนจื่อนั้นต่ำกว่ามาก เนื่องจากระดับของทั้งสองต่างกันถวนจื่อจึงไม่กล้าทำ แต่เมื่อคิดว่าถวนจื่อได้เพิกเฉยต่อคำสั่งของนาคาปีกทมิฬกลืนเวหา นางก็โล่งใจเช่นกัน

เมื่อมีโอกาสนางคงต้องศึกษาถวนจื่ออย่างถี่ถ้วน

แสงแดดจ้าที่สะท้อนอยู่ในป่าทำให้ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นมอง ก่อนจะนึกขึ้นว่าวันนี้มีการประลองอื่นอีกการประลองหนึ่ง

“วันนี้ยังมีงานสมาคมเยาวชน!”

“ณ เวลานี้…การประลองได้เริ่มต้นขึ้นแล้วอย่างแน่นอน” หรงซิวยกยิ้ม

“ดูเหมือนเจ้าจะกังวลอย่างมากเกี่ยวกับงานสมาคมเยาวชนนี้”