ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 410

“ฝ่าบาท ทรงอย่าได้ร้อนรน สุสานของจักรพรรดินี้คงอยู่มาเป็นเวลาหลายพันปีโดยปราศจากเหตุร้ายใดๆ และมันจะไม่พังทลายลงตอนนี้อย่างแน่นอน แต่กระนั้นก็ดูเหมือนว่าภายในนี้จะมีสิ่งผิดปกติเกิดขึ้น”

ขณะปลอบโยนจักรพรรดิจยาเหวิน เยี่ยจือถึงก็ได้แผ่กระจายคลื่นพลังปราณออกไป เพื่อตรวจสอบส่วนลึกภายในสุสาน

เมื่อมองไปยังเส้นทางที่ถูกขวางไว้โดยสมบูรณ์ ความกลัวก็ยิ่งกลืนกินจิตใจของจักรพรรดิจยาเหวิน

หากเมื่อครู่หินก้อนนี้หล่นลงมาทับร่างของเขาละก็…

“ตะ…แต่ขอบทางเดินเริ่มพังลงแล้ว เกรงว่าอีกไม่นาน ภายในเองก็จะได้รับผลกระทบเช่นกัน!” จักรพรรดิจยาเหวินปวดหัว เมื่อเขาเริ่มขบคิดเกี่ยวกับบางสิ่งที่กำลังเกิดขึ้นกับสุสานจักรของพรรดิในเวลานี้

ถ้าข่าวนี้แพร่ออกไปเขาจะเสียหน้าเพียงใด อีกทั้งยังต้องเผชิญหน้ากับบรรพบุรุษอีก!

เยี่ยจือถิงส่ายหัว

“ฝ่าบาท การที่สุสานจักรของพรรดิสร้างขึ้นใต้ยอดเขาซีจินนั้นมีเหตุ และผลอันสมควรของมันเอง ได้โปรดถอยออกไปก่อน กระหม่อมผู้นี้จะเปิดทางให้ท่านเองเพคะ”

จักรพรรดิจยาเหวินรู้ว่าตอนนี้มีเพียงเยี่ยจือถิงเท่านั้นที่ไว้ใจได้ ดังนั้นเขาจึงถอยกลับไปอย่างเชื่อฟังทันที

เยี่ยจือถิงจ้องมองก้อนหินด้านหน้าพลันขมวดคิ้ว

สิ่งที่เขากังวลไม่ใช่เรื่องสุสานของจักรพรรดิพังทลาย แต่…เป็นเรื่องของคนสองคนที่เข้ามาก่อนพวกเขา พร้อมทักษะที่สามารถทำให้สุสานของจักรพรรดิสั่นสะเทือนได้ถึงเพียงนี้

เมื่อคิดเช่นนี้ สมองก็พลันนึกย้อนไปถึงตอนที่มีแสงส่องสว่างวาบเหนือวงแหวน…

แค่มองปราดเดียวก็รู้แล้วว่าพวกนั้นมาเพื่อสิ่งใด

เขากลั้นหายใจ และรวมพลังปราณไว้ที่ฝ่ามือของเขา

พลันหันฝ่ามือไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วและรุนแรง

ตูม!

เกิดรูขนาดใหญ่ขึ้นตรงกลางหินก้อนนั้น

จักรพรรดิจยาเหวินอารมณ์ดีขึ้นทันที

ตราบใดที่พวกเขาสามารถทำลายหินก้อนนี้ได้ พวกเขาก็ยังมีโอกาสเข้าไป และปิดกั้นการทำงานของสุสานได้

“ถ้าข้ารู้ว่าสองคนนั้นเป็นใคร ข้าไม่มีทางปล่อยพวกมันไว้แน่”

เยี่ยจือถิงเอ่ยเสียงจริงจัง พลันวาดฝ่ามือออกไปอีกครั้ง

ตูม!

ครืน!

เพียงพริบตา แสงสีขาวที่รุนแรงพุ่งทะลุสู่อีกด้านของก้อนหิน

“ทะลวงได้แล้ว!”

จักรพรรดิจยาเหวินกำหมัด และพูดอย่างตื่นเต้น เมื่อเป็นเช่นนั้น เยี่ยจือถิงก็สบายใจขึ้นเล็กน้อย

อย่างใดเสียบริเวณนี้จัดว่าเป็นเขตรอบนอกของสุสานจักรพรรดิ เขาจึงจัดการได้ง่ายกว่าที่คาดไว้

ทว่าในขณะที่เขากำลังจะเหลิงไปกับชัยชนะ และทำการเปิดทางเดินทั้งหมดต่อไป ทันใดนั้นเขาก็ตระหนักได้ถึงอันใดบางอย่าง พลันสีหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป!

“ถอย!”

เขาตะโกนอย่างเคร่งเครียด พลางคว้าคอเสื้อของจักรพรรดิจยาเหวิน และถอยกลับอย่างรวดเร็ว!

จักรพรรดิจยาเหวินที่ไม่ทันระวังตัว ก็ได้ร้องอื้ออึงในลำคออย่างอึดอัด ขณะที่ถูกเยี่ยจือถิงลากตัวออกไป เขาหน้าแดงเถือกและไอโขลกอย่างรุนแรง

“เยี่ย…แค่กๆ…เยี่ย…”

เขาแค่นเสียงพูดออกมาสองสามพยางค์ด้วยความยากลำบาก แต่ครู่ต่อมาดวงตาของเขาก็เบิกกว้างขึ้นทันใด

ภาพตรงหน้าคือทรายสีทองที่ไหลพรวดออกมาจากรอยแตกตรงกลางหิน

ทรายสีทองเหล่านั้นรวมตัวกันอย่างรวดเร็ว และค่อยๆ ก่อตัวเป็นชั้นผลึกบางๆ พลันปกคลุมทั่วทั้งหินก้อนนั้น

หินก้อนนั้นจึงกลายสภาพเป็นเหมือนก้อนผลึกทองคำที่ดูสวยงาม ทว่าจักรพรรดิจยาเหวินกลับมองมันด้วยความกลัวสุดขีด

เพราะเขาสัมผัสได้ถึงแรงกดดันอันทรงพลังที่บรรจุอยู่ในผลึกบางๆ สีทองนั่น

พลันมีเศษหินที่แตกจากการโจมตีเมื่อครู่ กลิ้งหล่นลงพื้น

พรึบ!

เพียงเสียงกระทบดังขึ้น เศษหินก้อนนั้นก็กลายเป็นผุยผงทันที

หัวใจของจักรพรรดิจยาเหวินสั่นเทาอย่างรุนแรง

ว่าแล้วเชียว

หากสัมผัสกับผลึกสีทองบางๆ นั่นก็จะมีจุดจบเช่นนี้

แต่ถึงพวกเขาจะหลบได้อย่างว่องไว ทว่าทรายสีทองนั่นก็แผ่กระจายเร็วขึ้นด้วย

ดวงตาของเขาจ้องมองทรายเหล่านั้นที่กำลังไล่ตามมาติด

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน