ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 384

ฉู่หลิวเยว่เก็บถุงเฉียนคุนอย่างเงียบๆ พร้อมพูดด้วยรอยยิ้มว่า

“เรื่องนี้ หลิวเยว่จะรู้ได้อย่างใด?”

สายตาของเจี่ยนเฟิงฉือจับจ้องไปที่มือของนาง พร้อมเชิดคางขึ้น แล้วยิ้มอย่างไม่ใส่ใจ

“ความจริงแล้วนั่นก็ไม่ใช่เรื่องสำคัญ ไม่ว่าอย่างใดมันก็เป็นเรื่องที่ผ่านไปแล้ว เจ้าเอาอันใดมาให้ปีศาจแดงหรือ ไม่ทราบว่าให้คุณชายเช่นข้าดูได้หรือไม่?”

ฉู่หลิวเยว่เก็บของลงไปในถุงเฉียนคุนอย่างใจเย็น

“คงจะทำให้คุณชายเจี่ยนหัวเราะแล้ว มันเป็นแค่ของธรรมดาเท่านั้น ท่านคงจะไม่ชอบมันหรอก แต่ในเมื่อท่านพูดเช่นนี้ หากแม่ทัพมู่ให้ปีศาจแดงรับของขวัญได้จากคนเดียว เช่นนั้น…ข้าคงไม่แสดงความไร้ความสามารถที่นี่ หากข้าเสียมารยาทก็ต้องขอโทษด้วยเจ้าค่ะ”

ปีศาจแดงก้มหน้าด้วยความผิดหวัง แล้วจ้องมองไปที่เจี่ยนเฟิงฉืออย่างโมโห

เป็นความผิดของเขา!

หากคนผู้นี้ไม่ปรากฏตัวออกมา มันจะต้องได้ของขวัญแน่นอน

มันรอมาตั้งครึ่งเดือน

เจี่ยนเฟิงฉือยกยิ้มขึ้นอย่างชั่วร้าย ยักคิ้วอย่างเจ้าชู้

“คุณหนูฉู่ เหตุใดเจ้าต้องกังวลขนาดนั้นด้วย? ข้าเห็นว่ามู่ชิงเห่อให้ความสำคัญกับเจ้ามาก ไม่แน่ว่าเขาจะยกเว้นเจ้าเป็นกรณีพิเศษ?”

ท้ายที่สุดแววตาของเด็กผู้หญิงตรงหน้า ก็คล้ายกับคนคนนั้นมาก…

ฉู่หลิวเยว่ไม่อยากพูดเรื่องนี้กับเจี่ยนเฟิงฉืออีกแล้ว นางจึงตัดสินใจเปลี่ยนเรื่อง

“ขอบคุณคุณชายเจี่ยนมากในความหวังดี ความจริงแล้วที่ข้ามาวันนี้ ก็เพราะว่าจะมาดูว่ารองแม่ทัพมู่กลับมาหรือยัง ก่อนหน้านี้ไม่กี่วัน ข้าเคยมาที่นี่แล้ว แต่ตอนนั้นพวกท่านก็ไม่อยู่…”

ตอนนั้นนางเดาว่าจะต้องเกิดเรื่องอันใดขึ้นกับมู่ชิงเห่อแน่นอน เพราะคนผู้นี้เป็นคนที่รักษาสัญญาเสมอ

ในเมื่อนางพูดว่าสิบวัน เช่นนั้นจะต้องมีเหตุผลบางอย่างแน่นอนที่เขาไม่ได้อยู่ที่นี่เพื่อเจอนาง

เจี่ยนเฟิงฉือมองไปที่ฉู่หลิวเยว่อย่างครุ่นคิด

ไม่รู้ว่าเหตุใดเขารู้สึกได้ว่าฉู่หลิวเยว่ไม่ค่อยอยากจะคุยกับเขามากนัก

ความรู้สึกเหมือนโดนรังเกียจกลับมาอีกครั้ง…

แบบนี้มันแปลกมาก

เมื่ออยู่ต่อหน้าผู้หญิง เขาล้วนเป็นที่นิยมมาโดยตลอด แต่เขาไม่รู้ว่าเขาล่วงเกินอันใดฉู่หลิวเยว่ นางจึงปฏิบัติตัวต่อเขาเช่นนี้

“เหมือนว่าหญิงสาวจากแคว้นเย่าเฉิน จะไม่ค่อยเป็นมิตรกับคุณชายเช่นข้านะ…”

เขาถอนหายใจออกมาอย่างเศร้าสร้อย

ฉู่หลิวเยว่หรี่ตามอง พร้อมยิ้มอย่างรักษาความสุภาพ

“คุณชายเจี่ยนอย่าเพิ่งเข้าใจผิด ข้าแค่กังวลว่ารองแม่ทัพมู่จะเกิดอันใดขึ้น จึงทำให้เกิดความล่าช้าเช่นนี้ แต่ตัวข้าเองไม่ได้ไม่พอใจอันใดท่าน หรือว่า…มีคนอื่นทำให้คุณชายเจี่ยนไม่พอใจหรือ?”

ท่าทางของเขาเช่นนี้ เหมือนว่าโดนใครสักคนทำให้เสียหน้ามาแน่นอน

แต่ว่านางเองก็รู้สึกสงสัยอย่างมาก คนที่สามารถหยุดยั้งเจี่ยนเฟิงฉือได้ นั้นมีไม่มาก

แววตาของเจี่ยนเฟิงฉือเย็นชาราวกับก้อนน้ำแข็ง เขารู้สึกขุ่นเคืองและลังเลที่จะพูดออกไป

ในที่สุดเขาก็กลืนคำพูดทุกคำลงคอไป แล้วหมุนตัวเดินเข้าจวนไป

“ช่างเถอะๆ คุณชายอย่างข้านั้นไม่ชอบคิดเล็กคิดน้อยหรอก”

เขาเดินไปพร้อมพูดเสียงยานอย่างเกียจคร้าน

“มู่ชิงเห่อ เจ้าเด็กนี่มาหาเจ้า”

ฉู่หลิวเยว่ตัวลั่นสะท้านขึ้นมา

จะ…เจ้าเด็กนี่?

ไอ้หมอนี่กินดีหมีหัวใจเสือมาจริงๆ ด้วย คาดไม่ถึงว่าจะกล้าเรียกนางเช่นนี้?

ฉู่หลิวเยว่กัดฟันกรอด พร้อมจดชื่อลงบัญชีแค้นไว้ในใจ

นางระงับความโกรธเอาไว้ แล้วสาวเท้าเดินไปด้านหน้า

เจี่ยนเฟิงฉือไม่ได้หันหลับมามองด้านหลัง เขาเพียงโบกมือส่งๆ แล้วพูดว่า

“เขาอยู่ที่สวนด้านหลัง เจ้าเดินไปหาเขาเองก็แล้วกัน”

เมื่อพูดจบ เขาก็ก้าวเท้ายาวๆ ออกไปทันที ราวกับว่าเขาขี้เกียจจะสนใจเรื่องเหล่านี้

ฉู่หลิวเยว่กล่าวขอบคุณหนึ่งคำ จากนั้นก็เดินตรงไปทางสวนด้านหลัง

เมื่อเห็นว่าเจี่ยนเฟิงฉือออกไปแล้ว ปีศาจแดงก็บินวนที่รอบตัวนางอีกรอบ พร้อมกะพริบตาปริบๆ อย่างไม่ยอมแพ้

ไม่ว่าอย่างใดเจ้าหมอนั่นก็ไม่อยู่แล้ว เอาของขวัญมาให้มันได้หรือยัง?

ฉู่หลิวเยว่จ้องมองมันอยู่ครู่หนึ่งแล้วส่ายหน้า

“ปีศาจแดง ไม่ได้…”

แค่คิดไปก็รู้แล้ว คนเดียวที่สามารถให้ของขวัญมารแดงได้มีเพียงคนเดียว คนนั้นก็คือนาง ซั่งกวนเยว่ในอดีต

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน