ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 381

ซือเย่จือฟังคำพูดของจักรพรรดินีอย่างสับสน

หรงเจินไม่ได้หายตัวไปอย่างไร้ร่องรอย แต่จักรพรรดินีเป็นคนซ่อนนางไว้?

แต่ท่าทางก่อนหน้านี้ ไม่เหมือนคนที่ซ่อนตัวลูกสาวของตัวเองเอาไว้เลย

นอกจากนี้ หากนางต้องการทำเช่นนี้จริงๆ เหตุใดซือเมิ้งถึงได้ตายอย่างแปลกประหลาดเล่า?

เขากดข่มความเจ็บปวดเอาไว้ โดยไม่สนใจเลือดที่รินไหลบนใบหน้าของตนเองเลย เขากลับรีบอ้อนวอนว่า

“ฝ่าบาท แม้ว่าข้าน้อยจะไม่รู้ว่าใครมาพูดกับท่านเช่นนี้ แต่เรื่องทั้งหมดนี้เป็นเรื่องโกหกพ่ะย่ะค่ะ ก่อนหน้านี้ที่ซือเมิ้งและองค์หญิงสี่หายสาบสูญไปพร้อมกัน หลังจากนั้นไม่นานซือเมิ้งก็ตาย จักรพรรดินีเป็นห่วงความปลอดภัยขององค์หญิงสี่อย่างมาก ถึงได้มาหาข้าน้อย ข้าน้อย…ข้าน้อยจึงส่งคนไปแอบสืบค้นจนทั่วเมืองหลวง แต่กลับไม่พบร่องรอยขององค์หญิงสี่เลยพ่ะย่ะค่ะ”

“เรื่องเหล่านี้หรงเจินเป็นคนพูดออกมาเอง หรือว่าเจ้าจะบอกว่านางโกหกงั้นหรือ?”

จักรพรรดิจยาเหวินเอ่ยเสียงเรียบ ซือเย่จือได้ยินดังนั้นก็พูดอันใดไม่ออกแล้ว

เขาตกใจจนดวงตาเบิกกว้าง ผ่านไปนานแล้ว เขาก็ยังไม่ได้สติกลับคืนมา

หรงเจิน…พูดออกมาด้วยตนเอง?

หรือว่า…หาตัวหรงเจินเจอแล้ว?

เมื่อมองเห็นสีหน้าของซือเย่จือ จักรพรรดิจยาเหวินก็คิดในใจ เหมือนว่าคนผู้นี้จะไม่รู้เรื่องเหล่านี้จริงๆ… ถ้าไม่ใช่เช่นนั้น เขาก็คงจะมีฝีมือการแสดงที่ล้ำเลิศอย่างมาก

ซือเย่จือติดตามเขามาหลายปี เขาก็พอจะรู้นิสัยของคนคนนี้บ้าง

หากซือเย่จือมีส่วนเกี่ยวข้องกับเรื่องนี้จริงๆ ตอนนี้คงจะไม่มีปฏิกิริยาเช่นนี้ออกมา

จักรพรรดิจยาเหวินรู้สึกผ่อนคลายลงเล็กน้อย

ในฐานะที่เขาเป็นประมุขของหนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่…ประมุขตระกูลซือ ฐานะของซือเย่จือก็มีความสำคัญไม่น้อยเช่นกัน

หากไม่ใช่เรื่องที่ร้ายแรงจริงๆ จักรพรรดิจยาเหวินก็ไม่คิดที่แตะต้องเขาเช่นกัน

มิฉะนั้นเกรงว่าเมืองหลวงทั้งเมืองจะต้องสั่นสะเทือนแล้ว

และเพราะว่าเกิดเรื่องใหญ่เช่นนี้ เขาจึงต้องจัดการเรื่องนี้อย่างเงียบๆ

“ซือเย่จือ จักรพรรดินียอมรับผิดแล้ว นางเป็นคนฆ่าซือเมิ้งเอง อีกทั้งส่งหรงเจินไปที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยง และยังวางแผนใส่ร้ายใต้เท้าฉู่ สำหรับเรื่องนี้ เจ้ามีอันใดจะอธิบายหรือไม่?”

ซือเย่จือมึนงงสับสนไปหมด

จักรพรรดินีฆ่าซือเมิ้ง?

เป็นแบบนี้ไปได้อย่างใด?

หลายปีที่ผ่านมา จักรพรรดินีไว้วางใจและพึ่งพาซือเมิ้งมาโดยตลอด ฆ่าเขาแล้วจะได้อันใด?

แล้วอีกอย่าง…เหตุใดนางจะต้องส่งหรงเจินไปที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงด้วยเล่า?

ที่แห่งนั้นมันรกร้างมาแล้วหลายปีไม่ใช่หรือ?

เมื่อเผชิญหน้าในการซักไซ้ไล่เลียงที่เข้มงวดของจักรพรรดิจยาเหวิน เสียงหัวใจของซือเย่จือยังคงดังขึ้น ดังเหมือนมีคนมาตีกลองข้างในดังตู้มๆ เขาจึงหันไปมองหน้าจักรพรรดินีอย่างอดไม่ได้

“…จักรพรรดินี สิ่งที่ฝ่าบาทกล่าวมาเป็นความจริงหรือไม่พ่ะย่ะค่ะ?”

สีหน้าของจักรพรรดินีแข็งค้าง ไม่แสดงอารมณ์ใดๆ นางพยักหน้าอย่างแข็งทื่อ

ตอนนี้นางหวังเพียงว่าไม่ต้องลากตระกูลซือเข้ามาร่วมชะตากรรมเด็ดขาด ดังนั้นต่อให้เรื่องนี้นางไม่ได้เป็นคนทำ แต่นางก็ต้องยอมรับผิด

ยิ่งไปกว่านั้นที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงก็ยังมีโกศสำริดอยู่ เรื่องพวกนี้จะนับเป็นอันใดได้?

ในใจของจักรพรรดิจยาเหวินแทบจะลงดาบพันเล่มกับนางอยู่แล้ว

หัวใจของซือเย่จือสั่นไหวอย่างรุนแรง

เขาถามออกมาแทบจะไม่รู้ตัวเลย “เหตุใดกัน?”

จักรพรรดินีหลบตามองต่ำ ราวกับว่าไม่ต้องการจะพูดอันใดต่อ

จักรพรรดิจยาเหวินตำหนิขึ้น

“เหตุใดไม่พูดเล่า? เจ้าทำได้ เหตุใดพูดไม่ได้? บอกซือเย่จือไปสิ ว่าเจ้าทำอันใดที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยง ทำเรื่องงามหน้าอันใดไว้ที่นั้น?”

ซือเย่จือไม่เคยเห็นจักรพรรดิจยาเหวินโมโหขนาดนี้มาก่อน ในใจจึงรู้สึกประหลาดใจอย่างมาก

ก่อนหน้านี้ที่พูดถึงหรงเจินและซือเมิ้ง จักรพรรดิจยาเหวินก็อดกลั้นมาโดยตลอด เหตุใดตอนนี้ถึงพูดตรอกชีเจี่ยวเซี่ยง ซ้ำยังมีปฏิกิริยาที่รุนแรงเช่นนี้ด้วย

ราวกับว่า…เรื่องตรอกชีเจี่ยวเซี่ยง เป็นเรื่องที่ทำให้จักรพรรดิจยาเหวินหมดความอดทนมากกว่าเรื่องซือเมิ้งและหรงเจินอีกหรือ?

จักรพรรดินีหน้าซีดเผือด ริมฝีปากสั่นริกๆ

“…ฝ่าบาท เรื่องนี้หม่อมฉันทำเพียงคนเดียว ไม่เกี่ยวกับท่านพี่และตระกูลซือเลยแม้แต่น้อย หากเรื่องยังดำเนินต่อไป จะมีแต่ความวุ่นวาย เช่นนั้น…ได้โปรดมอบความเจ็บปวดเพื่อเป็นจุดจบให้หม่อมฉันเถอะ”

จักรพรรดิจยาเหวินหัวเราะเสียงดัง

“ตอนนี้เพิ่งรู้หรือว่ามันจะเกิดความวุ่นวาย? ตอนแรกที่ทำ เจ้าไม่เคยคิดหรือว่าจะมีวันนี้? เจ้าอยากจบ ก็ไม่ใช่ว่าไม่ได้ แต่ต้องพูดมาให้ชัดเจนโกศทองสัมฤทธิ์นั่นเจ้าเตรียมไว้เพื่อหรงจิ้นใช่หรือไม่? อีกทั้งที่เจ้าทำเช่นนี้ เจ้าทำไปด้วยเหตุใด”

เมื่อซือเย่จือได้ยิน ก็ยิ่งมึนงงยิ่งขึ้นไปอีก

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน