ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 375

เมื่อเห็นว่าคนที่อยู่ด้านหน้าคือจักรพรรดิจยาเหวิน หรงเจินก็ชะงักไป แววตาปรากฏความตกใจ

“เสด็จพ่อ!?”

เมื่อจักรพรรดิจยาเหวินเห็นหรงเจิน ในใจก็รู้สึกโล่งอก และความโกรธเกรี้ยวก็พวยพุ่ง

เขาระงับความโกรธในใจพร้อมถามว่า

“เจินเจิน เจ้ามาอยู่ที่นี่ได้อย่างใด?”

“ข้า ข้า…”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามของจักรพรรดิจยาเหวิน หรงเจินก็พูดติดอ่างขึ้นมา ผ่านไปสักพักนางก็ยังไม่ได้พูดอันใดออกมา

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตา หันไปมองหรงจิ้นและซือถูซิงเฉินที่กำลังช่วยพยุงฮองเฮาลงจากรถม้า

“ฮองเฮาเหนียงเหนียง องค์รัชทายาท องค์หญิงสี่ก็อยู่ที่นี่อย่างปลอดภัยนี่นา?”

หรงจิ้นเงยหน้าขึ้น จากนั้นก็มองเห็นหรงเจินยืนอยู่หน้าประตูของบ้านหลังหนึ่ง

จู่ๆ คำพูดของเขาก็หายไปทันที ใบหน้าซีดขาว

ซือถูซิงเฉินที่อยู่ด้านข้างก็มีสีหน้าที่เปลี่ยนไปเล็กน้อย

เหตุใดหรงเจินถึงมาอยู่ที่นี่ได้?

ไม่ต้องพูดถึงผู้เฒ่าเหลียนหนิง วันนั้นนางเห็นฉู่หลิวเยว่พาตัวหรงเจินอยู่ไปนอกเมืองด้วยตาของตนเองไม่ใช่หรือ?

ในเมื่อซือเมิ่งตายเพราะนาง นางจึงต้องซ่อนตัวหรงเจินเอาไว้สิถึงจะถูกต้อง!

แล้วตอนนี้มันเกิดอันใดขึ้นเนี่ย?

หรงจิ้นมองไปที่ฮองเฮา “ฮองเฮา นี่…”

“เป็นไปไม่ได้”

ฮองเฮามองไปยังหรงเจิน ปฏิกิริยาดูร้อนรนมากกว่าผู้ใด นางสะบัดตัวหรงจิ้นออก แล้วเดินโซเซไปที่หรงเจิน

“เป็นไปไม่ได้ เจินเจินไม่ได้อยู่ที่นี่ คนคนนี้ต้องเป็นตัวปลอมแน่นอน”

เสียงของนางหวีดแหลมและแหบพร่า ทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกแสบแก้วหูอย่างมาก

และเนื่องจากนางตกใจมาก ใบหน้าจึงบิดเบี้ยว ดูหน้าเกลียดเป็นที่สุด

จักรพรรดิจยาเหวินก็ไม่ซ่อนเร้นความรังเกียจในสายตา

“ฮองเฮา เจ้าไม่เพียงโกหก แต่เจ้าหลอกลวงเจิ้น ตอนนี้เจ้ายังไม่ยอมรับลูกสาวของตนเองอีกหรือ! เจ้าทำให้เจิ้นผิดหวังอย่างมาก”

ไม่ว่าอย่างใด เขาก็รักและดูแลหรงเจินมานานนับสิบปี เขามั่นใจว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาคือหรงเจินตัวจริงแน่นอน

เพื่อยืนยันความบริสุทธิ์ของฮองเฮา คาดไม่ถึงว่านางจะพูดเรื่องไร้สาระ นางสติฟั่นเฟื่อนจริงๆ

หรงเจินก็เหมือนถูกจักรพรรดิจยาเหวินทำให้ตกใจกลัวแล้ว จึงก้าวถอยหลังด้วยความประหม่า

“เสด็จแม่ ท่านหมายความว่าอย่างใด ข้าคือเจินเจินนะ”

“เจ้าไม่ใช่เจินเจิน เจ้าไม่ใช่…”

ฮองเฮาจ้องหรงเจินอย่างเอาเป็นเอาตาย แม้ว่าปากจะปฏิเสธ แต่เสียงก็ค่อยๆ เบาลงเรื่อยๆ

…คนคนนี้ คือหรงเจินจริงๆ

ความรู้สึกสิ้นหวังถาโถมเข้ามา

“เจ้ารีบพูดมาซะ! ฉู่หลิวเยว่ส่งเจ้ามาที่นี่ใช่หรือไม่? ต้องเป็นนางแน่นอน ใช่หรือไม่?”

ในตอนนั้นฮองเฮาสติแตกไปแล้ว ท่าทางเหมือนเป็นคนบ้า

แววตาของจักรพรรดิจยาเหวินเต็มไปด้วยความเย็นชา

“หรงเจิน เจ้าพูดมา นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่?”

หรงเจินรู้สึกตกใจกับเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างมาก ผ่านไปสักพักนางถึงค่อยได้สติกลับมา

“ข้า…ข้า…ใช่เพคะ ใช่ ฉู่หลิวเยว่พาหม่อมฉันมาที่นี่”

จักรพรรดิจยาเหวินถามต่อว่า “ตั้งแต่เมื่อไหร่?”

หรงเจินเหลือบตามองฮองเฮาอย่างรวดเร็ว นางมองต่ำลงด้วยความน้อยใจ

“ก็ ก่อนที่ฉู่หลิวเยว่จะไปสำนักไท่เหยี่ยน…”

“องค์หญิงสี่พูดเป็นเล่น เหตุใดข้าถึงไม่รู้เรื่องนี้เลยล่ะ แล้วอีกอย่างหากข้าจะจับท่านขังจริงๆ จับไปไว้ที่ไหนก็ได้ เหตุใดต้องจับมาไว้ที่นี่ด้วย?”

ฉู่หลิวเยว่กวาดสายตามองไปรอบๆ

“พูดตามจริงนะ ข้าเพิ่งเคยมาที่นี่เป็นครั้งแรก แต่ในทางกลับกันฮองเฮาเหนียงเหนียง…ได้ยินองค์ชายสามพูดว่า ท่านมาที่นี่เป็นประจำไม่ใช่หรือ? ข้านึกไม่ออกว่าเหตุใดต้องซ่อนองค์หญิงสี่ไว้ที่นี่ ข้าต้องสิ้นคิดอย่างใด ถึงซ่อนองค์หญิงสี่ไว้ที่นี่?”

หรงเจินตื่นตระหนกทันที

“เจ้านั่นแหละ เพราะเจ้า เจ้าเกลียดข้า ดังนั้น…”

“อาจจะเป็นเพราะองค์หญิงสี่โกรธเคืองข้าใช่หรือไม่? ท้ายที่สุด…พูดตามตรงนะ ข้าไม่เคยเอาเปรียบท่านเลยนะ พูดเรื่องความแค้นอันใดกัน?”

ฉู่หลิวเยว่พูดด้วยน้ำเสียงเบาสบาย

แม้ว่าประโยคนี้มันจะไม่น่าฟัง แต่คนอยู่ในสถานที่นี้ล้วนรู้ว่านี่เป็นความจริง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน