ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 392

ยอดเขาซีจิน

ฉู่หลิวเยว่ตามติดมู่ชิงเห่อไปตลอดทาง

ระหว่างทางโดยรอบนั้นเต็มไปด้วยป่าไม้สีเขียวชอุ่ม ที่โอบรอบและช่วยบดบังร่างเงาของสองนักเดินทางคนได้อย่างสมบูรณ์

นอกจากเสียงลมภูเขาที่พัดใบไม้ไหวเป็นครั้งคราวแล้ว ทั่วทั้งบริเวณนี้ก็ไร้ซึ่งเสียงอื่นใดแทรกแซง ทั่วทั้งพื้นที่พร้อมใจกันเงียบสงัด

เพียงพริบตา ก็มีขั้นบันไดประหลาดปรากฏขึ้นต่อหน้าคนทั้งสอง

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นมองทันควัน

บันไดหลายขั้นซ้อนทับต่อกันขึ้นไปเรื่อยๆ มันขยายตัวยืดจากตีนเขา และไล่ระดับยาวขึ้นไปจนถึงยอดเขาโดยตรง

เมื่อมองดูแล้ว ก็พลันรู้สึกราวกับว่าขั้นบันไดเหล่านั้นไร้จุดสิ้นสุด

ว่ากันว่าบันไดนี้มีขั้นบันไดทั้งหมด เก้าร้อยเก้าสิบเก้าขั้น

ยอดเขาซีจินนั้นสูงชันยิ่งนัก จนพวกเขาสามารถจินตนาการได้เลย ว่าต้องใช้กำลังคนและทรัพยากรมากเพียงใด ในการสร้างบันไดนี่

บนยอดเขานั้นเป็นสถานที่ที่จักรพรรดิแห่งแคว้นเย่าเฉินใช้บูชาท้องฟ้า และบูชาบรรพบุรุษของพวกเขาทุกปี

นอกจากจักรพรรดิแล้ว แม้แต่พระมเหสีเองก็ยังไม่สามารถก้าวขึ้นไปเหยียบบันไดขั้นบนสุดได้ และทำได้เพียงนั่งยองรออย่างเงียบๆ

ฉู่หลิวเยว่หันไปสบตามู่ชิงเห่อทันทีอย่างไม่ลังเล

ไม่ใช่ว่าเขากำลังคิดจะขึ้นไปเหยียบบันไดขั้นบนสุดหรอกนะ…

เพราะก่อนหน้านี้เขาเคยบอกว่า เขาต้องการเข้าไปในสุสานของจักรพรรดิ และนั่นทำให้ฉู่หลิวเยว่นึกถึงปัญหาที่ตามมาอีกอย่าง ซึ่งก็คือ ทางเข้าสุสานของจักรพรรดิที่ว่านี่อยู่ที่ใดกัน?

ยอดเขาซีจินนั้นรายล้อมไปด้วยผู้คุ้มกันแน่นหนา และทางเดียวที่จะขึ้นไปบนภูเขาได้ ก็คือบันไดนี่

และสุสานของจักรพรรดิที่พวกนางกำลังตามหาอยู่นั้น ถูกฝังไว้ใต้ยอดเขาซีจินแห่งนี้!

ทว่าหลังจากเดินสำรวจไปทั่วขนาดนี้ นางกลับไม่พบสถานที่น่าสงสัยใดใด ที่สามารถใช้เป็นทางเข้าได้เลย

มีแต่ป่าไม้กับก้อนหินเต็มไปหมด

แต่มู่ชิงเห่อยังคงก้าวขึ้นบันไดไป ทำให้ฉู่หลิวเยว่จำต้องก้าวขึ้นบันไดตามไปด้วย

ทั้งสองร่างสาวเท้าฉับๆ อย่างว่องไว ใช้เวลาไม่นาน พวกเขาก็มาได้ครึ่งทางแล้ว

เมื่อมาถึงจุดนี้ ในที่สุดมู่ชิงเห่อก็หันกลับไปมองฉู่หลิวเยว่

นอกจากแก้มที่แดงเล็กน้อยและหยาดเหงื่อเม็ดเล็กๆ บนหน้าผากของนาง ก็ไม่เห็นว่านางจะดูเหนื่อยเลยแม้แต่น้อย

ซึ่งสำหรับนักรบระดับสองธรรมดานั้น เป็นไปไม่ได้ที่ตามเขาขึ้นมาถึงระดับนี้แน่นอน

ทว่าสำหรับฉู่หลิวเยว่แล้ว กลับดูเป็นเรื่องง่ายดายเสียอย่างนั้น

“รองแม่ทัพมู่ เป็นอันใดไปหรือ?”

เมื่อเห็นเขาหยุดฝีเท้ากะทันหัน ฉู่หลิวเยว่จึงโพล่งถามออกไปอย่างสงสัย

มู่ชิงเห่อจึงตอบกลับอย่างกำกวม

“ก็แค่ กล้ามเนื้อของเจ้าแข็งแกร่งกว่าที่ข้าคิดไว้”

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับสำลักเบาๆ

ความจริงแล้ว นางเองก็รู้จุดเด่นข้อนี้ของตัวเองดี

ไม่เพียงแต่เทียบกับนักรบระดับเดียวกันเท่านั้น ทว่าแม้แต่ผู้ฝึกตนที่มีตำแหน่งสูงกว่านาง แต่เมื่อเทียบกันแล้ว ก็ยังเทียบนางไม่ติด

ของแบบนี้มันไม่ใช่พรสวรรค์

หากต้องการร่างกายที่แข็งแกร่งขึ้น ก็ต้องฝึกฝนอย่างหนัก และบางครั้งยังต้องใช้พืชหายากหรือแร่ธาตุวิเศษเข้าช่วยเสริมสร้างกำลังอีกด้วย

มู่ชิงเห่อเองก็รู้เรื่องนี้เป็นอย่างดี จนเกิดความสงสัยขึ้นในใจเขา…

ทว่าขณะที่ฉู่หลิวเยว่กำลังคิดหาวิธีเบี่ยงเบนความสนใจของมู่ชิงเห่ออยู่นั้น จู่ๆ เขาก็หมุนตัวกลับไปแล้วเดินต่อราวไม่ใส่ใจ

ฉู่หลิวเยว่จึงเลือกที่จะเงียบปาก และเดินตามหลังเขาไปเงียบๆ

แต่ในใจเธอนางรู้สึกคลุมเครือว่า มู่ชิงเห่อกำลังวิตกกังวลกับอันใดบางอย่าง…

เพราะอันใดเขาถึงได้รีบเร่งขนาดนี้กัน?

…

เวลาผ่านไปหลายต่อหลายนาที ในที่สุดฉู่หลิวเยว่และมู่ชิงเห่อก็พิชิตขึ้นบันไดเหล่านี้ได้สำเร็จ

เมื่อมองไปยังยอดเขาตรงหน้า หัวใจฉู่หลิวเยว่ก็เย็นวาบขึ้นมาทันที

บนยอดเขาแห่งนี้มีค่ายกลอันแข็งแกร่ง ที่เผยจิตวิญญาณอันน่าเกรงขามและแผ่รังสีคุกคามออกมา!

ก่อนขึ้นมานางสัมผัสถึงมันไม่ได้ ทว่าเมื่อเท้าของนางเหยียบลงบนขั้นบันไดสองสามขั้น ก่อนที่จะถึงขั้นสุดท้าย ทุกครั้งที่ก้าวขึ้นไป นางสามารถสัมผัสได้ถึงความกดดันที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว!

หัวใจดวงน้อยเริ่มอยู่ไม่สุข

ตรงข้ามกับมู่ชิงเห่อที่ก้าวขึ้นเหยียบบันไดขั้นสุดท้ายโดยไม่ลังเล! และขึ้นไปถึงยอดเขาได้!

ทันทีที่เท้าของเขาแตะพื้น กระจุกแสงสีเงินนับไม่ถ้วนลอยพรวดขึ้นมาจากพื้น! แล้วพุ่งเข้าใส่มู่ชิงเห่อด้วยความเร็วสูง!

แสงเย็นแวววาบปรากฏขึ้นในมือของมู่ชิงเห่อ พร้อมกระบี่ด้ามยาวที่เผยโฉมออกมา!

เขายกกระบี่เล่มนั้นขึ้นอย่างรวดเร็ว แล้วฟันฉับลงมา!

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน