ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 40

บรรยากาศทั้งจัตุรัสเกิดความเงียบสงบ

สายตาที่ทุกคนมองฉู่หลิวเยว่ราวกับกำลังมองคนบ้า เข้าใจอะไรผิดหรือเปล่า อีกสองวิชาที่เหลือนางก็จะสอบด้วยหรือ หรือนางคิดว่าตนเองจะสามารถสอบผ่านทั้งสามสาขา

เมื่อมองดูทั่วทั้งแคว้นเย่าเฉิน มีเพียงไม่กี่คนที่สามารถสอบผ่านสามสาขาพร้อมกันได้!

ไป๋เชินขมวดคิ้วเป็นปม

“เจ้ารู้ไหมว่ากำลังพูดถึงอะไร เจ้าอยากสอบสองวิชาที่เหลือจริงหรือ”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้า

ไป๋เชินเงียบไปครู่หนึ่ง ก่อนจะกัดฟันและสะบัดแขนเสื้อ

“ได้! แล้วข้าจะคอยดูว่าผลสอบเจ้าจะออกมาเยี่ยงไร!”

เมื่อพูดจบเขาก็พยักพเยิดไปทางฉู่หลิวเยว่เพื่อให้นางเปิดกล่องไม้สีดำอีกสองกล่องที่เหลือด้วยตนเอง

ฉู่หลิวเยว่เดินเข้าไปเปิดกล่องที่อยู่ตรงกลาง

ข้างในมีกระดาษวางอยู่หนึ่งแผ่นและหมากกระดานที่เรียงมาให้หนึ่งกระดาน

บนกระดานหมากกระดานมีตัวหมากสีดำและสีขาวได้ถูกวางไว้ใกล้จะถึงคราวจบตาแล้ว

ฉู่หลิวเยว่เพียงมองดูก็รู้ว่าตัวเบี้ยบนกระดานหมากกระดานถูกวางตามกฎเกณฑ์บางอย่าง จนเรียงเป็นค่ายกลกระบี่!

และในกระดาษแผ่นนั้นได้เขียนถึงเงื่อนไขการสอบปรมาจารย์ในครั้งนี้

“หากแก้หมากบนกระดานนี้ได้ภายในเวลาหนึ่งชั่วยาม ถือว่าสอบผ่าน!”

ไม่แน่ในสายตาของคนทั่วไปอาจมีเวลามากมายในหนึ่งชั่วยามที่จะสามารถแก้หมากกระดานที่ใกล้จบตานี้ได้ แต่อันที่จริงแล้วมันต่างจากหมากกระดานทั่วไปอย่างสิ้นเชิง

บนตัวหมากสีขาวดำอาจมีพลังแห่งฟ้าดินแฝงอยู่ไม่มากก็น้อย

พวกมันถูกวางไว้ในตำแหน่งที่แตกต่างกันและมีปฏิสัมพันธ์ซึ่งกันและกันซึ่งก่อให้เกิดสถานการณ์ที่ซับซ้อนอย่างยิ่ง

หากต้องการแก้หมากกระดานนี้ จะต้องสามารถรับรู้ถึงกระแสของพลังระหว่างฟ้าดินได้อย่างชัดเจน!

จุดง่ายๆ เพียงนิดเดียว แค่สามารถสกัดดาวรุ่งคนจำนวนไม่น้อยเลยทีเดียว

และบางคนถึงแม้พอจะหยั่งรู้ฟ้าดินได้บ้าง แต่ก็ไม่สามารถแยกแยะกฎเกณฑ์ได้อย่างชัดเจน นับประสาอะไรกับการหาวิธีแก้ด่านสุดท้ายได้

ดังนั้นมีเพียงผู้ที่มีพรสวรรค์อย่างแท้จริงและมีศักยภาพที่จะเป็นปรมาจารย์เท่านั้นที่สามารถผ่านด่านนี้ได้!

ไป๋เชินเดินเข้ามาหาแล้วหยุดมองที่ฉู่หลิวเยว่

“เจ้าต้องหยิบหมากกระดานนี้ออกมา…”

ถึงแม้จะมีเวลาสอบหนึ่งชั่วยาม แต่ก็สามารถนำกระดานออกมาเพื่อความสะดวกในการสอบของนักเรียน

แต่ฉู่หลิวเยว่กลับส่ายหน้าปฏิเสธ

“ขอบคุณอาจารย์ไป๋เชินที่ชี้แนะ แต่ว่า ไม่เป็นไร”

ไป๋เชินชะงักแล้วหัวเราะเยาะในใจ

ปฏิเสธง่ายๆ เช่นนี้ แสดงว่ารู้ตัวว่าแก้หมากไม่ได้เลยยอมถอดใจแน่นอน!

เขาสบถออกมา

“ในเมื่อไม่มีความอดทน เช่นนั้นก็อย่าฝืนเลย ปรมาจารย์เป็นได้ง่ายๆ ขนาดนั้นเชียวหรือ”

เขาพูดพลางเตรียมจะเก็บกล่องดำขึ้นมา

เมื่อฉู่หลิวเยว่ได้ยินดังนั้นก็เม้มริมฝีปากแน่น

ไป๋เชินแน่ใจว่านางสอบไม่ผ่านและคิดว่านางยอมแพ้แล้วอย่างนั้นหรือ

“อาจารย์ไป๋เชิน โปรดรอเดี๋ยว”

ไป่เฉินเหลือบมองนางอย่างเหลืออด นางยังจะรบเร้าสิ่งใดอีก

ฉู่หลิวเยว่หยิบหมากสีดำขึ้นมาแล้ววางไว้ที่ใดที่หนึ่งบนกระดานโดยไม่ลังเลสักนิด!

อย่างน้อย นางก็มีพรสวรรค์ที่จะกลายเป็นปรมาจารย์ชั้นยอดได้

“อาจารย์ไป๋เชิน เช่นนี้ถือว่าผ่านหรือไม่”

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มกว้าง น้ำเสียงของนางยังคงเรียบนิ่งเหมือนเคย ราวกับว่านางไม่รู้ว่าความสามารถที่เพิ่งแสดงออกมานั้นน่าทึ่งเพียงใด!

แต่ไป๋เชินไม่สามารถสงบนิ่งเหมือนนางได้ ราวกับว่าคลื่นลูกใหญ่ได้ซัดเข้ามาในหัวใจของเขา!

เพราะว่า…

เขาเองก็เป็นปรมาจารย์

นักเรียนของสำนักเทียนลู่ หลังจากเข้าสำนักแล้ว มักจะแบ่งให้ไปเรียนกับอาจารย์คนละแขนงวิชา

แต่ปรมาจารย์และหมอเทวดา เนื่องจากมีร่างกายพิเศษก็เป็นไปตามนั้น

อาจารย์ทุกท่านแทบจะเรียกได้ว่าเป็นครอบครัวเดียวกัน

มีอาจารย์ที่เป็นปรมาจารย์ไม่กี่คนในสำนักเทียนลู่ พวกเขามักจะแข่งขันกันเอง และพวกเขาชอบที่จะแสดงให้เห็นว่านักเรียนที่ตนเองเป็นผู้สอนเก่งกาจแค่ไหน

ไป๋เชินมั่นใจอย่างยิ่งว่า ฉู่หลิวเยว่จะเป็นปรมาจารย์อัจฉริยะที่หาได้ยากในศตวรรษ!

ฉู่หลิวเยว่รออยู่ครู่หนึ่ง เมื่อเห็นว่าไป๋เชินไม่พูดอะไร นางจึงอดเรียกเขาไม่ได้

“อาจารย์ไป๋เชิน”

ทันใดนั้นไป่เชินก็เรียกสติกลับคืนมา เขามองฉู่หลิวเยว่ด้วยสายตาราวกับมองของล้ำค่าที่หายาก

เขาลูบไม้ลูบมือ ใบหน้าแย้มยิ้มด้วยความกระตือรือร้น ประกอบกับหน้าหยาบกร้านที่เดิมทีมักเคร่งขรึมนั้น จึงทำให้ตอนนี้เขาดูแปลกประหลาดยิ่งนัก

“ผ่านๆๆ แน่นอนว่าผ่าน แหะๆ เสี่ยวหลิวเยว่ เจ้ายังมีอะไรที่อยากร้องขออีกหรือไม่ พูดมาได้เลย รวมถึงตัวอาจารย์ไป๋เชินด้วย!”

Next