ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 366

“ฝ่าบาท! องค์ชายสามขอเข้าเฝ้า พ่ะย่ะค่ะ!”

จู่ๆ เสียงจากข้างนอกก็ดังขึ้น!

ผู้คนในตำหนักต่างแสดงอาการตกใจเมื่อองค์ชายสามขอเข้าเฝ้าจักรพรรดิจยาเหวิน

จักรพรรดิจยาเหวินขมวดคิ้วขึ้นทันที

“บอกไปว่าเรากำลังยุ่ง ให้เขาไปรอที่หอสมุดก่อน!”

ขันทีหมินเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก

“ฝ่าบาทขอรับ องค์ชายสามบอกว่าเป็นเรื่องเร่งด่วน จะต้องเข้าเฝ้าฝ่าบาทให้ได้ตอนนี้!”

จักรพรรดิจยาเหวินสีหน้าตึงเครียด แล้วตบโต๊ะอย่างแรง

“เขาจะบังอาจมากขึ้นทุกวันแล้วนะ!”

สองวันมานี้ เขากังวลใจและรู้สึกเครียด และไม่คิดว่าหรงจิ่วจะมากวนใจ

ช่วงเวลาที่อีกฝ่ายอยู่ในวัง เขาอยู่นิ่งมาตลอด เหตุใดจู่ๆ ถึงเป็นแบบนี้

ขันทีหมินหวาดหวั่น จนแทบอยากจะร้องไห้

“ฝ่าบาท องค์ชายสามบอกว่า ที่เขามาวันนี้ เป็นเพราะ…เป็นเพราะเรื่องขององค์หญิงสี่…”

“เช่นนั้นหรือ”

จักรพรรดิรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย และขมวดคิ้ว

“เขาไม่ค่อยสนิทสนมกับหรงเจินมากนัก…แล้วยามนี้เป็นเพราะเหตุใด?”

จักรพรรดินีที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็รู้สึกใจไม่ดีขึ้นมา พร้อมกับแสดงออกถึงความกังวลใจเล็กน้อย

ก่อนหน้าที่หรงจิ้นถูกกักตัว ก็เป็นเพราะหรงจิ่วเอ่ยพูดต่อหน้าฝ่าบาท วันนี้ที่เขามาไม่แน่ใจว่ามีแผนใด นางรู้สึกกังวลใจจึงกล่าวเตือนว่า

“ฝ่าบาท เรื่องส่วนตัวในครอบครัวไม่ควรแพร่งพรายสู่ภายนอก เรื่องที่หรงเจินหายตัวไป พยายามควบคุมไม่ให้เลยเถิดจะดีกว่าหรือไม่เพคะ ไม่ว่าจะต่อวงตระกูลราชวงศ์ หรือกับตัวเองหรงเจินเอง ควรจัดการแบบเงียบๆ จะดีกว่า หากหรงจิ่วเข้ามาแทรก เกรงว่าจะรับมือลำบาก…”

จักรพรรดิจยาเหวินครุ่นคิดสักครู่ แต่ก็ส่ายหัว

“นิสัยของหรงจิ่วรอบคอบมาตลอด ในเมื่อเขากล้ามาจะต้องได้เบาะแสอันใดมาบ้างแน่ๆ”

พูดจบจักรพรรดิก็หันมาทางขันทีหมินพลางขึ้นมือขึ้นโบก

“ให้เขาเข้ามาได้”

“พ่ะย่ะค่ะ!” ขันทีหมินรีบออกไปนอกตำหนัก และเชิญหรงจิ่วเข้ามา

ในใจของจักรพรรดินีรู้สึกแปลกๆ และตื่นเต้น จนทำให้นางกัดที่ริมฝีปากของตนแน่น

ไม่นานนักหรงจิ่วก็เดินเข้ามาอย่างรวดเร็ว

เขาสู้รบในสนามรบมาตลอดปี แม้ว่าอายุจะเพียงแค่ยี่สิบปีเท่านั้น แต่เมื่อเทียบกับหรงจิ้นที่อ่อนวัยกว่า เขากลับร่างกายแข็งแรงกำยำนั่นทำให้เป็นที่น่าเกรงขาม

แม้จะสวมใส่เสื้อคลุมผ้าไหม แต่ก็ไม่สามารถปกปิดรัศมีของความเป็นจอมยุทธได้

นั่นเป็นกลิ่นอายของการผ่านความเป็นความตายจากสนามรบ

หรงจิ่วใช้สายตากวาดมองไปรอบๆ ห้องโถงใหญ่ ก่อนจะหยุดสายตาไว้ที่จักรพรรดินีเป็นเวลานานกว่าปกติ

จักรพรรดินีสบตากับเขาจนรู้สึกหัวใจเต้นเร็วผิดปกติ จากนั้นก็รีบเบี่ยงเบนสายตาไปทางอื่น

“ถวายบังคมท่านพ่อและท่านแม่”

หรงจิ่วยืนตัวตรงอย่างมั่งคงกลางห้องโถงใหญ่ มือทั้งสองประสานกันเพื่อทำความเคารพจักรพรรดิจยาเหวินและจักรพรรดินี

จักรพรรดิจยาเหวินก็ไม่อ้อมค้อม ถามอย่างเข้าประเด็นทันที

“เรื่องพิธีรีตองไม่ต้อง ก่อนหน้าเจ้าบอกว่า รู้ข่าวคราวเกี่ยวกับหรงเจิน เป็นเรื่องจริงหรือไม่?”

หรงจิ่วพยักหน้า

“ที่ข้ามาขอเข้าเฝ้าท่านพ่อก็เพราะเรื่องนี้”

จักรพรรดิจยาเหวินนั่งหลังตรงทันที

“รีบเล่ามาเร็วเข้า!”

สายตาของหรงจิ่วมองไปที่ฉู่หนิง

“ก่อนข้าเข้ามา ได้ยินท่านพ่อเหมือนจะเอาตัวใต้เท้าฉู่หนิงไปกักขังไว้หรือ”

จักรพรรดิจยาเหวินจับต้นชนปลายไม่ถูก และก็ไม่ได้ปฏิเสธ ”ถูกต้อง”

หรงจิ่วส่ายหัว

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน