ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 406

ฉู่หลิวเยว่ไม่มีทางจำผิดแน่นอน เสียงนี้เป็นของมู่ชิงเห่อที่กำลังเรียกหานาง

ชั่วพริบตาภายในใจของฉู่หลิวเยว่ก็เต็มไปด้วยห้วงอารมณ์ความรู้สึกอันซับซ้อน

จนนางเองก็ไม่รู้จะอธิบายความรู้สึกนี้อย่างใด

เพราะนางไม่เคยคิดว่ามู่ชิงเห่อจะเรียกนางด้วยน้ำเสียงเช่นนี้

มันเหมือนกับ…ตอนนั้นที่นางเพิ่งจะพาเด็กชายที่ขาดสติกลับมา เขาไม่เข้าใจสิ่งใดเลย และได้แต่อ้อนวอนนางด้วยความขลาดอาย

“ซั่งกวน สิ่งนี้คือสิ่งใดหรือ…”

“ซั่งกวน เหตุใดสิ่งนั้นจึง…”

“ซั่งกวน ข้าจะไม่มีวันสร้างปัญหาให้ท่าน…”

“ซั่งกวน…”

แม้แต่ตอนนี้ฉู่หลิวเยว่ก็ยังจำสีหน้าท่าทางตอนที่เขาพูดประโยคเหล่านั้นได้

ความจริงแล้วตอนนั้นนางชอบมองท่าทางเขินอายของเขามากๆ

คนในเหล่านั้นล้วนเฉลียวฉลาดอย่างมาก เมื่อพวกเขาปฏิบัติต่อนาง ก็มักจะกระตือรือร้นที่จะเอาใจนางเสมอ แต่ก็แอบเย็นชา และเฉยเมยใส่นางเช่นเดียวกัน

ย้อนกลับไปตอนนั้นนางคิดว่ามู่ชิงเห่อแตกต่างจากคนพวกนั้น

นางมักจะคิดว่าเขาเชื่อใจนาง สามารถเป็นที่พึ่งพาของกันและกันได้อย่างแท้จริง

มู่ชิงเห่อเคยกล่าวไว้ว่า เขาจะซื่อสัตย์ต่อนาง และมอบทุกอย่างนางแม้กระทั่งชีวิตของเขาเองก็ด้วย

ด้วยเหตุนี้ ฉู่หลิวเยว่จึงปฏิบัติต่อเขาด้วยความอดทน และอดกลั้นมากกว่าคนอื่นๆ

ทว่าหลังจากนั้น…ฉู่หลิวเยว่เผลอกำหมัดโดยไม่รู้ตัว พลันกัดฝังรอยฟันคมๆ ลงไปอย่างแรง

อาการปวดแสบปวดร้อนทำให้นางดึงสติกลับมาได้มากกว่าเดิม

ฉู่หลิวเยว่ส่ายหัวอย่างรุนแรง และพยายามลบความทรงจำเหล่านั้นออกจากสมอง

ทว่ายิ่งทำเช่นนั้น ภาพในหัวของนางก็ยิ่งชัดเจนมากขึ้น

เมื่อเทียบกับใบหน้าโศกเศร้าเปื้อนน้ำตาของมู่ชิงเห่อที่อยู่ตรงหน้า ฉู่หลิวเยว่กลับรู้สึกขุ่นเคืองใจอย่างหาที่เปรียบมิได้

มุมปากของนางยกโค้งราวกับกำลังยิ้มเยาะให้ตัวเอง

มู่ชิงเห่อในยามที่เจ้ารู้ว่าซั่งกวนเยว่ตายจากไปแล้ว เจ้าเคยรู้สึกเสียใจบ้างหรือไม่?

หรือว่าความจริงเจ้ารู้อยู่แล้วว่าจะเกิดเหตุการณ์เหล่านั้นขึ้น

ฉู่หลิวเยว่หลับตาลง และเมื่อนางลืมตาขึ้นมาอีกครั้ง ดวงตาคู่สวยก็กลับมาสงบนิ่งดังเดิม

เมื่อมองสภาพของมู่ชิงเห่อในตอนนี้แล้ว ก็รู้สึกว่าเขานั้นไม่ต่างจากนางสักเท่าใด เมื่อเห็นบางอย่าง ก็จะถูกสิ่งเร้าที่มีอำนาจมหาศาลกระตุ้นจิตใจไม่ต่างกัน

ด้วยเหตุนี้จึงทำให้ฉู่หลิวเยว่อยากรู้จุดประสงค์ที่เขามาที่นี่

เขาลงทุนเดินทางมาหลายพันลี้ แน่นอนว่าต้องไม่ใช่เพื่อเอาตัวมาทรมาน หรือมานั่งสำนึกผิดแน่ๆ

ฉู่หลิวเยว่หันมองไปที่พีระมิดสีเงินที่อยู่ข้างหน้า

หรือเขาจะมา…เพื่อเจ้าสิ่งนี้กัน

…

สิ่งที่ฉู่หลิวเยว่ไม่รู้ก็คือ เมื่อนางออกจากพื้นที่ที่นางเคยอยู่ก่อนหน้านี้ และหลุดมายืนอยู่กลางทะเลสาบ วงแหวนที่หมุนช้าๆ บนยอดเขาซีจินก็ได้ส่องแสงสว่างขึ้นนานนับหนึ่งเค่อ!

เมื่อเห็นสิ่งนี้จักรพรรดิจยาเหวินที่กำลังพยายามหาทางเข้าไป แต่ยิ่งไม่เข้าใจสถานการณ์มากกว่าเดิม คิ้วของเขาขมวดพันกัน

แค่ถูกสุสานของบรรพชนตัวเองละทิ้งไว้ด้านนอกก็น่าละอายพอแล้ว และตอนนี้เขายังต้องมาเฝ้ามองคนอื่นเข้าไปทำลายกลไกด้านในอีก

คิดว่าเขายังจะทนได้อีกหรือ?

ยิ่งไปกว่านั้นถึงคนอื่นจะไม่รู้ แต่เขารู้ความลับของสุสานจักรพรรดิแห่งนี้

เมื่อวงแหวนส่องสว่างเต็มที่แล้ว สุสานของจักรพรรดิก็จะ…

เมื่อคิดถึงเรื่องนี้ หว่างคิ้วของจักรพรรดิจยาเหวินก็มีรอยย่นเพิ่มขึ้นมาอีก

เมื่อตระหนักถึงรัศมีมืดมนที่แผ่ออกมาจากร่างของเขา ผู้อาวุโสจงฉี และคนอื่นๆ ต่างก็ตัวสั่นอย่างหวาดกลัว ไม่กล้าส่งเสียงแม้แต่น้อย

ส่วนเยี่ยจือถิงที่ยืนอยู่ด้านข้าง พอเห็นฉากนั้น ก็พลันหน้าเปลี่ยนสี

“ฝ่าบาท รอข้าไม่ได้แล้ว ท่านต้องหาทางเข้าไปทันที ไม่เช่นนั้น…”

“ข้ารู้แล้ว! แต่ข้าพยายามหลายครั้งแล้ว ก็เข้าไม่ได้สักที”

จักรพรรดิจยาเหวินเต็มไปด้วยความหงุดหงิด แม้กระทั่งหันมาเผชิญหน้ากับเยี่ยจือถิง เขาก็ใจร้อนเสียจนแทบควบคุมน้ำเสียงไม่ได้

เยี่ยจือถิงรับรู้ว่าอีกฝ่ายกำลังมีน้ำโห แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอันใดนักพลางเอ่ยต่อว่า

“ในเมื่อทางนี้เข้าไม่ได้ เช่นนั้น…ทางอื่นเล่า?”

จักรพรรดิจยาเหวินชะงัก พลันนัยน์ตาคมก็ทอประกายวาววับ

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน