ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 334

สัมผัสของทองคำนั้นหายไปอย่างรวดเร็ว ราวกับว่าไม่เคยปรากฏมาก่อน

แต่อวี๋มั่วมั่นใจว่าตัวเองดูไม่ผิดแน่นอน

หัวใจของเขาสั่น ก่อนจะหลับตาลงอย่างรวดเร็ว

“นายท่าน…”

หรงซิวหลับตาลง

ผ่านไปครู่หนึ่ง เขาก็เปิดมันอีกครั้ง และความสงบก็กลับคืนมา

“ต่อไป”

ริมฝีปากบางของเขาพ่นคำสองคำออกมาเบาๆ

อวี๋มั่วขวดสีเทาขึ้นมาแล้วโรยลงบนแผลของหรงซิวอย่างสม่ำเสมอ

กลิ่นยาขมแผ่กระจาย

อวี๋มั่วเข้าห่อผ้าพันแผลใหม่ให้เขาอย่างระมัดระวัง และรู้สึกสับสนไปด้วย

หลังจากที่เขารักษาบาดแผลบนร่างของหรงซิวเสร็จแล้ว ก็เตรียมที่จะเก็บขวดยาทั้งหมด สุดท้ายก็อดไม่ได้ที่จะพูดวถาม

“นายท่าน…ท่านไม่ได้กลับไปนานแล้ว ท่านจะถือโอกาสจากการพักฟื้นนี้กลับไปหรือไม่?”

หรงซิวนิ่งและไม่พูดอันใด

อวี๋มั่วถือว่านี่คือการปฏิเสธ ฉะนั้นเขาจึงลากลับด้วยความเคารพ

แต่เมื่อเขาเดินไปที่ประตู ถึงตอนนี้เขาก็ยังจำกลุ่มของเปลวเพลิงสีทองที่ส่องประกายในดวงตาของหรงซิวได้ เขาอดไม่ได้ที่จะหันกลับมาและอ้อนวอนว่า

“นายท่านจะไม่คิดเรื่องนี้ดูอีกทีจริงๆ หรือถ้าแม่นางหลิวเยว่รู้…”

“ช่วงนี้มู่ชิงเห่อมีความเคลื่อนไหวอันใดบ้าง?” หรงซิวถามทันที

อวี๋มั่วคิดอย่างรอบคอบ ก่อนจะส่ายหัว

“ไม่มีเลย นอกจากวันที่หอคอยจิ่วโยวของสำนักเทียนลู่ถูกไฟไหม้ นอกนั้นเขาก็พักอยู่ในบ้านของเขา ไม่ออกมา และไม่พบปะกับใครเลย”

อวี๋มั่วขมวดคิ้วขณะที่เขาพูด

“นายท่าน ท่านจะอยู่ดูมู่ชิงเห่อที่นี่ไปตลอดเลยหรือ?”

ใครจะรู้ว่ามู่ชิงเห่อจะอยู่ที่นี่นานแค่ไหน?

แต่อาการของนายท่านไม่มีที่ว่างให้ล่าช้าแล้ว

หรงซิวคิดอยู่ครู่หนึ่ง

“เจ้าไปก่อนเถอะ แล้วทำเหมือนเดิมนี่แหละ”

“ขอรับ”

อวี๋มั่วขานรับ แต่ก็ยังลังเลอยู่

“ถ้าอย่างนั้น…ท่านต้องการจัดเตรียมเรื่องที่ท่านจะกลับไปตอนนี้เลยหรือไม่?”

หรงซิวหรงซิวส่ายหน้า

“ข้ามีวิธีของข้าเอง”

“ขอรับ”

…

เลี่ยวจงซูรอไม่นานนัก ก็เห็นฉู่หลิวเยว่เดินออกมาจากบ้านหลังนั้น

เขาถามด้วยความประหลาดใจ

“เร็วขนาดนี้เชียว?”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มและพูดว่า

“ใช่ ข้าได้เบาะแสบางอย่างมา และจะกลับไปคิดดูก่อน เจ้ากลับไปเถอะ”

เลี่ยวจงซูโล่งใจและกล่าวลาฉู่หลิวเยว่