ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 407

พลันใบ้ไม้จำนวนหนึ่งที่กำลังร่วงหล่นอยู่ด้านหน้าจักรพรรดิจยาเหวิน ก็ลอยขึ้นไปบนอากาศในพริบตา

พร้อมกับวงแหวนขนาดเหล็กกว่าบนยอดเขาซีจิน ที่ปรากฏขึ้นมาให้เห็น และไม่เพียงแต่มีขนาดเล็กเท่านั้น แต่มันยังมีลวดลายอักขระที่อ่านได้ง่ายกว่ามากด้วย

จากนั้นก็มีอักขระแปลกๆ ปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของจักรพรรดิจยาเหวิน และค่อยๆ ลอยไปตกลงบนวงแหวนนั่น

เกิดเสียงหวีดหวิวดังขึ้นมาแผ่วๆ และในที่สุดวงแหวนด้านหน้าก็เริ่มหมุนช้าๆ

จักรพรรดิจยาเหวินเอ่ยด้วยความตื่นเต้น

“มันเปิดแล้ว”

เยี่ยจือถิงเองก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก

จักรพรรดิจยาเหวินเริ่มระมัดระวังมากขึ้นเรื่อยๆ จนกระทั่งพื้นที่ตรงกลางของวงแหวนนั้นค่อยๆ เปิดออกเป็นโพรงเล็กๆ เขาจึงกลั้นหายใจ และก้าวเข้าไป

พร้อมเยี่ยจือถิงที่ย้ำเท้าตามเข้าไปติดๆ และไม่นานแผ่นหลังของทั้งสองก็หายไปจากระยะสายตา

เพียงครู่เดียวทิวป่าไม้บริเวณรอบข้างก็เงียบลงอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าวงแหวนกำลังจะปิดลง หรงจิ้นที่ซ่อนตัวอยู่ในความมืดก็รีบวิ่งไปข้างหน้าทันที

โอกาสทองเช่นนี้เขาจะปล่อยให้เสียเปล่าได้หรือ

โชคดีที่เขาเคลื่อนตัวเร็วพอ เขาจึงเข้าไปในวงแหวนได้ทันก่อนที่มันจะปิดตัวลง

ทันทีที่ก้าวเข้ามา เขาก็รู้สึกถึงชั้นหินชนวนที่อยู่ใต้ฝ่าเท้า พลันสภาพแวดล้อมโดยรอบก็ถูกปกคลุมด้วยความมืดในทันใด

หรงจิ้นแอบรู้สึกระริกระรี้ในใจ

เพราะถึงแม้จะมองเห็นบริเวณโดยรอบได้ยาก แต่เขาก็สามารถใช้ความมืดนี้หลบซ่อนจากจักรพรรดิจยาเหวิน และเยี่ยจือถิงได้

แค่หนีจักรพรรดิจยาเหวินก็ว่ายากพอแล้ว แต่นี่ยังมีเยี่ยจือถิงผู้แข็งแกร่งและทรงพลังอีก หากเขาไม่ระวังตัวให้ดีคงถูกอีกฝ่ายจับได้เป็นแน่

ครั้งนี้เขาเป็นฝ่ายแอบเข้ามา ฉะนั้นโดยธรรมชาติแล้วเขาจึงไม่กล้าทำเรื่องโผงผางเกินตัว

หากถูกจับได้ละก็ ผลที่ตามมาคงร้ายแรงเสียยิ่งกว่าหายนะ

เว้นเสียแต่ว่าเขาจะได้ครอบครองสมบัตินั่นเท่านั้น เขาจึงจะได้รับอำนาจและสามารถทวงคืนความยุติธรรมให้ตัวเองได้

หรงจิ้นหยุดยืนรออยู่ตรงนั้นสักพัก กระทั่งฝีเท้าของทั้งสองคนข้างหน้าค่อยๆ เงียบเสียงไป เมื่อแน่ใจว่าอีกฝ่ายทิ้งระยะห่างไว้ประมาณหนึ่งแล้วในที่สุดเขาก็ยกเท้าก้าวเดินต่อไป

แม้ว่าเขาจะมองไม่เห็นสิ่งที่อยู่รอบด้าน ทว่าก่อนหน้านี้เขาได้แอบฟังการเคลื่อนไหวของทั้งสองคน และตระหนักได้ว่าเส้นทางที่พวกเขากำลังเดินไปนั้น เหมือนจะเป็นขั้นบันไดที่นำไปสู่ชั้นใต้ดิน

ระหว่างทางหรงจิ้นใช้มือทั้งสองข้างคลำหาเส้นทาง และพยายามเดินตัวลีบราวปัดป่ายไปตามกำแพง แต่ในไม่ช้าเขาก็รู้สึกเจ็บที่ฝ่ามือ

เขาผงะตัวแข็งทื่อทันทีก่อนจะรับรู้ว่าบริเวณนี้มีกำแพงอยู่จริงๆ แต่บนพื้นผิวกำแพงกลับอัดแน่นไปด้วยตะปูแหลมคม

ฝ่ามือของเขาถูกตะปูบาดโดยไม่ได้ตั้งใจ และเลือดก็ไหลออกมา

เขาจึงต้องควานฉีกชายเสื้อแบบลวกๆ แล้วเอาเศษผ้ามาพันมือที่บาดเจ็บไว้แน่น

ซึ่งคราวนี้เขาไม่กล้าแตะต้องสิ่งของรอบกาย และต้องเดินลงไปอย่างระมัดระวังมากขึ้น

…

ขณะที่จักรพรรดิจยาเหวินและคนอื่นๆ เข้าไปในสุสานของจักรพรรดิ ฉู่หลิวเยว่ที่ยืนอยู่กลางทะเลสาบ ก็กำลังมองดูฉากเหล่านี้จากผลึกที่เปรียบเสมือนกระจกของพีระมิด

นางเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย เพราะไม่คิดว่าสุสานของจักรพรรดิจะมีทางเข้าอื่นด้วย

ทว่า…จักรพรรดิจยาเหวินมาช้ากว่าที่นางคาดไว้นิดหน่อย

ฉู่หลิวเยว่และมู่ชิงเห่อเข้ามาที่นี่ได้พักใหญ่แล้ว แต่จักรพรรดิจยาเหวินเพิ่งมาถึง อีกทั้งยังเข้ามาจากเส้นทางอื่นที่ไกลจากยอดเขาอีก

แต่แน่นอนว่า นางไม่รู้ว่าจักรพรรดิจยาเหวินและคนอื่นๆ รอคอยอยู่บนยอดเขาอย่างไร้ประโยชนได้พักหนึ่งแล้ว จนในที่สุดพวกเขาจึงต้องตัดสินใจเข้ามาจากเส้นทางนี้แทน

ทว่าด้วยเหตุผลบางอย่าง ถึงแม้เส้นทางที่พวกเขาเดินอยู่นั้นจะมืดมากจนมองสิ่งใดเลย แต่ฉู่หลิวเยว่กลับสามารถมองเห็นฉากทั้งหมดได้อย่างชัดเจน และแม้แต่ดวงตาที่ประหม่าของจักรพรรดิจยาเหวินเอง นางก็มองเห็นได้ชัดเจนเต็มสองตา

ฉู่หลิวเยว่เบนสายตาเล็กน้อย ก่อนที่ดวงตาของนางจะไปหยุดที่เยี่ยจือถิง ผู้ซึ่งกำลังเดินตามหลังเจ้าแผ่นดินมาติดๆ

พลันถูหว่างคิ้วราวเจอเรื่องน่าปวดหัวเข้าให้

นางไม่ห่วงเรื่องจักรพรรดิจยาเหวินหรอก ทว่าเยี่ยจือถิงที่ตามมาด้วยนี่สิ…

เรื่องมันชักจะยุ่งยากขึ้นมาแล้ว

จะปล่อยให้พวกเขาเข้ามาที่นี่ไม่ได้…

ฉู่หลิวเยว่ครุ่นคิดอยู่ในใจ พลันเหลือบไปเห็นหรงจิ้นที่แอบเดินตามหลังพวกเขาเข้ามา

คิ้วเรียวสวยขมวดมุ่นกว่าเดิม

เจ้านั่นก็มากับเขาด้วยหรือ?

แต่ดูเหมือนว่าเขาแอบตามมาอย่างลับๆ มากกว่า…

อีกอย่างเขาเพิ่งจะถูกสั่งกักบริเวณให้อยู่แต่ในตำหนักขององค์รัชทายาท ฉะนั้น แน่นอนว่าจะให้จักรพรรดิจยาเหวินพบเขาที่นี่ไม่ได้

ว่าแต่เขามาทำอันใดที่นี่กัน…

ความคิดของฉู่หลิวเยว่เริ่มปรับเปลี่ยนไปมา พลันเกิดการคาดเดาที่ดูราวกับเป็นเรื่องใหญ่โตขึ้นในใจของนาง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน