ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 310

“เยว่เอ๋อร์!”

“องค์รัชทายาท!”

เมื่อเห็นทั้งคู่ปรากฏตัวแล้ว ทุกคนที่อยู่รอบๆ ก็พากันตกตะลึง

ถ้าคนที่พยุงกันออกมาไม่ใช่คนที่ถูกขังอยู่ข้างในอย่างฉู่หลิวเยว่และหรงซิวแล้วจะเป็นใคร

ฉู่หนิงรีบเดินเข้าไปทันที

“เยว่เอ๋อร์! เจ้าเป็นอย่างใดบ้าง?”

เขาถามด้วยความกังวลพลางสำรวจเนื้อตัวของฉู่หลิวเยว่ไปด้วย

เมื่อเห็นว่าบนร่างกายของฉู่หลิวเยว่เต็มไปด้วยฝุ่น และคาบเลือดแล้ว ในใจของเขาก็รู้สึกใจสั่นทันที

“เจ้าได้รับบาดเจ็บหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่ปากซีดและส่ายหน้าอย่างหมดแรง

“เปล่า…ที่สำคัญคือฝ่าบาทเขา”

ฉู่หนิงเพิ่งจะเห็นว่าฉู่หลิวเยว่กำลังพยุงหรงซิวอยู่ ก็ดูเหมือนว่าสถานการณ์จะยิ่งร้ายแรงกว่าที่คิด

สีหน้าของเขาซีดเซียวสุดๆ ลมหายใจแผ่วเบาราวกับว่าจะสลบไปอย่างใดอย่างนั้น

ส่วนบนร่างกายของเขานั้นก็ยิ่งมีบาดแผลเยอะกว่า บางแผลก็ลึกจนเห็นกระดูกอีกด้วย

“เกิดอันใดขึ้นกับฝ่าบาท!”

“ตาเจ็ด!”

เมื่อเห็นหรงซิวออกมาแล้ว จักรพรรดิจยาเหวินก็ดีใจสุดๆ ก่อนจะรีบเดินเข้ามาหา

จากนั้นเมื่อเห็นบาดแผลบนตัวของหรงซิวแล้ว สีหน้าที่ดีใจของเขากลับหดหู่ลงทันที และมีความกังวลที่แน่นหนาเข้ามาแทนที่ทันที

“ตาเจ็ด! เกิดอันใดขึ้นกับเจ้า จั่วหรง ผู้อาวุโสซุน”

จั่วหรงที่อยู่ด้านข้างตั้งแต่แรก ได้ยินเช่นนั้นก็รีบเดินเข้าไป

แต่ที่ไม่ไกลก็มีซุนจ้งเหยียน และผู้อาวุโสเยี่ย กำลังวางแผนที่จะเข้าไปในซากปรักหักพังนั้น เมื่อได้ยินเสียงเคลื่อนไหวจึงรีบมาทางนี้ทันที

ตั้งแต่ที่จักรพรรดินีเห็นฉู่หลิวเยว่และหรงซิวปรากฏตัวก็นิ่งเหม่ออยู่กับที่ และไม่รู้สึกตัวอยู่นาน พวกเขาทั้งสอง…พวกเขาทั้งสองยังไม่ตาย

หอคอยจิ่วโยวเกิดเรื่องวุ่นวายขึ้นแบบนี้ ก่อนอื่นก็เกิดเปลวไฟเผาไหม้ก่อน จากนั้นจึงถล่มลงมา พวกเขาโชคดีขนาดไหนเชียว ถึงได้ยังรอดชีวิตออกมาแบบนี้

แต่เมื่อเห็นว่าจักรพรรดิจยาเหวินเดินไปแล้ว นางจึงทำได้เพียงกัดฟันแล้วเดินตาม

…

จั่วหรงช่วยตรวจชีพจรให้กับหรงซิว

จักรพรรดิจยาเหวินเอ่ยปากถาม

“เป็นอย่างใดบ้าง?”

จั่วหรงขมวดคิ้ว ครุ่นคิดสักพักก่อนจะเอ่ยปาก

“ฝ่าบาทอย่าเพิ่งกังวลไปเลย ส่วนมากหลีอ๋องบาดเจ็บเพียงแค่เนื้อหนังเท่านั้น ขอแค่พักผ่อนให้ดีก็สามารถพื้นฟูได้อย่างรวดเร็วแล้ว”

จักรพรรดิจยาเหมือนได้ยกภูเขาออกจากอก

“ถ้าอย่างงั้นก็ดีแล้ว ถ้าอย่างงั้นก็ดีแล้ว”

ถึงแม้จะได้รับบาดเจ็บ แต่คนก็ยังมีชีวิตรอดอยู่

แค่นี้ก็ดีกว่าที่คิดไว้มากแล้ว

จั่วหรงเอ่ยปากด้วยความสงสัย

“แต่ว่า…”

“แต่ว่าอันใด?” จักรพรรดิจยาเหวินสงสัย

“แต่ว่า…ร่างกายของหลีอ๋องนั้นอ่อนแอลงอีกแล้ว ก่อนหน้านี้นั้นไม่ง่ายเลยกว่าจะรักษาให้ดีขึ้นแบบนั้น ครั้งนี้…เกรงว่าต้องเริ่มปรับใหม่อีกแล้ว”

ในสายตาของจักรพรรดิจยาเหวินเผยสีหน้าผิดหวังออกมา

หรงซิวนั้นป่วยออดๆ แอ่ดๆ ตั้งแต่เด็ก ไม่ง่ายเลยกว่าจะดีขึ้นอย่างทุกวันนี้ นึกไม่ถึงเลยว่า…

“ช่างมันเถอะ ต่อไปค่อยว่ากันตอนนี้รีบรักษาแผลบนร่างกายของตาเจ็ดก่อน!”

หรงซิวฝืนกระตุกริมฝีมือด้วยสีหน้าซีดเซียว และพูดกระซิบเสียงเบา

“ท่านพ่อ…”

จักรพรรดิจยาเหวินรีบเอ่ยปาก

จั่วหรงปาดเหงื่อบนหน้าผากด้วยสีหน้าเหน็ดเหนื่อย

“ขอบใจคำแนะนำจากท่านหัวหน้าสำนัก!”

เมื่อครู่นี้เขาร้อนรนเกินไป อีกอย่างเขาก็ไม่ได้เชี่ยวชาญในด้านนี้ ฉะนั้นจึงไม่สามารถรู้ว่าหรงซิวได้รับบาดเจ็บภายในด้วย

ยังดีที่จักรพรรดิจยาเอาแต่สนใจในร่างกายขของหรงซิวเท่านั้นจึงไม่ได้สังเกตในจุดนี้

“ตาเจ็ด ต่อไปอย่าทำแบบนี้อีกล่ะ หอคอยจิ่วโยวอันตรายขนาดนั้น เจ้าจะไปได้อย่างใด!”

จักรพรรดิจยาเหวินกระซิบเสียงเบา

ดูแล้วเหมือนเป็นการดุด่า แต่ใครจะฟังไม่ออกว่านี่คือคำพูดเป็นห่วง?

เมื่อผ่านเรื่องวันนี้ไปแล้ว คนทั้งเมืองต่างก็รู้หมดแล้วว่า ฝ่าบาทเป็นห่วงเป็นใยหลีอ๋ององค์นี้มาก

แม้แต่ จักรพรรดินีของเขายังไม่ถูกปฏิบัติแบบนี้

แล้วผู้คนบางส่วนก็รวมตัวและกระซิบกระซาบกัน

“ข้าได้ยินมานานแล้วว่าฝ่าบาททรงรักหลีอ๋องมาก ไม่เช่นนั้นคงเป็นพระราชาทันทีที่เสด็จกลับมา ตอนนี้ดูเหมือนว่ามันจะเป็นอย่างนั้นจริงๆ…”

“หลายปีมานี้ เจ้าเคยเห็นกษัตริย์องค์ใดที่ห่วงใยองค์ชาย และองค์หญิงพวกนั้นได้มากขนาดนั้นหรือไม่ แม้แต่องค์หญิงลำดับที่สี่ที่หยิ่งผยอง และเย่อหยิ่งก็ยังไม่เคยเป็นแบบนี้เลยไม่ใช่หรือ?”

“เหอะ ตอนนี้องค์หญิงสี่ได้ไร้ประโยชน์ไปแล้ว จะไปเทียบได้อย่างใด? แต่องค์ชายนั้น…พวกเจ้าไม่เคยได้ยินหรือว่าช่วงก่อนหน้านี้ ไม่รู้ว่าองค์ชายทำอันใดให้ฝ่าบาทโกรธเคือง ถึงได้ถูกขังอยู่ในตำหนักอยู่นานแล้วยังถูกเก็บอภิสิทธิ์มากมายกลับไปด้วย หรือว่า…ฝ่าบาทจะลำเอียงมาตั้งนานแล้ว?”

“ชู่! เบาหน่อย ไม่เห็นหรืออย่างใดว่าฝ่าบาท และจักรพรรดินียังอยู่ที่นี่อยู่? แต่ข้าคิดว่าคงไม่เสมอไป พวกเจ้าคิดดูสิ แม้ว่าฝ่าบาทจะรักหลีอ๋องมากขนาดไหน แต่คนที่ร่างกายป่วยแบบนั้นจะทำการใหญ่ได้อย่าง?”

“พูดอีกก็ถูกอีก แต่ถ้าร่างกายของหลีอ๋องแข็งแรงขึ้น เกรงว่าจะกลายเป็นศัตรูตัวฉกาจขององค์รัชทายาทก็เป็นได้…”

เสียงสนทนาที่แผ่วเบานั้น จักรพรรดินีได้ยินเพียงไม่กี่คำเท่านั้น

แต่ก็เพียงพอที่จะทำให้นางโมโหจนหายใจไม่ออกได้

นางบังคับตัวเองให้อดทนกับอารมณ์ที่ปะทุอยู่ในใจของนาง มองไปที่ฉู่หลิวเยว่และหรงซิว

“หลีอ๋อง ได้ยินว่าเจ้าเข้าไปหลังจากที่หอคอยจิ่วโยวเกิดเพลิงไหม้หรือ? ตอนนั้นอันตรายขนาดนั้น…เหตุใดเจ้าจึงยังเข้าไปอีก?”

น้ำเสียงของนางแผ่วเบา พร้อมเผยอรอยยิ้มจางๆ ที่มุมปาก แต่ดวงตาของเธอกลับเย็นยะเยือก

“ได้ยินว่า ตอนนั้น มีเพียงแม่นางฉู่อยู่ในนั้นเพียงคนเดียวไม่ใช่หรือ? หลีอ๋องคงไม่ได้เข้าไปช่วยนางจนปล่อยให้ตัวเองบาดเจ็บใช่หรือไม่?”