ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 383

หรงจิ้นขมวดคิ้วแน่น

“คือว่า…ข้าก็ไม่รู้ ก่อนหน้านี้เสด็จแม่ไม่เคยพูดถึงเรื่องนี้มาก่อน วันนั้น เป็นวันแรกที่ข้าไปที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยง”

ส่วนเรื่องโกศทองสำริด และศพอีกนับร้อยนั้น เขาก็ไม่เคยได้ยินมาก่อนเลย

ซือถูซิงเฉินขมวดคิ้วขึ้นเล็กน้อย และถามต่อไปอย่างไม่ยอมแพ้

“แต่หากสิ่งนั้นเป็นสิ่งที่จักรพรรดินีทำจริงๆ แล้วละก็ นางน่าจะทำเพื่อพระองค์นะเพคะ…”

“ข้าบอกว่าข้าไม่รู้เรื่องไง” หรงจิ้นตอบกลับด้วยความรังเกียจ “ไม่ว่าอย่างใด เสด็จแม่ก็เป็นสตรีที่อยู่ในรั้วในวัง จะทำเรื่องเช่นนี้ได้อย่างใด?”

กระดูกเหล่านั้นล้วนเป็นคนผู้บำเพ็ญเพียร อีกทั้งยังเป็นคนที่มีฝีมือ

แต่วรยุทธของเสด็จแม่นั้นอยู่แค่ระดับธรรมดา อีกทั้งนางอยู่ในวังมาหลายปี นางไม่มีทางทำเรื่องเช่นนี้ด้วยตัวคนเดียวได้อย่างแน่นอน

สำหรับหรงจิ้นแล้ว เรื่องทั้งหมดนี้เป็นการใส่ร้ายจากหรงจิ่วเท่านั้น

หากไม่พูดถึงเรื่องเหล่านี้ เอาแค่เรื่องหรงเจิน

ตอนนั้นนางหายไปอย่างไร้ร่องรอยจริงๆ เสด็จแม่เป็นห่วง และวิตกกับเรื่องนี้มาก ยังเรียกเขาเข้าไปปรึกษาตั้งหลายครั้ง

หากเสด็จแม่เป็นคนส่งนางไปที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงด้วยตนเองละก็ เหตุใดต้องแสดงละครต่อหน้าเขาด้วยล่ะ?”

แบบนั้นไม่ใช่การเปลืองแรงโดยเปล่าประโยชน์หรอกหรือ?

ในความทรงจำของหรงจิ้น เสด็จแม่เชื่อใจเขาอย่างมาก

เขารู้มาตั้งแต่เด็กแล้ว เขาคือความหวังของแม่ตนเอง เสด็จแม่สามารถทำเพื่อเขาได้ทุกอย่าง

แม้ว่าเสด็จแม่จะปิดบังคนทั้งโลก แต่นางจะต้องซื่อสัตย์กับเขาอย่างแน่นอน

ดังนั้นเขาไม่เคยเชื่อว่าเสด็จแม่ของตนเองเป็นคนทำ

“เสด็จพ่อแค่ถูกหลอกเพียงชั่วคราวเท่านั้น ข้าจะต้องไปสืบหาความจริงออกมาให้ได้”

หรงจิ้นกัดฟันกรอด

เมื่อได้ยินดังนั้นซือถูซิงเฉินก็หัวเราะเยาะในใจ

ถูกหลอก?

คำพูดนี้ของหรงจิ้นเหมือนเป็นการหลอกตัวเองเท่านั้น

ปฏิกิริยาตอบรับของจักรพรรดินีในวันนั้น ก็เพียงพอที่จะอธิบายออกหมดแล้ว

นอกจากที่หรงเจินปรากฏตัวออกมาอย่างแปลกประหลาด เรื่องอื่นๆ ก็เห็นได้ชัดว่านางมีส่วนเกี่ยวข้อง

ซือถูซิงเฉินลูบถ้วยชาเบาๆ แต่กลับไม่ได้ดื่มลงไป นางหลุบตามองเงาสะท้อนของตนเองในถ้วยชา แววตาเย็นชา อย่างใดก็ตามเสียงของนางยังคงอ่อนโยนเหมือนสายน้ำ

“สิ่งที่พระองค์พูดนั้นเป็นความจริง ซิงเฉินเองก็ไม่เชื่อเช่นกัน ไม่เช่นนั้นเสด็จพ่อของข้าไม่มีทางยื่นมือออกมาช่วยหรอกเพคะ แต่ว่า…ด้วยสถานการณ์เช่นนี้ ท่านจะต้องรีบคิดหาหนทางให้เร็วที่สุด ไม่เช่นนั้น จักรพรรดินีที่อยู่ในวังหลวง คงจะไม่สุขสบายดังเดิม”

หรงจิ้นขมวดคิ้วแน่น

“งั้นเจ้าว่า ข้าควรทำอย่างใดดีล่ะ? ตอนนี้เสด็จพ่อต้องไม่อยากเจอหน้าข้าอย่างแน่นอน”

“พระองค์รู้หรือไม่ ตอนนี้ใต้เท้าฉู่และองค์ชายสามกำลังตรวจสอบที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยงด้วยกัน หากพวกเขาหาอันใดพบจริงๆ ขึ้นมาแล้วละก็ เช่นนี้ฝ่าบาทก็สามารถตัดสินโทษได้อย่างง่ายดายแล้ว กล่าวอีกนัยหนึ่งก็คือ ชีวิตของท่านและจักรพรรดินีอยู่ในกำมือของพวกเขาแล้ว…”

“เรื่องนี้เหตุใดข้าจะไม่รู้ล่ะ?” หรงจิ้นลูบหน้าตนเองอย่างหงุดหงิด

ไม่ต้องพูดเรื่องฉู่หนิง แต่หรงจิ่วกับพวกเขาสองแม่ลูก ล้วนมีความแค้นกันอย่างยาวนาน เขาจะต้องใช้โอกาสนี้เหยียบย้ำซ้ำเติมให้ถึงที่สุดแน่ๆ

“ในความคิดของข้าแล้ว ประเด็นสำคัญของเรื่องนี้อยู่ที่ตรอกชีเจี่ยวเซี่ยง ข้าเชื่อว่าจักรพรรดินีไม่ได้เป็นคนทำเรื่องนั้นแน่ แต่นางต้องรู้อันใดสักอย่าง ท่านมีความเห็นว่าอย่างใดล่ะ?”

หรงจิ้นไม่ได้พูดอันใดออกมา

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน