ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 377

“หรงจิ่ว เจ้าอย่าพูดจามั่วซั่วโดยที่ไม่คำนึงถึงเรื่องจริง”

หรงจิ้นเถียงออกไปโดยทันที

เขาเป็นถึงองค์รัชทายาท อีกทั้งเขาก็มีพรสวรรค์ในการฝึกฝนระดับนี้ เขาจำเป็นจะต้องใช้วิธีแบบนี้ด้วยหรือ?

“หลายปีที่ผ่านมานี้ ข้าก็ใช้ความสามารถของตนเองมาโดยตลอด ข้าไม่เคยใช้ทางลัดใดๆ และยิ่งไม่เคยใช้วิธีการชั่วร้ายเช่นนั้น ข้าขอสาบานด้วยชีวิตได้เลย”

หรงจิ้นสาบานขึ้นมา

เขารู้ดีว่า ด้วยสถานการณ์แบบนี้ หากเขาไม่จัดการเรื่องนี้ให้ดี เขากับเสด็จแม่ก็จะไม่มีวันลุกขึ้นได้อีกเลยตลอดกาล

แต่ด้วยคำพูดเหล่านั้น กลับทำให้จักรพรรดินีมีใบหน้าที่ซีดเผือดมากกว่าเดิม

“ซือฮุ่ยจิ้ง ที่เจ้าทำแบบนี้หมายความว่าอย่างใดกันแน่?”

เดิมทีจักรพรรดิจยาเหวินไม่สนใจคำพูดของหรงจิ้นเลยด้วยซ้ำ

เพราะในใจของเขาได้ตัดสินไว้แล้วว่าเรื่องทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของจักรพรรดินี

น้ำตาของจักรพรรดินีเหือดแห้งไปหมดแล้ว เหลือเพียงแค่ใบหน้าสิ้นหวัง

จักรพรรดิจยาเหวินเหลือบตามองไปที่หรงจิ้นและหรงเจิน พร้อมยิ้มเย็นๆ

“ไม่กล้าพูดหรือ? ก็ดี หรงจิ้น หรงเจิน ต่างก็มีความผิดเช่นกัน แล้วก็หรงฉี ตอนแรกเป็นเจิ้นเองที่ตามืดบอด ถึงได้เลือกเจ้ามาเป็นจักรพรรดินี แล้วยังให้หรงจิ้นมาเป็นรัชทายาท ฉู่หนิง หรงจิ่ว ตรวจค้นสถานที่แห่งนี้ให้ทั่ว”

“พ่ะย่ะค่ะ”

ทั้งสองคนขานรับพร้อมกันโดยไม่ลังเล

จากนั้นต่างคนก็แยกย้ายกันไปเริ่มค้นหาสถานที่แห่งนี้ให้ละเอียด

หรงจิ้นอ้าปากพะงาบๆ ราวกับอยากจะขวางทางพวกเขาเอาไว้ แต่สุดท้ายเขาก็ยืนอยู่ที่เดิมด้วยท่าทางกล้าๆ กลัวๆ ขันทีหมินที่ยืนอยู่ด้านหลังของจักรพรรดิจยาเหวิน หน้าผากเต็มไปด้วยเหงื่อเย็นๆ

เพราะคนที่เกี่ยวพันกับจักรพรรดินี เขาจึงทำตัวไม่เป็นจุดเด่น แม้กระทั่งองครักษ์ก็ยังไม่ได้พามาด้วย

คิดไม่ถึงว่าความลับทั้งหมดจะถูกเปิดเผยขึ้นในวันนี้

ฉู่หลิวเยว่มองดูความวุ่นวายที่อยู่ตรงหน้า พร้อมขมวดคิ้วเบาๆ จากนั้นก็เงยหน้าขึ้นไปมองท้องฟ้า

ท้องฟ้าของแคว้นเย่าเฉิน ในที่สุดก็เปลี่ยนไปแล้ว

เมื่อจักรพรรดินีได้ยินดังนั้น นางถึงเพิ่งได้สติขึ้นมา…จักรพรรดิจยาเหวินต้องการจะกำจัดพวกเขาสองแม่ลูกแล้ว

เรื่องทั้งหมดที่เกิดกับนางนั้นไม่สำคัญ แต่หรงจิ้นกำลังจะรักษาตำแหน่งรัชทายาทเอาไว้ไม่ได้แล้ว

เมื่อเห็นว่าฉู่หนิงและหรงจิ่วกำลังจะเริ่มค้นด้านในแล้ว ตัวนางจึงสั่นสะท้าน พร้อมก้มหน้าสารภาพผิดกับจักรพรรดิจยาเหวิน

“ฝ่าบาทเพคะ ยกโทษให้หม่อมฉันด้วย หม่อมฉันผิดไปแล้ว ฝ่าบาทจะทำโทษหม่อมฉันอย่างใดก็ได้ แต่ได้โปรดปล่อยลูกของหม่อมฉันไปด้วยเถอะเพคะ พวกเขาบริสุทธิ์ พวกเขาไม่รู้เรื่องอันใดทั้งสิ้นเลยเพคะฝ่าบาท”

นางโขกศีรษะไปที่พื้นอย่างแรง เสียงดังสนั่น จากนั้นไม่นานหน้าผากของนางก็มีเลือดไหลออกมา

ใบหน้าที่แต่งแต้มด้วยเครื่องสำอางของนางก็เปรอะเปื้อนหยาดน้ำตาไปตั้งนานแล้ว เมื่อรวมกับเลือดสีแดงสดที่ไหลออกมาจากหน้าผาก ก็ยิ่งทำให้นางดูจนตรอกมากขึ้น

จักรพรรดิจยาเหวินยืนนิ่ง ราวกับว่าได้ยินเรื่องขำขันเท่านั้น

“ไม่รู้เรื่องราว? แล้วที่หรงเจินอยู่ที่นี่ เจ้าบอกเจิ้นมาสิ ว่านางไม่รู้อันใดเลยจริงๆ หรือ?”

จักรพรรดินีตะลึงงัน

ตามความจริงแล้ว นางไม่รู้ว่าเหตุใดหรงเจินถึงมาอยู่ที่นี่ได้

เรื่องนี้ นางปิดเป็นความลับมาโดยตลอด หรงจิ้นและคนอื่นๆ ต่างไม่รู้เรื่อง รวมถึงหรงเจินด้วย

แม้ว่านางจะบ้า แต่นางไม่มีทางส่งหรงเจินมาไว้ที่นี่

แต่อย่างใดก็ตามหริงเจินอยู่ที่นี่แล้ว นางไม่มีทางเถียงอันใดได้เลย

เมื่อคิดมาถึงตรงนี้ จู่ๆ นางก็รู้สึกโกรธแค้นหรงเจินขึ้นมาทันที…ถ้าไม่ใช่เพราะนาง จักรพรรดิจยา

เหวินจะรู้ได้อย่างใดว่ามีสถานที่เช่นนี้อยู่ เรื่องมันดำเนินมาถึงขั้นนี้ก็เพราะนาง ถ้าไม่ใช่เพราะการมีตัวตนของนาง หรงจิ้นและคนอื่นๆ ก็ไม่ต้องมาถูกสงสัย

นางมองไปทางหรงเจินแล้วขอร้องอย่างขื่นขม

“เจินเจิน เจ้าบอกเสด็จพ่อของเจ้าไป ว่าเจ้ามาที่นี่ได้อย่างใด? ได้หรือไม่ มารดาขอร้องเจ้าล่ะ เจ้าคงไม่อยากให้พี่ใหญ่และพี่รองต้องโทษไปพร้อมกับเจ้าใช่หรือไม่? หืม? เจ้าจะลากพวกเขาติดร่างแหไปด้วยไม่ได้”

แววตาของหรงเจินสั่นไหว

ในสมองของนางตอนนี้ จู่ๆ ก็มีภาพเหตุการณ์มากมายผุดขึ้นมา

ฉากแบบนี้ช่างรู้สึกคุ้นเคยอย่างมาก

ตั้งแต่เล็กจนโต ทุกครั้งที่เกิดเรื่อง เสด็จแม่มักจะพูดกับนางแบบนี้เสมอเลยไม่ใช่หรือ?

รูม่านตาของนางมีม่านหมอกเข้ามาปกคลุม

ทันใดนั้นเอง นางก็ก้มหน้าลงเล็กน้อย พร้อมพูดอย่างช้าๆ ชัดๆ ว่า

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน