ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 412

อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง

“นั่นใคร?”

น้ำเสียงของเขาแผ่วเบาเสมือนไร้ซึ่งผู้พูด และฟังดูราวกลับดังมาจากที่ไกลๆ

แต่อย่างใดเสียฉู่หลิวเยว่กลับได้ยินร่องรอยของความไม่พอใจแอบแฝงอยู่ในน้ำเสียงนั้น ถึงจะดูเป็นเรื่องปกติที่อีกฝ่ายอาจไม่พอใจขึ้นมา แต่มันกลับทำให้คนฟังรู้สึกประหลาดใจ…

ฉู่หลิวเยว่เม้มริมฝีปากและพูดอย่างลังเล

“ก็แค่…คนที่บังเอิญหลุดเข้ามาพร้อมกันกับข้า”

นางเชื่อว่าด้วยทักษะของอีกฝ่ายแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะไม่รู้ว่านางหมายถึงใคร

“ดูเหมือนเขาจะปฏิบัติต่อเจ้าได้ไม่ดีนัก แต่ตอนนี้เจ้ากลับต้องการช่วยเขาอย่างนั้นหรือ?”

ชายคนนั้นไม่ได้เห็นด้วยหรือปฏิเสธโดยตรง แต่กลับย้อนถามนางด้วยประโยคนั้นแทน

ฉู่หลิวเยว่ถึงกับผงะ

“ท่านรู้ได้อย่างใด ว่าเขาปฏิบัติต่อข้าเช่นใด?”

ชายคนนั้นหยุดชะงัก พลางพ่นลมหายใจออกมาเบาๆ

ฉู่หลิวเยว่เข้าใจสิ่งที่เขาจะสื่อทันที เป็นเพราะเขาคุ้นเคยกับสถานที่แห่งนี้มาก แน่นอนว่าเขาต้องรู้ดีว่าเกิดอันใดขึ้นในสุสานแห่งนี้บ้าง

มีแวบหนึ่งที่ฉู่หลิวเยว่เกือบจะคิดว่า เถ้าแก่ใหญ่อาศัยอยู่ในสุสานของจักรพรรดิแห่งนี้ตลอดเวลา

แต่สุดท้าย นางก็รู้ว่ามันเป็นไม่ได้

เพียงแต่…เห็นได้ชัดว่าเขาเคยมาที่นี่มากกว่าหนึ่งครั้ง

ฉู่หลิวเยว่กำมือแน่นยิ่งขึ้น ลำคอของนางฝืดเคืองราวกับถูกบางสิ่งขวางกั้นไว้

อันที่จริงนางเองก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใดจู่ๆ ถึงพูดประโยคนั้นออกไป

เพราะไม่ว่าจะมองอย่างใด คนอย่างมู่ชิงเห่อก็ไม่สมควรได้รับความช่วยเหลือจากนาง

ทว่า…ภาพที่เขาคุกเข่าอยู่บนพื้นพร้อมหยาดน้ำตาที่ไหลอาบหน้า ยังคงติดตานางอยู่จนถึงตอนนี้

ไหนจะน้ำเสียงยามเรียก ‘ซั่งกวน’ อีก

นางไม่รู้ว่าภายใต้ความเศร้าโศกของเขานั้นมีความจริงใจซ่อนอยู่มากเพียงใด และไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเหตุใดเขาจึงทรยศนาง

เพียงแต่…

“สถานะของเขาพิเศษมาก ถ้าเขาตายอยู่ที่นี่ ข้าจะต้องเจอกับปัญหารุงรังอีกมากมาย” ฉู่หลิวเยว่พูดพร้อมกับก้มหน้าลง

เรื่องที่นางกับมู่ชิงเห่อลอบออกมา เจี่ยนเฟิงฉือเองก็รู้

หากมู่ชิงเห่อมาตายอยู่ที่นี่จริงๆ เช่นนั้นนางคงหนีไม่พ้น และโดนดึงไปสำเร็จโทษด้วยแน่ แต่ว่าตามนิสัยของเจี่ยนเฟิงฉือแล้ว เขาจะไม่มีวันยอมแพ้จนกว่าทุกอย่างจะเสร็จสมดั่งใจปรารถนา

นอกจากนี้…นางก็ยังแอบหวังว่ามู่ชิงเห่อจะสามารถพานางกลับสู่ราชวงศ์เทียนลิ่งได้

“ฉะนั้นอย่างใดแล้ว ข้าก็อยากให้ท่านช่วย แต่หากว่าท่านไม่สะดวกใจ เช่นนั้นข้า…”

“นอกจากนี้ ยังมีเหตุผลอื่นอีกหรือไม่?”

ชายผู้นั้นโพล่งถามออกมา

“เจ้าขอความเมตตาจากข้า เพื่อตัวเจ้าหรือเพื่อเขาผู้นั้น?”

น้ำเสียงของเขายังคงราบเรียบ แต่เมื่อฉู่หลิวเยว่ได้ฟังกลับรู้สึกเย็นวาบตามแนวสันหลังอย่างอธิบายไม่ถูก พอฟังแล้วเหตุใดมันรู้สึกแปลกๆ?

ทว่าประโยคนั้นกลับทำให้นางได้สติ

นางครุ่นคิดอย่างจริงจังอยู่ครู่หนึ่ง และในที่สุดก็ส่ายหัว

“เพื่อตัวของข้า”

สิ่งที่สำคัญที่สุดนางได้เรียนรู้หลังจากได้ชีวิตใหม่มาครอบครองก็คือ การทำเพื่อตัวเองมากขึ้น

สิ่งที่เรียกว่าความเห็นอกเห็นใจ และความเอื้อเฟื้อนั้น โดยส่วนใหญ่แล้วจะไม่ก่อให้เกิดประโยชน์อันใดต่อตัวนาง แต่จะนำไปสู่ปัญหามากมายที่ตามมามากกว่า

มู่ชิงเห่อไม่ใช่คนเดิมอีกต่อไป และนางก็ไม่ใช่ซั่งกวนเยว่ผู้สูงศักดิ์เฉกเช่นในอดีตแล้ว

“แค่คนเดียวเท่านั้น”

และในที่สุดเถ้าแก่ใหญ่ก็ตอบกลับมา น้ำเสียงของเขาอ่อนลงกว่าเมื่อครู่เล็กน้อย

ฉู่หลิวเยว่ถอนหายใจด้วยความโล่งอก นางรู้ว่าเขายอมช่วยแล้ว

“ขอบคุณท่านมาก เถ้าแก่ใหญ่!”

อย่างใดก็ตามเมื่อได้ยินเสียงของเขา จิตใจของนางกลับรู้สึกอ่อนไหวราวกับได้รับอิทธิพลบางอย่าง…

นั่นเป็นเพราะอีกฝ่ายแข็งแกร่งเกินไปหรือเปล่า

อันที่จริงฉู่หลิวเยว่ต้องการพบเถ้าแก่สุดลึกลับผู้นี้มาก ทว่าในตอนนี้การที่อีกฝ่ายจะยอมตกลงช่วยเหลือนางนั้นถือว่าเป็นเรื่องที่เกิดขึ้นได้ยากยิ่ง ดังนั้นโดยธรรมชาติแล้ว นางจะไม่ทำสิ่งใดให้อีกฝ่ายขุ่นเคืองเด็ดขาด

แต่ทันใดนั้น นางก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีปัญหาอีกหนึ่งอย่าง

ตั้งแต่ตอนที่นางคว้าพีระมิดลงมาจากฐานของมัน นางก็ไม่มีเวลาดูมันเลย ตอนนี้นางจึงไม่รู้ว่าสถานการณ์ของมู่ชิงเห่อเป็นอย่างใด…

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน