ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 379

ซือถูซิงเฉินสะบัดมือของหรงจิ้นออกอย่างไม่ต้องคิด

หรงจิ้นตกใจอย่างมาก “ซิงเฉิน?”

ก่อนหน้านี้นางยังยิ้มให้เขาด้วยความอ่อนโยนไม่ใช่หรือ? เหตุใดพริบตาเดียว ถึงกลายเป็นคนเย็นชาเช่นนี้ได้เล่า

ตอนนั้นเอง…เขายังเห็นความรังเกียจในแววตาของนางด้วย

ซือถูซิงเฉินยิ้มอย่างแอบแฝง แล้วพูดอย่างอ่อนโยนว่า

“ท่านอย่าเข้าใจผิดสิเพคะ ไม่ใช่ว่าข้าไม่อยากช่วย แต่เรื่องนี้มันใหญ่เกินไป ฝ่าบาทไม่ต้องการให้คนอื่นรู้เรื่องนี้…หากข้าทูลเชิญให้เสด็จพ่อออกหน้า ไม่แน่ว่าอาจจะทำให้ฝ่าบาททรงกริ้วมากกว่าเดิมเสียอีก สุดท้ายกลับกลายเป็นการปล่อยไก่ออกมา”

เมื่อหรงจิ้นได้ยินดังนั้น ก็ลังเลขึ้นมา

ที่ซือถูซิงเฉินพูดมาก็มีเหตุผล

ตอนนี้เสด็จพ่อตัดสินแล้วว่าเรื่องเสด็จแม่เป็นคนทำ หลังจากนี้พวกเขาจะต้องรับผิดชอบกับสิ่งพวกนี้ในภายหลัง แม้กระทั่ง…ตระกูลซือก็อาจจะไม่สามารถรักษาชีวิตเอาไว้ได้แล้ว

นี่ไม่ใช่เพียง “เรื่องอื้อฉาวในวงศ์ตระกูล” ธรรมดา

หากข่าวนี้แพร่สะพัดออกไป ชื่อเสียงทั้งหมดของราชวงศ์เย่าเฉิน จะต้องโดนทำลายอย่างย่อยยับแน่นอน

แต่ว่านอกเหนือจากทางนี้ เขาเองก็คิดหาทางอื่นไม่ออกแล้ว

“งั้น…งั้นควรทำอย่างใดดี?”

หรงจิ้นไม่เคยเห็นจักรพรรดิจยาเหวินโมโหขนาดนี้มาก่อนเลย

“ซิงเฉิน เจ้าต้องคิดหนทางช่วยข้าให้ได้นะ ตอนนี้พวกเราหมั้นกันแล้ว หากข้ากับเสด็จแม่เป็นอันใดไป…”

ตอนนี้ซือถูซิงเฉินเสียใจสุดๆ แล้ว

ถ้านางรู้ว่าเรื่องจะเป็นเช่นนี้ นางจะไม่ตอบจดหมายของหรงจิ้นเลยสักฉบับ

นางแสร้งทำเป็นครุ่นคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วพูดว่า

“ท่านอย่าเพิ่งรีบร้อน เรื่องนี้ยังไม่ได้รับการตัดสิน จะต้องมีหนทางหวนคืนแน่นอน ไม่เช่นนั้น…ให้ข้ากลับไปที่แคว้นซิงหลัว ข้าจะไปปรึกษากับเสด็จพ่อก่อน แล้วค่อยดูว่าเรื่องนี้จะแก้ไขปัญหาได้อย่างใด?”

นางจะต้องออกจากที่นี่ให้เร็วที่สุด

รอข้ากลับไป ข้าจะแจ้งให้เสด็จพ่อทราบทันที จากนั้นก็ถอนหมั้นกับหรงจิ้นให้ได้

แต่หรงจิ้นกลับไม่รู้ความคิดของซือถูซิงเฉินเลยสักนิด คิดเพียงแต่ว่านางจะไปขอให้เสด็จพ่อของนางช่วยแล้ว ตอนนั้นเขารู้สึกซาบซึ้งใจอย่างมาก ความไม่พอใจและความสงสัยที่มีก่อนหน้านี้ ถูกสะบัดหายไปหมดแล้ว

“ดีๆ งั้นเจ้าจะต้องรีบหน่อยนะ ข้าจะรอฟังข่าวจากเจ้า”

หรงจิ้นพูดขึ้น ใบหน้าแสดงความซาบซึ้งใจ

“ซิงเฉิน มีแต่เจ้าคนเดียวเท่านั้นที่เต็มใจช่วยข้า…”

ในใจของซือถูซิงเฉินเต็มไปด้วยความรังเกียจ

“องค์ชายได้โปรดวางใจ จักรพรรดินียังรอท่านอยู่ตรงนั้น ท่านรีบไปเถอะ เรื่องที่เกิดภายในวันนี้ จะต้องเกิดผลกระทบต่อในจิตใจของนางอย่างหนักแน่นอน ท่านจะต้องดูแลนางให้ดีๆ นะ”

หรงจิ้นรู้สึกถึงกระแสความอบอุ่นที่พวยพุ่งออกมา เขาจึงมองไปที่ซือถูซิงเฉินอย่างซาบซึ้ง เขาไม่สามารถระงับความซาบซึ้งใจได้แล้ว ทันใดนั้นเองเขาก็คว้าซือถูซิงเฉินมาไว้ในอ้อมกอด

ซือถูซิงเฉินก็ตกใจกับการกระทำของเขา จนเกือบจะลงไม้ลงมือแล้ว

“ซือเฉิง…ข้าจะสัญญากับเจ้า รอให้เรื่องนี้จบ แล้วพวกเรามาจัดงานแต่งที่ยิ่งใหญ่กันเถอะ”

หรงจิ้นพูดอย่างชัดเจน

ร่างกายของซือถูซิงเฉินชะงักค้าง

หากด้านข้างไม่มีคนอยู่ นางคงรีบผลักหรงจิ้นออกไปตั้งนานแล้ว

นางหลับตาลง สะกดกลั้นความโกรธ

“ตอนนี้ยังไม่ถึงเวลาที่จะพูดเรื่องนี้ เราต้องแก้ปัญหาเรื่องจักรพรรดินีก่อนแล้วค่อยว่ากัน”

หรงจิ้นได้ยินเช่นนั้น ในที่สุดก็ผ่อนคลายลง แล้วก้มลงมองนางด้วยสายตาลึกซึ้ง

“งั้น…ทั้งหมดนี้ต้องพึ่งเจ้าแล้ว”

พูดจบ หรงจิ้นก็หมุนตัวจากไป

ซือถูซิงเฉินรู้สึกคันยุบยิบเหมือนมดไต่ขึ้นเต็มตัว จนทำให้นางกรีดร้องเสียงแหลม

นางรอให้คนพวกนั้นเดินจากไปด้วยความยากลำบาก นางจึงหันไปพูดกับหรงจิ่วอย่างรวดเร็ว

“องค์ชายสาม ในเมื่อเรื่องมันมาถึงจุดนี้แล้ว องค์หญิงเช่นข้าคงจะไม่รบกวนท่านอีกแล้ว ขอตัวลาเพคะ”

เมื่อพูดจบนางก็หมุนตัวเดินจากไปทันที

หรงจิ่วก็พูดขึ้น

“องค์หญิงใหญ่ซือถู แบบนี้มันคงเสียมารยาทเกินไป เช่นนั้นให้ข้าส่งคนไปส่งท่านดีกว่า ว่าอย่างใด?”

ซือถูซิงเฉินรีบเดินออกไปทันที ราวกับไม่ได้ยินคำพูดเหล่านั้นของหรงจิ่ว

หลังจากนั้นไม่นาน เรือนแห่งนี้ก็เหลือเพียงฉู่หลิวเยว่และหรงจิ่วเท่านั้น

ฉู่หลิวเยว่คำนับหรงจิ่ว

“ครั้งนี้ต้องขอบคุณองค์ชายสามแล้ว”

หากหรงจิ่วไม่ยื่นมือเข้ามา ฉู่หนิงจะต้องได้รับโทษอย่างแน่นอน

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน