ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 422

ศพที่เห็นก่อนหน้านี้ยังคงถูกแขวนอยู่กลางอากาศ แต่ด้านล่างกลับว่างเปล่า

ในสำนักมีร่องรอยการต่อสู้ และยังมีศพขององครักษ์อยู่หลายศพอีกทั้งอาณาเขตของตรอกซีเจี่ยวยังถูกทำลาย ชัดเจนว่าถูกทลายเพื่อบุกเข้าไป

ฉู่หลิวเยว่รีบค้นหารอบลานสำนักทันที แต่ก็ไม่พบเบาะแสที่เป็นประโยชน์อันใด

สิ่งเดียวที่ทราบได้นั่นคือเวลาเสียชีวิตของคนเหล่านี้ ไม่น่าจะเกินหนึ่งวัน

ไม่ว่าข้างนอกหรือข้างใน องครักษเหล่านี้มิได้มีบาดแผลมากมาย ทว่าล้วนแต่ถูกบีบคอจนตายคาที่ เห็นได้ชัดว่านี่คือการจู่โจมสังหารหมู่จากฝ่ายเดียว!

ฉู่หลิวเยว่ตรวจสอบศพของพวกเขาอย่างละเอียดแล้วค่อยๆ ขมวดคิ้ว

ดูเหมือนว่าฝ่ายองครักษ์จะไม่มีเวลาป้องกันตัวเสียด้วยซ้ำ

แม้ว่าคนพวกนี้จะไม่ได้แข็งแกร่งเป็นอันดับต้นๆ แต่พวกเขาก็ได้รับการฝึกมาอย่างดี ผู้ที่สามารถสังหารคนจำนวนมากในเวลาเดียวกันโดยไม่ให้โอกาสพวกเขาได้ป้องกันตัวเลยนั้น หากมิใช่กลุ่มคนจำนวนมาก… ก็ต้องเป็นคนที่มีพลังแข็งแกร่งมาก!

ความคิดของฉู่หลิวเยว่หนักไปอย่างหลังมากกว่า

เมื่อเร็วๆ นี้ได้มีการคุ้มครองเมืองหลวงเป็นอย่างแน่นหนา หากมีคนจำนวนมากบุกเข้ามาแล้วสองฝ่ายมีการต่อสู้กัน ก็น่าจะมีการกระจายข่าวไปนานแล้ว มิใช่เป็นอย่างตอนนี้ที่ลานตรอกชีเจี่ยวนี่เต็มไปด้วยศพ แต่หาได้มีผู้ใดรู้เรื่องไม่

หากมิใช่ว่านางบังเอิญมาที่นี่ ก็ไม่รู้ว่าจะมีคนพบเจอเรื่องนี้เมื่อใด

ฉู่หลิวเยว่ไตร่ตรองอยู่ครู่หนึ่ง แล้วหันกลับไปยังตำหนักหลวง

…

ราชวังได้รับการอารักขาอย่างแน่นหนา แต่โชคดีที่บัดนี้ฉู่หลิวเยว่และหรงซิวจะสมรสกัน ดังนั้นในฐานะพระชายาในอนาคตนางจึงสามารถเข้าไปได้

ฉู่หลิวเยว่ไม่ได้ไปหาจักรพรรดิจยาเหวิน แต่ตรงไปที่ตำหนักของจักรพรรดินี

ในขณะที่เดินไปนางก็รู้สึกถึงบรรยากาศเย็นชา และแปลกประหลาดในตำหนักนั้น ทุกคนล้วนดูหวาดระแวงและระมัดระวัง

ชัดเจนว่าเรื่องของจักรพรรดินีและหรงจิ้น ทำให้พวกเขาตกอยู่ในความหวาดผวา

ทว่าเดินไปได้เพียงครึ่งทาง ก็จักประจันหน้าเข้ากับคนผู้หนึ่ง

คนตรงหน้านางคือฉู่หนิง!

ไม่พบหน้าเพียงไม่กี่วันเขาดูซีดเซียว และเหนื่อยล้าไปมาก เห็นได้ว่าเขากังวลไม่น้อยเลยในช่วงเวลานี้

“ท่านพ่อ!” ฉู่หลิวเยว่รีบเดินไปหา

เมื่อได้ยินเสียงที่คุ้นเคยนี้ ฉู่หนิงจึงเงยหน้าขึ้นในทันทีแล้วมองเห็นฉู่หลิวเยว่

แววตาของเขาฉายชัดถึงความประหลาดใจพลันขมวดคิ้ว

“เยว่เอ๋อ เจ้ามาได้อย่างใด?” ฉู่หลิวเยว่เดินเข้าไปใกล้เขา

“ท่านพ่อ ข้ามีเรื่องด่วนต้องรีบรายงานท่าน”

เมื่อฉู่หนิงเห็นแววตาของนางดังนั้นในใจก็เริ่มปรากฏความกังวล

เยว่เอ๋อเป็นคนมีเหตุผลมาโดยตลอด เขารู้ดีว่าหากไม่มีเรื่องด่วนนางไม่มีทางเข้ามาหาเขาในวังในเวลานี้ เขากระซิบกับคนข้างหลังเล็กน้อย ก่อนพาฉู่หลิวเยว่ไปอีกฝั่ง

“เกิดอันใดขึ้นกันแน่?”

ฉู่หลิวเยว่มองริมฝีปากของเขา

“ท่านพ่อ องครักษ์ที่รักษาการณ์อยู่ที่ตรอกชีเจี่ยว ล้วนโดนคนสังหารหมดทุกนาย! ซ้ำหม้อไฟสีชาดของตรอกซีเจี่ยวก็ถูกขโมยไปอย่างไร้ร่องรอย!”

“อะ…อันใดนะ!” สีหน้าของฉู่หนิงเกิดความตกใจขึ้น

เขาคาดการณ์ว่าจะเกิดเรื่องไม่ดีขึ้น เพียงแต่คิดไม่ถึงว่า…

“เรื่องเกิดขึ้นเมื่อใดกัน?” ฉู่หลิวเยว่เล่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นให้ฟังคร่าวๆ อีกรอบ

สีหน้าของฉู่หนิงยิ่งดูแย่ไปกันใหญ่

“…ก็หมายความว่า ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าใครเป็นคนลงมือ? อีกอย่างฝ่ายนั้นก็ไม่ได้ทิ้งร่องรอยไว้เลยสักนิด?”

ฉู่หลิวเยว่พยักหน้าเบาๆ

“ข้ารู้ว่าฝ่าบาทให้ความสำคัญกับเรื่องที่เกิดขึ้นที่ตรวกชีเจี่ยว และช่วงนี้ท่านเป็นผู้รับผิดชอบเรื่องพวกนี้ ดังนั้นทันทีที่เกิดเรื่องท่านก็ต้องรีบไป”

จริงๆ แล้วฉู่หลิวเยว่ก็อยากจะถามเรื่องของจักรพรรดินี แต่เมื่อคิดไปคิดมาก็เก็บคำพูดนั้นเอาไว้

เดินไปประมาณหนึ่งชั่วยาม คนทั้งหมดก็เดินมาถึงตำหนักจ้าวหยาง

สิ่งที่แปลกก็คือ ยามนี้เป็นเวลากลางวัน แต่เหตุใดประตูใหญ่ของตำหนักจ้าวหยางยังปิดอยู่แล้ว จำนวนพลทหารที่อยู่นอกตำหนักก็มากกว่าเวลาปกติถึงหนึ่งเท่าราวกับกำลังรอคอยอันใดบางอย่าง

ฉู่หนิงหยุดอย่างรู้ทัน และเมื่อขันทีหมินที่กำลังเฝ้าประตูอยู่นอกตำหนักเห็นฉู่หนิง ก็รู้ในทันทีว่าเขามารายงานจักรพรรดิ แต่แล้วเขาก็มองเห็นฉู่หลิวเยว่ที่ยืนอยู่ข้างฉู่หนิง

หัวใจของขันทีหมินเต้นผิดจังหวะ เวลานี้นางมาที่นี่ด้วยเหตุใดกัน!

เขารีบสาวเท้าก้าวเล็กๆ เดินไป

“ท่านฉู่หนิง ตอนนี้ฝ่าบาทกำลังจัดการเรื่องสำคัญอยู่รอสักครู่”

พูดจบก็มองไปทางฉู่หลิวเยว่ “ท่านหญิงหลิวเยว่ วันนี้ท่านมาได้อย่างใด?”

ฉู่หลิวเยว่กล่าวอย่างรวบรัดว่า “ข้ามีเรื่องที่ต้องรายงานท่านพ่อ และฝ่าบาท ขันทีหมินไม่ต้องกังวล พวกข้าจะรออยู่ที่นี่”

ขันทีหมินเป็นคนฉลาด เมื่อเห็นสีหน้าของฉู่หลิวเยว่และฉู่หนิง ก็รู้สึกได้ถึงความไม่ชอบมาพากล จึงไม่ได้รีบร้อนซักถาม แต่กล่าวเล็กน้อยแล้วหลีกทางให้

อย่างใดก็ตาม เมื่อเขาเดินออกไปประตูก็ถูกกระแทกเปิดจากด้านใน

ปัง!

ชายวัยกลางคนสวมเสื้อคลุมสีเข้ม เดินออกมาจากทางนั้น ใบหน้าของเขามืดมน กลิ่นอายของความยิ่งใหญ่ปกคลุมอยู่รอบตัวเขา

เมื่อขันทีหมินเห็นเขาออกมา ก็รีบก้าวถอยหลังด้วยความเคารพทันที

แต่ชายคนนั้นไม่ได้สนใจ แต่รีบก้าวใหญ่เดินออกไปข้างนอก

เมื่อเห็นดังนั้นฉู่หลิวเยว่ก็หรี่ตาเล็กน้อย

ลักษณะของชายผู้นี้…ดูไม่คุ้นเคยเลย…แต่จู่ๆ ดวงตานางก็เป็นประกายขึ้น

ผู้ชายคนนี้ช่างคล้ายกับซือถูซิงเฉินเสียจริง!