ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 430

ฉู่หลิวเยว่ยิ้มอ่อน

“ในที่สุดก็ยอมรับแล้วสินะ?”

ซือถูซิงเฉินรู้สึกเกลียดชัง และเห็นฉู่หลิวเยว่เป็นศัตรูตั้งแต่แรกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นเรื่องการแข่งขันในงานสมาคมเยาวชน หรือว่าจะเป็นเรื่องที่ใส่ร้ายว่าลักพาตัวหรงเจิน ก็สามารถดูออกได้ว่าคนคนนี้คิดไม่เพียงแต่ไม่พอใจนางแถมยังริษยาและโกรธแค้นนางอีกด้วย

ซือถูซิงเฉินรู้สึกเหมือนมีสิ่งใดมาคาอยู่ที่อก และอีกไม่นานก็จะระเบิดออกมาแล้ว

ในที่สุดนางก็เก็บอารมณ์ไม่อยู่และกร่นด่าออกมา

“แล้วเหตุใดข้าชอบเขามาตั้งหลายปี เขากลับจำไม่ได้ว่าข้าเป็นใคร ส่วนเจ้าก็เป็นแค่หญิงสาวไร้ประโยชน์ที่ไม่มีตระกูลให้อยู่ก็เท่านั้น เจ้ามีดีกว่าข้าตรงไหน?”

ถ้าพูดถึงเรื่องรูปลักษณ์หน้าตาก็ไม่ได้ด้อยไปกว่าฉู่หลิวเยว่

ถ้าพูดถึงเรื่องต้นกำเนิดตระกูล นางก็ดีกว่าฉู่หลิวเยว่ไม่รู้กี่เท่า

ถ้าพูดถึงเรื่องความรักที่มีต่อหรงซิว นางก็อยู่เป็นเพื่อนเขาที่เทียนซานหมิงเยว่มาตั้งหลายปีแล้ว ฉู่หลิวเยว่จะสู้อันใดนางได้

“เขาเป็นคนสูงส่ง และให้เกียรติผู้หญิงมาโดยตลอด! แล้ว…เจ้า เขากลับยอมคุกเข่าลงต่อหน้าทุกคนเพื่อเจ้าทำไปเพื่อขอให้จัดงานอภิเษกทั้งๆ ที่ข้าเป็นคนที่เข้าใจเขามากที่สุด บนโลกนี้ก็มีแค่ข้าเท่านั้นที่คู่ควรกับเขา”

ทุกครั้งที่ซือถูซิงเฉินนึกถึงเรื่องนี้ในใจก็รู้สึกเจ็บปวดทุกครั้ง

นางไม่เข้าใจว่าฉู่หลิวเยว่มีดีตรงไหน หรงซิวถึงได้ดีกับนางเช่นนั้น

เหมือนกับว่า…เขาได้นำความรัก และความอบอุ่นทุกอย่างให้กับคนคนเดียว!

ก่อนหน้านี้หรงซิวส่งคนไปเผาเสื้อผ้าลายเมฆ นางก็ยังมีความโชคดีอยู่ในใจ

แต่หลังจากนั้น แต่ละเรื่อง แต่ละอย่างกลับย้อนกลับมาตอกหน้านางทุกอย่าง

ทุกครั้งก็ยิ่งทำให้นางเข้าใจว่าหรงซิวรักนางมากกว่าที่ตัวเองคิดไว้​

จากนั้นความโกรธแค้นของซือถูซิงเฉินที่มีให้กับฉู่หลิวเยว่ก็มากขึ้นไปอีก

ฉู่หลิวเยว่เห็นสีหน้าที่โมโห และใบหน้าที่บูดเบี้ยวจากยาพิษ ก็แสยะมุมปากขึ้น

“เจ้ารู้ได้อย่างใด แล้วเหตุใดเขาถึงไม่รู้?”

สีหน้าของซือถูซิงเฉินนิ่งมึนงงไปทันที

“เจ้าบอกว่าเจ้าเข้าใจเขา แล้ว…เข้ารู้หรือไม่ว่าเหตุใดเขาถึงทำเช่นนี้?”

ฉู่หลิวเยว่พูดอย่างเอื่อยเฉื่อย

ทุกๆ คำเหมือนมีดแหลมคมที่ทิ่งแทงเข้ามาในหัวใจของซือถูซิงเฉิน

เหมือนว่าเลือดที่ไหลเวียนบนหน้าค่อยๆ หายไป และเหลือเพียงสีหน้าที่เศร้าโศกและไม่พอใจ

นั่นสิ!

คนอย่างหรงซิวจะไม่รู้ว่าฉู่หลิวเยว่เป็นคนแบบไหนได้อย่างใด?

แต่ว่า…เขาก็ยังเลือกนาง!

มีคำอธิบายเพียงคำเดียวเท่านั้นก็คือ เขารักและจริงใจกับฉู่หลิวเยว่มาก และขาดนางไม่ได้!

นางรู้ตั้งแต่แรกแล้วว่าคนอย่างหรงซิวไม่สนใจเรื่องรักใคร่ แต่ถ้าสนใจขึ้นมา…ก็คงจะรักเดียวใจเดียวและให้ทุกอย่างที่มี

“จะ…เจ้าใช้วิธีอันใดกันแน่”

ซือถูซิงเฉินกัดฟันและมือข้างหนึ่งที่จับเสาแรงเกินไปก็ถึงกับม่วงไปทันที และตอนนี้ในตอนที่นางเงยหน้าขึ้นมาโดยไม่ได้ตั้งใจก็เห็นว่าข้อมือของตัวเองได้กลายเป็นสีเขียวม่วงไปแล้ว

นางตกใจกลัว

ถ้านางต้องกลายเป็นหญิงชราที่ตัวม่วงเขียวไปทั้งตัวจริงๆ แค่นึกถึงฉากนั้น นางก็ขนลุกไปทั้งตัวแล้ว!

นางไม่ยอมให้ตัวเองกลายเป็นแบบนั้นแน่นอน

“ขอเพียงแค่เจ้าพาข้าออกไป ข้ารับรองว่าจะให้ของสิ่งนั้นกับเจ้าแน่นอน!”

ซือถูซิงเฉินเอ่ยปากด้วยน้ำเสียงเกลียดชัง!

“แต่ว่าเจ้าต้องสัญญาว่าจะแก้พิษภายในให้ข้า ถ้าไม่อย่างงั้นต่อให้ข้าต้องตกนรกขุมที่เก้า ข้าก็จะกลายเป็นวิญญาณกลับมาแก้แค้นเจ้าแน่นอน!”

ฉู่หลิวเยว่แสยะมุมปากและในใจก็รู้สึกว่าน่าสนใจ

ถ้าพูดอย่างจริงจังแล้ว นางต่างหากที่เป็นคนที่ตกลงไป และอ้อมนรกขุมที่เก้าหนึ่งรอบแล้วกลับมาแก้แค้น

แต่นางไม่ได้กลายเป็นวิญญาณและกลายเป็นฉู่หลิวเยว่แทน

ใครจะกลัวใครกันแน่?

“ดูแล้วคนที่อยู่ข้างนอกคนนั้นเป็นคนที่จะมาช่วยเจ้าสินะ” จู่ๆ ฉู่หลิวเยว่ก็เอ่ยปาก “ที่เจ้าอยากจะออกไปกับข้าก็เพราะจะฉวยโอกาสใช่หรือไม่?”

ใจของซือถูซิงเฉินเต้นรัว “ข้าไม่เข้าใจว่าเจ้ากำลังพูดอันใดอยู่!”

ฉู่หลิวเยว่ก็ไม่ได้ต้องการคำตอบเช่นกัน

หลิวเยว่เหลือบมองผ่านกำไลหยกใบนั้นด้วยสายตาเย็นชา

ที่จริงแล้วมันก็คือสร้อยข้อมือเฉียนคุนนี่เอง และมูลค่าของของสิ่งนี้ยังสูงกว่าถุงเฉียนคุนด้วย

เพราะถุงเฉียนคุนนั้นดูออกง่าย แต่สร้อยข้อมือเฉียนคุนนั้นดูแล้วไม่แตกต่างอันใดกับกำไลธรรมดา

นี่ก็คือหนึ่งเหตุผลที่ซือถูซิงเฉินสามารถเก็บของสิ่งนี้เอาไว้ได้อย่างสมบูรณ์แบบ และไม่ถูกจักรพรรดิจยาเหวินยึดไปได้

“นี่ก็คือกล่องที่จักรพรรดินีให้กับข้าไว้”

ซือถูซิงเฉินสูดหายใจลึก ในที่สุดก็ผลักกล่องไม้ออกไปข้างหน้า

“ขอแค่ข้าเปิดกรงเหล็กนี้ได้ ของที่อยู่ในกล่องไม้ใบนี้ก็จะเป็นของเจ้า”

พูดจบนางก็ขยับถอนหลังราวกับว่าจะยอมให้ของสิ่งนั้นด้วยความจริงใจ

แต่นางกลับหัวเราะเยาะในใจ

กรงเหล็กนี้มีพลังป้องกันหนาแน่นมาก ถ้าฉู่หลิวเยว่อยากได้ของสิ่งนี้ก็ต้องแก้ปัญหานี้ให้ได้!

ถ้านางไม่สามารถสามารถจัดการได้ นางก็จะไม่ได้ของสิ่งนี้

แต่ถ้านางสามารถจัดการได้…กรงเหล็กนี้ต้องถูกเปิดออกแน่นอน

แล้วนางก็จะสามารถถือโอกาสนี้หนีออกไปได้

ถึงอย่างใดผู้อาวุโสจงเยี่ยก็อยู่ข้างนอกแล้ว นางต้องทำสำเร็จแน่นอน!

ฉู่หลอวเยว่หรี่ตาราวกับกำลังปวดหัวอยู่

ซือถูซิงเฉินยืนอยู่เงียบๆ ก่อนจะแอบควบคุมลมหายใจแล้ว เพื่อรอคอยที่จะแสดงท่าไม้ตายออกมา!

จู่ๆ ก็ได้ยินเสียงฉู่หลิวเยว่พูดเบาๆ

“ถวนจื่อไปเอาของมา”

มีเงาสีแดงก่อนหนึ่งโผล่ออกมาและพุ่งมายังกล่องไม้ใบนั้นทันที

ซือถูซิงเฉินขมวดคิ้ว จนสุดท้ายก็รู้ว่านั่นคือเพียงพอนโลหิตของฉู่หลิวเยว่

จากนั้นก็ได้ยินเสียง “แกร่ก” ดังขึ้น และจู่ๆ ก็มีช่องโหว่เกิดขึ้นบนกรงเหล็ก