ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 380

ซือเย่จือจึงเดินออกไปด้านนอก และเห็นว่าซือถิงกลับมาพอดี

“คารวะท่านประมุข”

ซือถิงประสานหมัดคารวะ ท่าทางตึงเครียดเล็กน้อย

เมื่อซือเย่จือเห็นท่าทางของเขา จึงรู้สึกแปลกใจเล็กน้อย

“ซือถิง วันนี้เจ้าต้องไปที่สำนักเรียนไม่ใช่หรือ? เหตุใดถึงกลับมาได้ล่ะ?”

ซือถิงตอบอย่างลังเลใจ “ได้ยินมาว่าในวังหลวงเกิดเรื่องขึ้น”

“เรื่องอันใด? เหตุใดข้าถึงไม่รู้เรื่องล่ะ?”

ซือเย่จือรู้สึกมึนงงยิ่งขึ้นไปอีก

เขาส่งคนไปติดต่อกับทางวังหลวงอยู่เป็นประจำ หากเกิดเรื่องอันใดจริงๆ เขาก็น่าจะต้องรู้ก่อนสิ

ซือถิงอยู่ที่สำนักเทียนลู่ แล้วเขารู้เรื่องนี้ได้อย่างใด?

อีกทั้งดูท่าท่างแบบนี้ เหมือนว่าจะไม่ได้เป็นเรื่องดีเท่าไหร่…

ซือถิงมองเขา แล้วกำหมัดกร๊อด

“วันนี้ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้ไปที่สำนัก อีกทั้งยังถูกเรียกเข้าไปที่วังหลวง”

“แล้วอย่างไร…” ทันทีที่ซือเย่จือพูดออกมา เขาก็นึกถึงอันใดบางอย่างขึ้นมาได้ สีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไปทันที “หมายความว่า…เรื่องนี้เกี่ยวกับองค์หญิงสี่หรือ?”

ซือถิงพยักหน้า

“ข้าคิดว่ามันมีบางอย่างผิดปกติ จึงรีบกลับมาดูก่อน แล้วตอนนั้นเขาก็หันไปเห็นขันทีหมินรออยู่ที่หน้าประตู”

ซือถิงกัดริมฝีปากแน่น

ท่าทางของขันทีหมินนับว่าไม่ดีนัก…

เขาเคยเห็นขันทีหมินมาหลายครั้ง แต่ไม่เคยเห็นสีหน้าตึงเครียดของเขาเช่นนี้เลย

อีกทั้ง เห็นได้ชัดว่าเขามาที่ตระกูลซือโดยเฉพาะเลย

หัวใจของซือเย่จือค่อยๆ เต้นช้าลง

เรื่องที่เกี่ยวข้องกับองค์หญิงสี่ ฝ่าบาทถึงได้รีบร้อนเรียกเข้าไปเข้าพบเช่นนี้ พวกเขาจะต้องรู้เรื่องที่ตระกูลของเราค้นหาหรงเจินอย่างลับๆ แน่นอน

ยิ่งไปกว่านั้น เรื่องของซือเมิ้งอาจจะถูกเปิดเผยแล้ว

เขาตบบ่าของซือถิงอย่างเร่งรีบ

“ข้าจะลองเข้าไปดูในวังหลวงก่อน เจ้ารออยู่ที่ตระกูลนี่ หากเกิดเรื่องอันใดขึ้น…เจ้าคือประมุขของตระกูลซือเป็นคนต่อไป”

เมื่อพูดจบ เขาก็หยิบป้ายคำสั่งออกมาจากแขนเสื้อ แล้วยัดไปในมือของซือถิง

ซือถิงขมวดคิ้วแน่น

นี่มันเกิดเรื่องอันใดขึ้นกันแน่? คาดไม่ถึงว่าจะทำให้ท่านประมุขร้อนรนถึงเพียงนี้ แม้กระทั่งยอมมอบป้ายคำสั่งที่แสดงฐานะของประมุขตระกูลซือให้เขาเช่นนี้เลยหรือ?

“ท่านประมุข ข้ารับไว้ไม่ได้ ท่านยัง…”

“เอาไป”

ซือเย่จือมีสีหน้าเคร่งเครียดอย่างมาก ไม่ยอมให้เขาปฏิเสธ

ซือถิงสบสายตากับเขาอยู่ครู่หนึ่ง ทันใดนั้นเองเขาก็รู้สึกได้ว่า สถานการณ์ตอนนี้อาจจะรุนแรงและอันตรายกว่าที่เขาคาดเอาไว้ก็ได้

ในที่สุดเขาก็กำป้ายคำสั่งแน่น แล้วพยักหน้า

“ท่านประมุขได้โปรดวางใจ ซือถิงจะดูแลปกป้องตระกูลซือให้ได้”

เมื่อได้ยินเช่นนั้นซือเย่จือถึงได้วางใจลง เขามองซือถิงด้วยแววตาล้ำลึก จากนั้นก็หมุนเดินออกไป

ซือถิงมองแผ่นหลังของเขาอยู่นาน ไม่รู้ว่าเหตุใด ความกังวลที่อยู่ในใจค่อยๆ ขยายเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ

…

อีกด้านหนึ่ง ซือเย่จือก็ติดตามขันทีหมินเข้ามาในวังหลวงอย่างรีบร้อน

ระหว่างทาง เขาได้สอบถามกับทางขันทีหมินตั้งหลายรอบว่านี่มันเกิดอันใดขึ้น แต่ขันทีหมินกลับปิดปากสนิท ไม่ยอมบอกข้อมูลให้กับเขาเลยสักนิดเดียว

จึงทำให้ซือเย่จือมั่นใจกับการคาดเดาของตนเองยิ่งขึ้นไปอีก

…ต้องเกิดเรื่องขึ้นกับจักรพรรดินีแล้ว

ไม่เช่นนั้นขันทีหมินจะต้องไม่มีท่าทางเช่นนี้แน่นอน

พวกเขาสองคนนั่งเงียบมาตลอดทาง เมื่อมาถึงห้องทรงอักษรแล้ว ในสมองของซือเย่จือก็มีความคิดมากมายนับไม่ถ้วนโผล่เข้ามา

ซือเย่จือสำรวจไปรอบๆ อย่างไร้เสียง จากนั้นก็พบว่าทหารยามของห้องอักษรในตอนนี้ เข้มงวดกว่าเดิมมากนัก บรรยากาศรอบๆ ก็ตึงเครียดมากกว่าเดิมหลายเท่า

หัวใจของเขาเหมือนถูกแขวนอยู่บนเส้นด้าย รู้สึกอึดอัดใจอย่างมาก

ขันทีหมินเดินนำขึ้นไปด้านหน้าคนเดียว แล้วกล่าวด้วยความเคารพว่า

“ฝ่าบาท ประมุขตระกูลซือมาถึงแล้วพ่ะย่ะค่ะ”

เสียงของจักรพรรดิจยาเหวินก็ดังขึ้นมาจากห้องทรงอักษร

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน