ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 413

ฉู่หลิวเยว่รู้สึกแปลกๆ กับคำพูดนั้นจนต้องหันหลังกลับไปมอง

ประโยคเมื่อครู่นี้ฟังดูจริงจังมาก…

นางกระตุกยิ้มมุมปากและเอ่ยขอบคุณอีกครั้ง

อย่างใดเสีย ก็ถือว่าเป็นถ้อยคำอวยพรที่ฟังแล้วรื่นหู…อีกอย่างนางก็อยากจะรักษาความสัมพันธ์อันดีกับเถ้าแก่ใหญ่ผู้นี้ไว้

อีกทั้งมู่ชิงเห่อเองก็ไม่ใช่คู่ต่อสู้ที่รับมือชายผู้นี้ได้ หากสามารถเอาชนะใจเขา แล้วเปลี่ยนให้อีกฝ่ายกลายมาเป็นหนึ่งในผู้สนับสนุนของนางได้ละก็…มันน่าจะสะดวกมากกว่ามิใช่หรือ

ขณะที่ฉู่หลิวเยว่เดินออกไป นางก็แอบรู้สึกแปลกๆ ในใจ

แม้ว่าเถ้าแก่ใหญ่ผู้นี้จะอารมณ์แปรปรวน แต่ลึกๆ แล้วดูเหมือนว่านางจะมีความรู้สึกไว้วางใจมอบให้เขาเช่นกัน

ซึ่งน้อยครั้งที่นางจะมีความรู้สึกเช่นนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่ออีกฝ่ายมีความคิดริเริ่มที่จะช่วยเหลือนางหลายต่อหลายครั้ง

พูดง่ายๆ ก็เหมือนแค่ทำดีหวังผลเท่านั้น

แต่ทว่ากับผู้ที่มีความสามารถแข็งแกร่งถึงขั้นทะลวงสวรรค์ได้เช่นนี้ ฉู่หลิวเยว่ไม่สามารถเปรียบเทียบเขากับคำคำนี้ได้เลย

บางทีเขาเองก็อาจมีแผนอื่นในใจอยู่แล้ว แต่ฉู่หลิวเยว่กลับไม่นึกกังวลหรือรู้สึกไม่สบายใจเลย

หรือมันจะเป็นเพราะชะตาลิขิต

พลันแสงสว่างโดยรอบก็ค่อยๆ อ่อนแสงลง

ฉู่หลิวเยว่รู้ได้ทันทีว่าตนเดินทางมาถึงขอบเขตแดนของสุสานจักรพรรดิแล้ว

นางอดไม่ได้ที่จะมองย้อนกลับไป

ทว่านอกจากมู่ชิงเห่อที่ถูกเส้นใยห่อหุ้มไว้ในอากาศ นางก็แทบมองไม่เห็นสิ่งที่ข้างภายในนั้นเลย

มีเพียงชั้นน้ำแข็งที่ยังคงจับตัวเป็นแผ่น และพลิกกลับสู้ก้นทะเลสาบ น้ำในทะเลสาบที่สวยงาม ซึ่งยังคงพุ่งพล่าน

พื้นที่ตรงกลางถูกแช่แข็งอย่างสมบูรณ์ และมีผลึกน้ำค้างแข็งจางๆ ค่อยๆ ลอยปกคลุมบริเวณโดยรอบ

ฉู่หลิวเยว่ยืนมองมันเงียบๆ รู้ว่านี่คือพลังที่ชายคนนั้นใช้ปิดผนึกมัน

เห็นได้ชัดว่าเขาตั้งใจที่จะแช่แข็ง และปิดผนึกสุสานของจักรพรรดิอย่างสมบูรณ์

หลังจากนั้นไม่นานฉู่หลิวเยว่ก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก

ต้องใช้พลังปราณมหาศาลเพียงใดกัน…

คนผู้นี้อยู่นอกเขตแดนม่านฟ้าในเมื่อเขาใช้พลังถึงเพียงนี้ เขาจะไม่ถูกปราบปรามหรือ?

เพียงพริบตา ฉู่หลิวเยว่ก็กระตุกยิ้มมุมปากเบาๆ

ตอนนี้หนทางที่จะออกไปจากดินแดนนี้ของนาง ยังอีกยาวไกลนัก…

ตอนแรกนางอยากถามคนผู้นั้นว่าจะทำเช่นใดกับคนอื่นๆ ในสุสานของจักรพรรดิ

แต่ลังเลอยู่นาน นางก็ไม่ได้เอ่ยปากถาม

แค่ช่วยมู่ชิงเห่อคนเดียว ก็ทำให้นางต้องเป็นหนี้บุญคุณเขาหนึ่งครั้งแล้ว หากรวมคนอื่นๆ เข้ามาอีก…

“ท่านอาจารย์ หวังว่าท่านคงเข้าใจลูกศิษย์ผู้นี้นะ?”

ฉู่หลิวเยว่แอบคิดในใจเงียบๆ

นอกจากเยี่ยจือถิงแล้ว นางหาได้สนใจชีวิตผู้อื่นไม่ และด้วยพลังของเยี่ยจือถิง…หากเขาต้องการหนีออกจากที่นี่ คงไม่ใช่เรื่องยากเกินกำลังหรอก

ทว่าเมื่อคิดเช่นนี้ฉู่หลิวเยว่ก็อดไม่ได้ที่จะหยิบพีระมิดออกมาอีกครั้ง พลางวางมันลงบนฝ่ามือ แล้วจ้องมองอย่างระมัดระวังครู่หนึ่ง

ยามนี้พีระมิดตรงหน้าเปลี่ยนเป็นสีดำทมิฬ จนมองไม่เห็นภาพอันใดสักอย่าง

หากรู้ว่ามันจะเป็นเช่นนี้ นางควรจะดูสถานการณ์ของท่านอาจารย์ และคนอื่นๆ เสียก่อน…

ฉู่หลิวเยว่จำต้องเก็บของสิ่งนั้นลง พลางหายใจเข้าลึกๆ แล้วพามู่ชิงเห่อมุ่งหน้าเดินต่อไปยังอีกด้านของสะพานสีดำ

…

ขณะที่ฉู่หลิวเยว่เดินทางออกไปอย่างราบรื่น สถานการณ์ของคนอื่นๆ ที่เข้ามาในสุสานของจักรพรรดิ กลับไม่ได้ราบรื่นเช่นนาง

จักรพรรดิจยาเหวินได้รับการคุ้มครองจากเยี่ยจือถิง เขาจึงรอดพ้นจากอันตรายได้นานพักใหญ่

แต่กระนั้น เกราะสีดำนั่นก็มีทีท่าว่าจะทนอยู่ได้ไม่นาน และในไม่ช้ามันก็ถูกชั้นผลึกสีทองปกคลุม และกัดกร่อนจนความหนาของมันบางลงเรื่อยๆ

ทรายสีทองที่ไหลพุ่งมาจากด้านหลังทับถมเข้ามาไม่หยุด และในที่สุดโล่สีดำก็ถูกทำลายลงอย่างหมดสิ้น

เยี่ยจือถิงจึงจำต้องอพยพร่างของจักรพรรดิจยาเหวินอีกครั้ง

โชคดีที่ชั้นผลึกสีทองเหล่านั้นเปล่งแสงระยิบระยับ พวกเขาสามารถมองเห็นฉากโดยรอบได้ชัดเจน และความเร็วในการเคลื่อนตัวของทรายก็เพิ่มขึ้นกว่าตอนที่พวกมันพุ่งออกมาแรกๆ อย่างมาก

จักรพรรดิจยาเหวินรู้สึกเหนื่อยและไม่พอใจอย่างมาก

เจ้าคนพวกนั้นยังอยู่ข้างในสุสานแน่ๆ

แต่เขาจักรพรรดิผู้สง่างามของแคว้นเย่าเฉิน กลับถูกขับออกจากสุสานของจักรพรรดิด้วยความอับอาย

ไม่จำเป็นต้องส่องกระจก ก็รู้ว่าตอนนี้สีหน้าของเขาเป็นเช่นใด

โชคดีที่มีเพียงเยี่ยจือถิงเท่านั้นที่อยู่ที่นี่ ไม่เช่นนั้นชื่อเสียงที่สั่งสมมาของเขา คงถูกทำลายเป็นแน่

ไม่รู้ว่าพวกเขาหนีหัวซุกหัวซุนกันนางเพียงใด ทว่าในที่สุดความเร็วที่เพิ่มขึ้นของทรายสีทองนั้นก็ช้าลง

เมื่อเป็นเช่นนั้นเยี่ยจือถิงจึงหยุดฝีเท้า พลางหันมองจักรพรรดิจยาเหวิน

“ฝ่าบาท ท่านยังอยู่ดีหรือไม่?”

จักรพรรดิจยาเหวินโบกมือพร้อมใบหน้าซีดเซียว

“นั่นใคร?”

สิ้นการลั่นวาจา เขาก็โบกพัดสะบัดในมือทันที

กึก!

พลังปราณที่พุ่งออกไปกระทบกับวัตถุบางอย่าง

จากนั้นเสียงคร่ำครวญด้วยความเจ็บปวดก็ดังขึ้น

เยี่ยจือถิงกับจักรพรรดิจยาเหวินมองหน้ากันพัลวัน มีคนอยู่ตรงนั้น

ก่อนหน้านี้พวกเขาไม่เคยสังเกตเห็นอีกฝ่ายเลย

สีหน้าของเยี่ยจือถิงเปลี่ยนไปเล็กน้อย เขาก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว พลันสะบัดพัดในมืออีกครั้ง

พลังปราณที่กดดันและทรงพลังพุ่งออกมาทันที

ขณะเดียวกัน ในที่สุดเสียงอุทานอันคุ้นเคยก็ดังขึ้นในความมืด

“ช้าก่อนเยี่ยจือถิง!”

เยี่ยจือถิงชะงักไปครู่หนึ่ง

พลันท่าทางของจักรพรรดิจยาเหวินก็เปลี่ยนไป

“หรงจิ้น?”

เยี่ยจือถิงดีดนิ้ว ก่อนจะมีกลุ่มเปลวเพลิงปรากฏขึ้นบนฝ่ามือของเขา

จากนั้นบริเวณโดยรอบก็สว่างขึ้นทันตา

ก่อนหน้านี้เขากังวลว่าเปลวเพลิงจะสร้างปัญหาโดยไม่จำเป็น แต่ตอนนี้กลับเห็นได้ชัดว่ามันไม่ได้ฟุ่มเฟือยอย่างที่คิด

พลันใบหน้าที่ดูประหม่าปนหงุดหงิด ก็ปรากฏขึ้นต่อหน้าพวกเขาสองคน

เป็นหรงจิ้นจริงๆ

หัวใจของจักรพรรดิจยาเหวินถูกยั่วยุ พลันตำหนิด้วยความโกรธ

“หรงจิ้น! เจ้านี่ช่างอวดดียิ่งนัก เจ้ากล้าดีอย่างใดถึงแอบหนีออกจากตำหนักองค์รัชทายาทแล้วมาที่นี่!”

คราแรกหรงจิ้นกลัวมาก แต่เมื่อคิดทบทวนดูแล้วในเมื่อเรื่องเลยเถิดมาถึงขั้นนี้ ยังมีสิ่งใดที่เขาต้องกลัวอีกหรือ

เขากำหมัด พลันยืดกายตัวตรง และพยายามเอ่ยด้วยน้ำเสียงมั่นอกมั่นใจ

“ท่านพ่อ ลูกคือบุตรแห่งสวรรค์ การที่ลูกมาที่นี่นั้น เป็นปัญหาอันใดหรือ!”

ทว่าจู่ๆ เยี่ยจือถิงกลับหัวเราะออกมา

“องค์ชายเอ๋ย หากท่านเป็นบุตรแห่งสวรรค์ตัวจริง ท่านสามารถเข้าไปด้านในได้โดยตรง และสามารถควบคุมทุกอย่างในสุสานได้หมด ทว่ามีผู้ถูกเลือกอยู่ข้างในนั้นแล้วหนึ่งคน ไม่ทราบว่าเรื่องที่ท่านเป็น ‘บุตรแห่งสวรรค์’ นี้ ท่านไปฟังมาแต่ใดหรือ?”