ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 414

หรงจิ้นตะลึงเบิกตากว้างราวคนโง่

“อะ…อันใดนะ”

เขาเข้าใจสิ่งที่เยี่ยจือถิงเอ่ยออกมาทุกคำ แต่พอมารวมกันแล้วประมวลผลอีกที เหตุใดเขาจึงไม่เข้าใจเล่า

เมื่อจักรพรรดิจยาเหวินได้ยินเช่นนั้น ดวงตาของเขาก็หม่นแสงลง

“เยี่ยจือถิงรู้เรื่องนี้มานานแล้ว…”

เยี่ยเหล่ายิ้มอย่างช่วยไม่ได้และเขย่าพัดในมือของเขา

“เมื่อก่อนข้าเดาไม่ออก แต่เมื่อเห็นสถานการณ์เมื่อครู่ ข้าก็รู้ได้ทันที”

จักรพรรดิจยาเหวินหรี่ตา

เช่นนั้นก็ไม่แปลก…

หากนี่คือคำตอบทุกสิ่งที่เกิดขึ้นก่อนหน้านี้ ล้วนมีคำอธิบายที่สมเหตุสมผล

หรงจิ้นที่อยู่ข้างๆ ฟังการแลกเปลี่ยนความคิดระหว่างคนทั้งสอง แต่เขากลับสับสน และยิ่งฟังมากเท่าใด เขาก็ยิ่งหงุดหงิดมากขึ้นเท่านั้น

“ท่านพ่อ? เยี่ยจือถิง? ที่พวกท่านพูดหมายความว่าอย่างใด บุตรแห่งสวรรค์…มิใช่ลูกหรือ ข้างในนั้นจะมีอีกคนอยู่ได้อย่างใด เจ้านั่นต้องเป็นตัวปลอมแน่นอน ลูกต่างหากคือบุตรแห่งสวรรค์ตัวจริง”

เพี้ยะ!

จักรพรรดิจยาเหวินตบหน้าหรงจิ้น!

ครั้งนี้เขาตบแรงมากจนหรงจิ้นล้มลงไปกองกับพื้น

กลิ่นเลือดรุนแรงลอยออกมาจากริมฝีปาก และฟันของหรงจิ้น ใบหน้าครึ่งหนึ่งของเขาชาวาบ หูได้ยินแต่เสียงอื้ออึง

เขาค่อยๆ ขยับปากอย่างยากลำบาก ก่อนจะคายเลือดออกมาเต็มปากรวมทั้งฟันที่หักด้วย

หรงจิ้นมองเขาอย่างไม่เชื่อสายตา

แต่ไหนแต่ใดท่านพ่อภาคภูมิใจในตัวเขาเสมอ และยกย่องเขามากกว่าผู้อื่น ยิ่งไม่ต้องพูดถึงการเฆี่ยนตี แม้แต่การตำหนิก็ยังหาได้ยากมาก

แต่วันนี้เขากลับถูกตบจนฟันร่วง คนอย่างเขาจะยอมรับมันหวังได้หรือ

ในชั่วพริบตา ทุกสิ่งทุกอย่างที่เขาประสบในช่วงสองสามเดือนที่ผ่านมา ก็แวบเข้ามาในหัวของเขา ทั้งถูกตำหนิ ยึดอำนาจ และถูกกักบริเวณในตำหนัก…

แม้แต่ตำแหน่งขององค์รัชทายาท ก็แทบจะรักษาไว้ไม่ได้

นี่มันเกิดอันใดขึ้นกันแน่?

เมื่อก่อนทุกอย่างก็ดำเนินไปได้ด้วยดีมิใช่หรือ? ตอนนี้จึงกลับตาลปัตรเช่นนี้ได้อย่างใด

“หรงจิ้น! เจ้าเสียสติไปแล้วหรืออย่างใด”

ในที่สุดจักรพรรดิจยาเหวินก็สูญเสียการควบคุมอารมณ์ เขาชี้ไปยังปรายจมูกของหรงจิ้น และสาปแช่งอย่างโกรธเคือง

“เจ้าคิดว่าเจ้ายิ่งใหญ่มาจากที่ใด บุตรแห่งสวรรค์หรือจะไร้ความสามารถเช่นนี้ เจ้ามันก็แค่คนอ่อนแอ เมื่อก่อนข้าคงตาบอดที่มอบตำแหน่งองค์รัชทายาทให้เจ้า”

มีหลายสิ่งหลายอย่างเกิดขึ้นในวันนี้ ทำให้สภาพจิตใจของจักรพรรดิจยาเหวินตึงเครียดถึงขีดสุด กระทั่งเมื่อครู่ในตอนที่เขาเห็นท่าทีเย่อหยิ่งของหรงจิ้น เขาก็เกิดบันดาโทสะไม่วางตัวในวินัยได้อีกต่อไป จนฟางเส้นสุดท้ายขาดผึง

ส่วนหรงจิ้นที่โดนด่าเสียหมดสภาพ ก็ถึงกับตกตะลึงจนตัวแข็งทื่อ

เขาเริ่มกระสับกระส่ายราวจนมุม และโพล่งสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจออกมา

“ท่านพ่อ เหตุใดท่านจึงตัดสินว่าข้าเป็นตัวปลอม ข้ารู้แล้วท่านกำลังดูถูกข้าอยู่ใช่หรือไม่ แต่ทว่าเรื่องนี้ท่านแม่เป็นคนบอกข้าเอง และท่านแม่ไม่เคยโกหกข้า ฉะนั้นบุตรแห่งสวรรค์จักต้องเป็นข้าผู้นี้แน่นอน แค่ข้าผู้เดียว”

เยี่ยจือถิงขมวดคิ้วขณะมองหรงจิ้นที่กำลังกลายเป็นคนบ้า

ทว่าก่อนที่เขาจะได้เอ่ยปาก จักรพรรดิจยาเหวินก็หัวเราะออกมาเสียก่อน

“ฮ่าๆ ช่างน่าขันยิ่งนัก สิ่งที่แม่เจ้าพูดนั้นจักต้องเป็นเรื่องจริงเสมอไปหรือ หรงจิ้นคนไม่มีหัวคิดเช่นเจ้า ยังกล้าเอาเรื่องนี้มาพูดอีกหรือ”

หรงจิ้นกัดฟันกรอด “เช่นนั้นแล้ว ข้ากับท่านก็ไปคุยกับท่านแม่ให้รู้แล้วรู้รอดไปเลย จะได้…”

“คุยหรือ?” ท่าทางของจักรพรรดิจยาเหวินเย็นชาขึ้นทันที “เจ้าคงยังไม่รู้สินะ ว่าแม่ของเจ้าสิ้นพระชนม์แล้ว”

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน