ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 332

ห้องหนังสือ บ้านตระกูลซือ

ซือเย่จือมองไปที่จักรพรรดินีซือฮุ่ยจิ้งที่นั่งข้างหน้าด้วยความตกใจ

“เจ้าบอกว่าเมิ้งเหล่าตายแล้วหรงเจินก็หายตัวไป มันเกิดขึ้นตั้งแต่เมื่อรกัน?”

จักรพรรดินีขมวดคิ้ว

“เมื่อวาน”

“แล้วเจ้ามาบอกตอนนี้เพราะเหตุใด!”

“พอข้ารู้เรื่องนี้ก็เป็นเวลาเย็นแล้ว ข้าจะออกมาในเวลานั้นได้อย่างใด แม้ว่าข้าจะมาวันนี้ ข้าก็ยังต้องอ้อนวอนต่อฝ่าบาทเป็นเป็นเวลานานตั้งนานอยู่เลย”

จักรพรรดินีนวดขมับของนางด้วยหงุดหงิด

เมื่อคืนนางนอนไม่หลับ และฝันร้าย วันนี้ก็มีอาการปวดหัวจนจะระเบิดอยู่แล้ว

จักรพรรดินีมีฐานะสูงส่ง แต่นางก็ไม่มีอิสระเช่นกัน และทุกคนก็ให้ความสนใจกับคำพูด และการกระทำของนางเป็นอย่างมาก

นางบอกกับฝ่าบาทว่าช่วงนี้เกิดเรื่องขึ้นมากมาย นางอารมณ์เสีย จึงอยากกลับไปเยี่ยมบ้านตระกูลซือจึงเพิ่งจะได้ออกมา

“แล้ว…ฝ่าบาทไม่พูดจะอันใดเลยหรือ?” ซือเย่จือถามอย่างสงสัย

จักรพรรดินีหลับตาลง

“ฝ่าบาททรงกริ้วหรงจิ้น จึงเกียจคร้านเกินกว่าจะสนใจพระราชวังแห่งนี้ และต้องการใช้โอกาสนี้เพื่อตัดหางพวกเราแม่และลูก ฝ่าบาทจึงไม่พูดอันใดอีกเลย”

ซือเย่จือถอนหายใจ ใบหน้าของเขายากที่จะซ่อนความโกรธเอาไว้ได้

“ข้าได้ยินมาหมดแล้ว หรงจิ้นเหิมเกริมมากที่ทำอย่างนั้น เขามั่นใจในตำแหน่งองค์รัชทายาทของตัวเองมากเกินไปแล้ว เขาไม่รู้หรือว่าในเมืองหลวงมีคนอยากจะจับเขาตั้งมากมาย”

จักรพรรดินีขี้เกียจจะพูดถึงหรงจิ้น แต่ท้ายที่สุดเขาเป็นลูกชายที่นางให้ความสำคัญมากที่สุด ดังนั้นนางจึงต้องช่วยและแก้ต่างให้

“ข้าบอกเขาไปแล้ว และเขาสัญญาว่าจะไม่ทำอีก”

ซือเย่จือถอนหายใจอย่างเย็นชาและรู้สึกไม่เห็นด้วย

“ถ้าคำสัญญาของมันได้ผล เขาคงไม่ทำสิ่งเหล่านี้หรอก”

เมื่อก่อนเคยคิดว่าจิตใจของหรงจิ้นนั้นอ่อนแอไปหน่อย แต่ตอนนี้ปัญหามันร้ายแรงกว่าที่เขาคิดไว้มาก

นี่มันไร้สมองชัดๆ

จักรพรรดินีจ้องมองเขาด้วยความไม่พอใจ

“พี่ใหญ่ มันไม่สำคัญว่าคนอื่นจะพูดอันใด แต่เหตุใดพี่ถึงพูดแบบนั้น พี่คือลุงแท้ๆ ของเขานะ”

ซือเย่จือต้องการจะพูดอันใดบางอย่าง เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น และเห็นจักรพรรดินีด้วยใบหน้าซีดเซียว เขาจึงชะงัก แล้วกลืนคำพูดในปากของเขา

“ลืมมันไปเถอะ อย่าไปพูดถึงเขาเลย เรื่องของหรงเจินกับเมิ้งเหล่าน่ากังวลมากขึ้น เกิดอันใดขึ้น บอกให้ข้าฟังอย่างละเอียด”

จักรพรรดินีทำสีหน้าเคร่งขรึม และบอกทันทีว่าเมื่อวานนี่เกิดอันใดขึ้น

“ตอนนี้สิ่งที่แน่นอนคือ เมิ่งเหล่าตายแล้ว และหรงเจินก็หายไปอย่างไร้ร่องรอย?”

ซือเย่จือถามด้วยความงุนงง

จักรพรรดินีก็พยักหน้าอย่างช่วยไม่ได้

“การมีชีวิตอยู่ของท่านพี่เมิ้งนั้น มีเพียงพพี่ และข้าเท่านั้นที่รู้เกี่ยวกับตระกูลซือทั้งหมด ถ้าฝ่าบาททรงทราบเข้า ผลที่ตามมาจะทำให้เกิดหายนะได้ ดังนั้นข้าจึงไม่กล้าที่จะเคลื่อน และทำได้เพียงแค่ส่งคนไป ตามหาในที่ส่วนตัว หลังจากค้นหาทั้งคืนก็ไม่พบร่องรอยของหรงเจิน และไม่พบแม้แต่เบาะแสที่เป็นประโยชน์แม้แต่น้อย”

ซือเย่จือตกอยู่ในภวังค์ความคิดทันที

“ตั้งแต่ที่เมิ้งเหล่าพานางออกไป เขาต้องออกจากวัง เจ้าส่งคนไปหาสถานที่ที่นางชอบไปนอกวังแล้วหรือยัง?”

“หาแล้ว แต่ยังไม่เจอ” จักรพรรดินีถอนหายใจ “นั่นคือสาเหตุที่ข้ามาที่นี่ในวันนี้ พี่ชายโปรดช่วยลูกของข้าด้วย ถ้ามันไม่ได้ผล ก็ขอให้แอบค้นเมืองหลวงทั้งหมด บางทีอาจจะเจอก็ได้”

“เจ้าช่างพูดง่ายนัก”

ซือเย่จือลุกขึ้นวางมือข้างหนึ่งไว้ข้างหลัง และเดินไปมาอย่างหงุดหงิด

“แม้แต่สำหรับตระกูลซือ มันยากมากที่จะบรรลุขั้นตอนนี้ นอกจากนี้หากมีการเคลื่อนไหวมากเกินไป จะต้องเป็นที่รู้กันไปทั่วอย่างแน่นอน แล้วในเวลาน้อยกว่าครึ่งวัน ฝ่าบาทก็จะรู้ว่าเรากำลังทำอันใดกันอยู่!”

“แล้วเราจะทำอย่างใดดีล่ะ?”

จักรพรรดินีก็ร้อนรนเช่นกัน