ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 331

สิ่งนี้ทำให้ฉู่หลิวเยว่ประหลาดใจเล็กน้อย

“นางมาหาข้างั้นหรือ?”

“ใช่ ไม่รู้ว่ากำลังคิดทำอันใดอยู่กันแน่ เมื่อข้าบังเอิญผ่านมาหาเจ้าโดยบังเอิญ และบังเอิญเห็นนางรออยู่ที่ประตูบ้านของเจ้า ข้าจึงขึ้นไปถามเธอว่านางกำลังทำอันดอยู่ แต่นางไม่ยอมตอบแล้วก็เดินกลับไปอย่างเร่งรีบ”

มู่หงอวี่ยักไหล่พลางเบ้ปาก

“บางทีนางอาจจะอยากแอบทำร้ายเจ้า ในตอนที่ข้าไม่อยู่ก็ได้”

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตา และเคาะโต๊ะเบาๆ ด้วยนิ้วของเธอ เป็นเรื่องแปลกอย่างยิ่งที่ฉู่เชียนหมิ่นเป็นคนเริ่มมาหานางก่อน

แต่ถ้าเป็นเพราะคนที่อยู่เบื้องหลังกู่โลหิต…มันยากที่จะพูดถึง ถึงอย่างใดในงานสมาคมเยาวชนนั้น นางรู้สึกถึงรังสีที่คุกคามอย่างอธิบายไม่ถูกอยู่แล้ว นางมีลางสังหรณ์ว่าอีกฝ่ายกำลังมุ่งเป้าไปที่นางจริงๆ

แล้วทางฝั่งของฉู่เซียนหมิ่น…

“วันนี้ฉู่เซียนหมิ่นมาที่สำนักหรือไม่?” นางถาม

“ไม่รู้สิ เหมือนว่านางจะมานะ? เจ้าจะไปหานางหรือ?”

“ใช่” ในใจมู่หงอวี่กังวลเล็กน้อย ฉู่เซียนหมิ่นร้ายกาจ มีไหวพริบ และมีความปรารถนาอย่างแรงกล้าที่จะแก้แค้น ดังนั้นการที่มาหาถึงที่แบบนั้น จะต้องทำเรื่องอันใดที่ไม่ดีแน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น องค์รัชทายาทยังทรงขอร้องที่จะอภิเษกสมรสกับฉู่หลิวเยว่ให้เป็นชายารัชทายาทด้วย ซึ่งเทียบเท่ากับการตบหน้าฉู่เซียนหมิ่นซึ่งๆ หน้าเช่นกัน

กลัวเพียงว่าในใจของนางจะเกลียดฉู่หลิวเยว่จนอยากจะฆ่าให้ตายเท่านั้น!

แต่หลังจากนึกถึงเรื่องนี้แล้วมู่หงอวี่ ลก็รู้สึกว่าตัวเองกังวลมากเกินไป

เพราะฉู่เซียนหมิ่นเป็นคู่ต่อสู้ของฉู่หลิวเยว่ได้อย่างใด?

“ได้ งั้นเจ้าไปเถอะ! ข้าจะไปตรวจการจัดเตรียมรองรับหลังจากที่แม่ และนางสนมมาถึงที่นี่”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าและลุกขึ้นจากไป

แล้วเลี่ยวจงซูลุกขึ้นยืนทันที

“หลิวเยว่ ข้ากำลังจะออกไปเหมือนกัน เจ้าคงไม่รู้สินะว่าฉู่เซียนหมิ่นอยู่ที่ไหน? ข้าพาเจ้าไปดีกว่า?”

ทั้งสองมองหน้ากัน

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

“ดีเลย”

…

ทั้งสองเดินไปที่บ้านของฉู่เซียนหมิ่นด้วยกัน

เลี่ยวจงซูถอนหายใจเบา

“หลิวเยว่ ข้าเป็นหนี้ชีวิตเจ้า ถ้ามีอันใดให้ช่วย เจ้าบอกข้าได้”

ฉู่หลิวเยว่มองเขา

หลังจากหายจากอาการป่วยหนัก ใบหน้าของเขาก็ยังคงซีดอยู่

แต่แววตาของเขาดูจริงใจมาก

“บางทีตอนนี้ข้าอาจจะช่วยเจ้าได้ แต่ตราบใดที่เจ้าแค่เอ่ยปากพูดอันใดสักคำ ข้าจะเดินเหยียบน้ำลุยไฟ และจะทำทุกอย่างที่ข้าทำได้”

ฉู่หลิวเยว่มองไปที่เขาครู่หนึ่งและพยักหน้าเบาๆ

“พูดแล้วนะ” เลี่ยวจงซูยิ้มอย่างโล่งใจ

ทั้งสองยังคงเดินไปข้างหน้าอีกระยะหนึ่ง

เลี่ยวจงซูยืนนิ่งและชี้ไปที่สถานที่แห่งหนึ่งข้างหน้า

“นั่นคือที่ที่ฉู่เซียนหมิ่นอาศัยอยู่”

ฉู่เซียนหมิ่นไม่ได้อาศัยอยู่กับคนอื่นเพราะผลการเรียนของนางยอดเยี่ยมกว่าของคนอื่น

“ข้าจะรอเจ้าอยู่ที่นี่”

ฉู่หลิวเยว่อดไม่ได้ที่จะคิดว่าเลี่ยวจงซูนั้นเป็นคนฉลาดจริงๆ

รู้ว่าเมื่อใดควรทำและอันใดไม่ควรทำ

รอยยิ้มบนใบหน้าของนางชัดขึ้น ก่อนที่นางจะยกเท้าขึ้น และเดินไปทางนั้นทันที

แล้วทันทีที่นางไปถึงประตู ประตูก็ถูกเปิดจากด้านใน

ฉู่เซียนหมิ่นกำลังจะออกไปข้างนอกพอดี เมื่อนางเงยหน้าขึ้น และเห็นฉู่หลิวเยว่ นางก็ตกตะลึงทันที

“เจ้ามาที่นี่มีเหตุใด?” ฉู่หลิวเยว่มองไปที่ฉู่เซียนหมิ่น

เพิ่งจะผ่านไปแค่คืนเดียว แต่ฉู่เซียนหมิ่นกลับดูโทรมขึ้นมาก

แม้ว่านางจะคลุมหน้าด้วยผ้าคลุม แต่นางก็ยังมองเห็นสีน้ำเงินดำจางๆ ใต้ดวงตาของนาง และดวงตาที่เหนื่อยล้าที่ปกคลุมไปด้วยเลือดสีแดงก็บ่งบอกว่าตอนนี้นางอยู่ในสภาพไม่ดี

“เมื่อวานเจ้ามาหาข้าหรือ?”

คำถามของฉู่หลิวเยว่ ทำให้เกิดความลังเลในสายตาของฉู่เซียนหมิ่น

“เปล่า ไม่ได้ไป…”

ฉู่หลิวเยว่เพิกเฉยต่อนาง ก่อนจะเดินผ่านนาง และเข้าไปในห้องทันที

เมื่อเผชิญกับคำถามของฉู่หลิวเยว่ นางก็ปฏิเสธโดยไม่รู้ตัวเพราะนางตัดสินใจที่จะซ่อนจดหมาย

ใครจะไปรู้ว่านี่เป็นบททดสอบที่อีกฝ่ายทดสอบนาง?

แต่ในเวลานี้ฉู่หลิวเยว่อยู่ตรงหน้านางแล้ว ถึงในใจนางจะกลัว แต่สุดท้ายก็ตัดสินใจให้จดหมายกับนาง

ฉู่หลิวเยว่รับจดหมาย

ฉู่เซียนหมิ่นโล่งใจอย่างบอกไม่ถูก แล้วก็เห็นฉู่หลิวเยว่ลุกขึ้นและจากไป

นางตกใจมาก

“เจ้า…เจ้าไม่เปิดอ่านที่นี่ ไม่กลัวข้าจะโกหกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่เหลือบมองนาง

นางเกียจคร้านเกินกว่าจะบอกว่ามีค่ายกลที่ลึกซึ้งครึ่งหนึ่งถูกวาดบนซอง และระดับของค่ายกลที่ลึกซึ้งนี้สูงมากจนแม้แต่ท่านผู้อาวุโสในสำนักก็อาจไม่สามารถใช้งานได้

ฉู่เซียนหมิ่นไม่รู้อันใดเกี่ยวกับค่ายกล และไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นค่ายกลเพียงครึ่งเดียว

ในการเปิดจดหมายต้องเขียนอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือ

แม้ว่าฉู่เซียนหมิ่นต้องการจะเคลื่อนไหว แต่นาง…ก็ไม่มีโอกาส และตอนนี้นางก็ไม่มีแม้แต่ความกล้าหาญอีกต่อไปแล้ว

ด้วยเหตุผลบางอย่างฉู่เซียนหมิ่นรู้สึกว่าฉู่หลิวเยว่ไม่ได้พูดอันใดเลย เพียงแต่เหลือบมองนางอย่างเงียบๆ และนางก็รู้สึกว่าตัวเองด้อยกว่ามาก

นางจึงหุบปากอย่างเขินอาย

แล้วฉู่หลิวเยว่ก็วางจดหมายและจากไป

จู่เซียนหมินก็จำบางอย่างได้และรีบตะโกน

“ใช่แล้ว! ตอนนี้ข้าถูกจับได้แล้ว และได้ส่งจดหมายฉบับนี้ถึงเจ้าแล้ว ตอนนี้เจ้าจะช่วยข้ากำจัดพิษในร่างกายของข้าได้หรือยัง?”

ตราบใดที่นางนึกถึงฉากผมมีพิษที่น่าสะพรึงกลัว ร่างกายของนางก็จะมีอาการขนลุก และนางก็ดูตื่นตระหนกตลอดทั้งคืน

“ตอนนี้ข้าไม่มีประโยชน์อันใดสำหรับเจ้าแล้ว ปล่อยข้าไปนะ!”

ฉู่หลิวเยว่หันสายตา และดวงตาก็มองผ่านร่างกายของนางไป

“เจ้าไร้ประโยชน์ในเรื่องนี้แล้วก็จริง แต่…ข้าต้องการให้เจ้าติดตามใครซักคน”

ฉู่เซียนหมิ่นตะลึง

“ใครกันหรือ?”

“องค์ชายหรงจิ้น”