ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 391

เจี่ยนเฟิงฉือเองก็ไม่รู้ตัว เขามีความคิดแบบนี้ได้อย่างใด?

แต่เขาจำได้อย่างแม่นยำว่าเขาไม่เคยเห็นหน้าของหรงซิ่วมาก่อน แต่…ตอนที่หรงซิ่วเปล่งเสียงออกมา

ด้วยท่าทางที่อ่อนโยน มีอำนาจ และดูเกียจคร้านอยู่บางส่วน ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคยขึ้นมา

ดังนั้นเขาจึงโพล่งถามออกไปอย่างกะทันหัน

รอยยิ้มที่ดูอบอุ่นและห่างเหินก็ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของหรงซิ่ว

“คุณชายเจี่ยนจะเคยเห็นข้ามาจากที่ใดกัน? ก่อนหน้านี้ข้าอยู่ที่เทียนซานหมิงเยว่มาโดยตลอด เพิ่งกลับมาที่เมืองหลวงเมื่อไม่กี่เดือนมานี้เอง อีกทั้งยังอยู่อย่างสันโดษมาโดยตลอด ข้าคิดว่าข้าไม่เคยเจอคุณชายเจี่ยนมาก่อนเลยนะ”

เมื่อได้ยินดังนั้นเจี่ยนเฟิงฉือก็รู้สึกลังเลขึ้นเล็กน้อย

หรือว่าเขาจะจำผิดไป?

แต่ว่าเขาไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อน

ไม่ว่าจะเป็นคนแบบนั้น เขาสามารถจดจำได้ด้วยการมองเพียงครั้งเดียว อีกทั้งเขาสามารถจำรายละเอียดของอีกฝ่ายได้อย่างแม่นยำ

ไม่ ก่อนหน้านี้ก็เคยมีคนหนึ่ง ทำให้เขามีความรู้สึกแบบนี้เช่นเดียวกัน

…ฉู่หลิวเยว่!

แต่นั่นเป็นเพราะฉู่หลิวเยว่มีดวงตาที่คล้ายคลึงกับคนผู้นั้นมาก เขาจะรู้สึกคุ้นเคยก็ไม่แปลก

แต่มู่ชิงเห่อไม่ได้คิดเช่นนั้นหรอกหรือ?

แม้กระทั่งปีศาจแดงก็ยังปฏิบัติตัวต่อฉู่หลิวเยว่ต่างจากคนอื่น

แต่หรงซิ่วไม่ใช่

เขาไม่รู้สึกคุ้นเคยกับใบหน้านี้มาก่อนเลย…

แต่ปราณเหล่านั้น…

“ฮ่าๆ ข้าอาจจะจำผิดไปเอง แต่ว่าในเมื่อเป็นเช่นนี้ ก็นับว่าข้ามีวาสนาต่อองค์ชายหลีไม่น้อยเลยทีเดียว”

เจี่ยนเฟิงฉือพูดไปก็ลอบถอนหายใจไป

ในเมืองหลวงมีคนที่ล้ำเลิศเช่นนี้ ก่อนหน้านี้เหตุใดเขาถึงไม่สังเกตเห็นเลยนะ!

ไม่ใช่แค่เขาเท่านั้น เห็นได้ชัดว่าคนในแคว้นเย่าเฉิน ก็รู้เพียงแค่หรงซิ่วเป็นเพียงเด็กขี้โรคที่วันๆ อยู่แต่ในจวนเท่านั้น

องค์ชายหลีท่านนี้ ซ่อนตัวเองไว้ได้ลึกพอสมควรเลย

“ที่ข้ามาในวันนี้ ไม่ได้มีเรื่องอื่นใด เพียงแต่ได้ยินมู่หงอวี่หลุดปากพูดอย่างไม่ตั้งใจ ข้าจึงเกิดความสงสัย จึงมาหาท่านโดยเฉพาะ แล้วอีกอย่าง…อยากจะมาดูหน้าว่าที่สามีของฉู่หลิวเยว่ให้ชัดเจน ว่าเป็นคนอย่างใดกันแน่?”

คำพูดของเจี่ยนเฟิงฉือล้วนตรงไปตรงมา ซึ่งดูแล้วอาจจะเป็นการยั่วโมโหไปสักหน่อย

แต่ด้วยสถานะของเขา คำพูดนี้เหมือนว่าจะไม่มีอันใดผิดปกติ

ขนาดจักรพรรดิจยาเหวินยังต้องให้ความเกรงใจเขาสามส่วน

เมื่อหรงซิ่วได้ยินเขาพูดถึงฉู่หลิวเยว่ แววตาของเขาก็สั่นไหวเล็กน้อย

“วันนี้เยว่เอ๋อร์ไปที่จวนรองแม่ทัพมู่ หากคุณชายเจี่ยนอยากเจอข้า ก็ให้เยว่เอ๋อร์มาบอกข้าก็ได้ ข้าจะเชิญให้คุณชายเจี่ยนมาเป็นแขกของตำหนักองค์ชายหลีอย่างสมเกียรติ หากมาเช่นนี้ เกรงว่าตำหนักองค์ชายหลีอาจจะต้อนรับท่านได้ไม่ดีพอ”

เจี่ยนเฟิงฉือหัวเราะขึ้นมา

“ข้าไม่ชอบสร้างความวุ่นวายให้ผู้อื่น เรื่องเล็กแค่นี้ ข้ามาเองก็ได้ ไม่ว่าอย่างใดวันนี้นางก็คงไม่มีเวลาว่างหรอก”

หัวใจของหรงซิ่วกระตุกไปหนึ่งครั้ง

“หา?”

จู่ๆ เหมือนว่าเจี่ยนเฟิงฉือจะนึกอันใดออก เขามองมาที่หรงซิ่ว ที่มีใบหน้าแข็งค้างเล็กน้อย

ทันใดนั้นเองมุมปากของเขาก็เหยียดเป็นรอยยิ้มลึกขึ้น และดูมีความชั่วร้ายอยู่หลายส่วน

“ที่แท้องค์ชายหลีก็กำลังหลอกถามข้าอยู่นั่นเอง”

สีหน้าของหรงซิ่วยังคงไม่เปลี่ยนแปลง

เจี่ยนเฟิงฉือเป็นคนฉลาด ทักษะแค่นี้ไม่สามารถหลบสายตาของเขาได้หรอก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องเสแสร้งต่อไป

“เช่นนั้นคุณชายเจี่ยนโปรดบอกข้าด้วยว่าตอนนี้เยว์เอ๋อร์อยู่ที่ใด?”

…

หรงจิ่วกลับมาที่ห้องทรงอักษรอีกครั้ง และมอบไข่มุกหมึกเม็ดนั้นให้กับจักรพรรดิจยาเหวิน

จักรพรรดิจยาเหวินมองไข่มุกหมึกเม็ดนั้นอยู่ครู่หนึ่ง แล้วขมวดคิ้วพร้อมพูดว่า

“เจ้ารู้วิธีถอดรหัสของของสิ่งนี้หรือไม่?”

หรงจิ่วชะงักไปครู่หนึ่งแล้วตอบว่า

“วิธีถอดรหัสไข่มุกหมึกนี้ มีสองวิธีใหญ่ๆ แต่ลูกลองมาแล้วมันกลับไม่ได้ผล”

แค่คิดก็รู้แล้ว ด้านในนี้ต้องซ่อนความลับที่น่าตกใจของจักรพรรดินีเอาไว้แน่นอน

หากมันสามารถเปิดออกมาได้ ทางจักรพรรดินีจะต้องแพ้ภัยตัวเอง

แต่ว่าหลังจากนั้นไม่นานเขาพูดว่าไข่มุกหมึกเม็ดนี้ ไม่ใช่ไข่มุกหมึกธรรมดาๆ เขาไม่มีทางถอดรหัสของของสิ่งนี้ออกได้เลย

“บนไข่มุกหมึกเม็ดนี้ เหมือนว่าจะมีผนึกพิเศษอยู่อีกหนึ่งชั้น ลูกไร้ความสามารถ จึงเปิดมันออกมาไม่ได้พ่ะย่ะค่ะ”

จักรพรรดิจยาเหวินจ้องไปที่ไข่มุกหมึกอย่างครุ่นคิด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน