ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 393

ร่างของฉู่หลิวเยว่ร่วงหล่นลงไปเรื่อยๆ รอบตัวนางนั้นมืดสนิท จนมองไม่เห็นอันใดสักอย่าง และมีเพียงเสียงลมที่พัดผ่านเข้ามาในรูหูของนางเท่านั้น

นางพยายามใช้พลังปราณของตัวเอง แต่กลับพบว่าพลังในกายนั้น เริ่มชะลอตัวราวกับถูกบางสิ่งระงับไว้ การหมุนเวียนของพลังปราณในร่างของนางไหลเวียนช้ากว่าปกติมาก

ชั้นอากาศโดยรอบขยายตัวหนาขึ้นและหนาขึ้น เสมือนกำลังตกลงไปในหนองน้ำ ทว่าไม่นานความเร็วในการร่วงหล่นของของนางก็ค่อยๆ ช้าลง

ไม่รู้ว่าผ่านไปนานเพียงใด แต่ในที่สุดนางก็ตกลงบนพื้นแข็งๆ ด้านล่าง

นางหันซ้ายหันขวามองไปรอบๆ พลางตะเกียกตะกายลุกขึ้นจากพื้น

พื้นดินใต้ฝ่าเท้าของนางเย็นยะเยือก และให้ความรู้สึกเรียบลื่นราวกับว่ามันถูกปูด้วยแผ่นหยก

ริมฝีปากบางสวยเม้มแน่น

ที่นี่ไม่มีแหล่งกำเนิดแสง และนางก็ไม่รู้ว่าสถานที่แห่งนี้คือที่ใด

ต้องคิดหาวิธีเอาตัวรอดแล้ว

นางครุ่นคิดอยู่พักหนึ่ง ก่อนจะนึกอันใดบางอย่างได้ แล้วยกมือขึ้นมาทันที

ทันใดนั้น ดอกไม้ไฟสีแดงเพลิงก็ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือ!

ทว่ายังไม่ทันจะได้ยกยิ้มอย่างภูมิใจ เปลวไฟสีแดงสวยก็ดับลงอย่างรวดเร็ว

พื้นที่โดยรอบกลับคืนสู่ความมืดมิดอีกครั้ง

ฉู่หลิวเยว่เลิกคิ้ว

นางเกือบจะลืมไปเลยว่า โดยพื้นฐานแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะปลุกใช้พลังปราณที่นี่ และแน่นอนว่านางไม่สามารถดึงพลังมาแปลเปลี่ยนเป็นเปลวไฟได้

นางยืนอยู่ที่นั่นครู่หนึ่งโดยไม่ได้ขยับเท้าก้าวไปไหน เพียงแต่เงี่ยหูและฟังการเคลื่อนไหวรอบๆ ตัวอย่างระมัดระวัง

“ติ๋ง”

“ติ๋ง”

ก็มีเสียงน้ำหยดดังเบาๆ

ฉู่หลิวเยว่พลันหันมองไปยังที่มาของเสียงโดยไม่รู้ตัว

แม้จะมองไม่เห็นอันใดเลย แต่เสียงของน้ำก็ทำให้นางรู้สึกสบายใจอย่างบอกไม่ถูก

ทว่าครู่ต่อมา หัวใจของนางกลับต้องเต้นระรัวอย่างหวาดหวั่นอีกครั้ง

นางตกลงมานานแล้ว เหตุใดจึงยังไม่เห็นมู่ชิงเห่อกัน!?

นางจำได้ดีว่าตอนที่ร่วงลงมานั้น มู่ชิงเห่อเองก็กระโดดตามลงมาติดๆ

แล้วตอนนี้…เขาหายไปไหนแล้วล่ะ!?

ที่แปลกไปกว่านั้นคือ ภายใต้ยอดเขาซีจินแห่งนี้ มีสุสานจักรพรรดิแห่งแคว้นเย่าเฉินซ่อนอยู่ ทว่าในสุสานของจักรพรรดิจะมีเสียงน้ำไหลได้อย่างใด!?

ขณะที่ฉู่หลิวเยว่กำลังครุ่นคิด ก็รู้สึกได้ว่าไหล่ของนางมันหนักๆ พลันเหลือบไปเห็นถวนจื่อที่ปรากฏกายขึ้น

แต่ท่าทางของมันดูต่างจากเมื่อก่อน เจ้าถวนจื่อในเวลานี้ดูประหม่าเล็กน้อย มันทรุดตัวลงบนบ่าของ นาง โดยไม่คิดจะขยับเขยื้อนแต่อย่างใด

ฉู่หลิวเยว่สังเกตเห็นอารมณ์ของมัน และรู้สึกแปลกๆ ในใจ

แต่ไหนแต่ไรถวนจื่อกล้าหาญอยู่เสมอ แม้แต่ตอนเผชิญหน้ากับนาคาปีกทมิฬกลืนเวหา สัตว์อสูรระดับเจ็ด มันก็ยังยืดอกสู้ไม่ถอย อีกทั้งยังกล้าด่าอินทรีสามตาว่าเป็นสัตว์เดรัจฉานด้วย มันไม่เคยกลัวเลย แต่คราวนี้เกิดอันใดขึ้นกับมันกัน?

ฉู่หลิวเยว่ลูบหัวมันเบาๆ แต่เจ้าถวนจื่อกลับคว้าเสื้อนางไว้ แล้วกอดนางแน่นยิ่งกว่าเดิม

ทันใดนั้น ฉู่หลิวเยว่ก็คิดแผนการขึ้นมาได้

ทว่าทันทีที่นางคิดเกี่ยวกับมัน จู่ๆ ก็มีบางอย่างปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเธอ

มันคือ หม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์

เจ้าสิ่งที่อยู่ในมือนางนี้มีขนาดเล็กและประณีตอย่างมาก

และภายในนั้น ก็มีเพลิงแห่งกรรมที่โปร่งใสกำลังลุกไหม้อยู่!

แต่จุดกลางของเปลวไฟ กลับมีเงาดำบางอย่างปรากฏขึ้น

นั่นคือ วิญญาณของอินทรีสามตา

พลันบริเวณโดยรอบก็สว่างไสวด้วยเปลวไฟทันที

ริมฝีปากของฉู่หลิวเยว่โค้งขึ้นทันตา

“มีประโยนช์จริงๆ!”

การที่หม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์สามารถปราบพยศอสูรศักดิ์สิทธิ์ได้นั้น จะต้องมีพลังที่แกร่งกล้าอย่างมาก ฉู่หลิวเยว่จึงคิดว่าบางที่เพลิงแห่งกรรมที่อยู่ข้างในหม้อน้ำ อาจจะสามารถต่อต้านสิ่งที่กำลังข่มพลังของนางที่นี่ได้ด้วย

และเป็นไปตามคาด!

เพียงพริบตา อินทรีสามตาก็ส่งเสียงร้องโหวกเหวกออกมา

“เจ้า นี่เจ้าใช้เพลิงในหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์แทนดวงไฟอย่างนั้นหรือ!?”

เสียงของมันสั่นเครือด้วยความตกอกตกใจ

มันคิดไม่ถึงว่านางจะทำเช่นนี้ นี่เป็นครั้งแรกที่มันได้ออกมาจากตำแหน่งตันเถียนของฉู่หลิวเยว่อย่างเป็นทางการ และเพื่อการณ์นี้โดยเฉพาะ!

นี่ฉู่หลิวเยว่รู้จริงๆ หรือว่า ความจริงแล้วหม้อน้ำเทวศักดิ์สิทธิ์นั้นมีไว้เพื่ออันใด!?

“ถูกต้อง! ข้าจะใช้มันให้คุ้มค่าเลย!”

ฉู่หลิวเยว่กลับไม่ได้สนใจ เสียงของนางตอบกลับมาอย่างเร็ว

อินทรีสามตา “…”

ทว่าตอนนี้ หากพวกเขาไม่คิดหาทางแก้ไขให้เร็วที่สุด แล้วพวกเขาจะอธิบายให้ฝ่าบาทฟังอย่างใด!?

ภายใต้การคุ้มกันที่แน่นหนา มีคนบุกเข้าไปในยอดเขาซีจินโดยไม่ได้รับอนุญาต และแม้กระทั่งปีนขึ้นไปบนยอดเขาและเข้าไปในสุสานจักรพรรดิอย่างนั้นหรือ!

ให้พวกเขาโดนประหารเสียร้อยครั้ง ก็ยังไม่สาสมแก่ความผิดครั้งนี้เลย!

“พอเลย! อย่างใดเสียก็ต้องรอฝ่าบาทแล้ว ส่วนคนที่นี่ทั้งหมด ก็ต้องได้รับผลจากการสะเพร่าครั้งนี้!”

หลายคนหันมองหน้ากันแล้วเงียบไป

จงฉีจ้องเขม็งไปยังวงแหวนด้วยความโกรธ

“เมื่อครู่ มีใครเห็นใบหน้าของสองคนนั้นหรือเปล่า!?”

คนทั้งหมดเงียบกริบ

จงฉีหลับตาลง

ตอนนั้นเขาเป็นคนที่วิ่งมาถึงเร็วที่สุด แม้แต่ตัวเขาเองยังไม่เห็นเลย แล้วคนอื่นจะเหลือหรือ?

“ทุกคนมอบหมายให้ข้าดูแลที่นี่อย่างสุดชีวิต ตาแก่ผู้นี้ไม่เชื่อเด็ดขาด! อย่างไรเสีย พวกนั้นก็ยังออกมาไม่ได้!”

…

ดอกไม้ไฟขนาดใหญ่เบ่งบานเหนือเมืองหลวงของจักรวรรดิ

หรงซิวหรี่ตาลง พลันจิตสังหารอันเย็นชาก็ฉายแวบเข้ามาในดวงตาของเขา!

มู่ชิงเห่อพาเยว่เอ๋อไปที่สุสานจักรพรรดิ!

เสียงทุ้มเอ่ยสั่งทันควัน

“นายน้อยเจี่ยน ข้ายังมีเรื่องที่ต้องไปสะสาง สำหรับวันนี้ ข้าจำต้องขออภัย”

พอพูดจบ เขาก็ยกเท้าขึ้นและจากไปทันที

เจี่ยนเฟิงฉือตกตะลึงครู่หนึ่ง แล้วเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้า

เมื่อครู่นี้มัน…สัญญาณอันใดกัน?

ดูท่าแล้วการต่อสู้ครั้งนี้คงจะวุ่นวายไม่น้อยเลยทีเดียว…

ในใจของเขาตื่นเต้น พลันยกยิ้มมุมปากอย่างอวดดี

“หลี่หวันจะไปยังจุดที่เกิดดอกไม้ไฟสินะ? หากนายน้อยผู้นี้เบื่อแล้วอยากติดตามเจ้าไปเล่า จะเป็นอย่างใดนะ?”

หรงซิวหันกลับไปมองเจี่ยนเฟิงฉือด้วยสายตานิ่งสงบ

ชั่วพริบตา ก็มีจิตสังหารอันน่าสะพรึงกลัวพุ่งเข้าใส่เจี่ยนเฟิงฉือด้วยความรวดเร็ว!