ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 47

นางมองเด็กหนุ่มตรงหน้า

เขาน่าจะอายุราวๆ สิบห้าสิบหกปี ทั้งสูงและผอม และรูปร่างหน้าตาของเขาดูเกลี้ยงเกลา แต่กลับมีท่าทางเย่อหยิ่ง ซึ่งทำให้ผู้คนรู้สึกอึดอัด

“อาจารย์ไป๋เชินให้ข้ามาที่นี่ เจ้ากำลังจะบอกว่าเป็นความผิดของอาจารย์ไป๋เชินอย่างนั้นหรือ”

ฉู่หลิวเยว่ถามเสียงเรียบนิ่ง

เด็กหนุ่มคนนั้นหน้าถอดสีเล็กน้อยแล้วขมวดคิ้วมุ่น

ไป่เชินเป็นหนึ่งในครูระดับสูงด้านปรมาจารย์ในสำนัก และมีสถานะสูงส่งเป็นที่เคารพ ต่อให้เป็นเขาก็ไม่กล้าล่วงเกินอาจารย์ไปเชิน

หากได้ยินถึงหูอาจารย์ เขาต้องซวยแน่ๆ

สักพักเขาก็แสยะยิ้มอย่างเย็นชา

“เจ้าคิดแค่จะเอาอาจารย์ไป๋เชิญมาบังหน้าอย่างเดียวหรือ มีความสามารถก็แสดงออกมาสิ มิฉะนั้น ต่อให้เจ้าสอบเข้ามาได้ก็ไม่มีใครเห็นค่าเจ้าหรอก”

ฉู่หลิวเยว่ “อ่อ” เพียงคำเดียว

“ตอนนี้ข้าก็เข้าร่วมการสอบแล้วไงเล่า เจ้ากำลังขวางข้าอยู่ พี่ใหญ่”

เด็กหนุ่มหน้าดำหน้าแดง พอเห็นฉู่หลิวเยว่ก็อยากด่าชุดใหญ่ แต่ก็ไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไร

“ซือหยาง กลับมา”

ขณะนั้นก็มีน้ำเสียงกังวานใสดังขึ้น

แม้ว่าน้ำเสียงจะสงบ แต่ก็สัมผัสได้ถึงความสง่างามที่ผู้คนไม่สามารถต้านทานได้

ฉู่หลิวเยว่เงยหน้าขึ้นและเหลือบมองก็พบว่าเสียงนั้นมาจากเด็กหนุ่มอีกคนที่ยืนอยู่ข้างหลังกลุ่มคน

หลังจากเห็นรูปร่างหน้าตาของเด็กหนุ่ม ฉู่หลิวเยว่ก็เลิกคิ้วขึ้น

เพราะรูปร่างหน้าตาของคนนี้ช่างหล่อเหลาเกลี้ยงเกลา

คิ้วคมสัน ดวงตาเป็นประกายดั่งดวงดาว เครื่องหน้าหล่อเหลา โครงหน้าคมเข้ม

เขายืนอยู่ตรงนั้นรายล้อมไปด้วยผู้คน เมื่ออยู่รวมกันคนอื่นก็ดูไม่น่าสะกดสายตาเท่าเขา

พระอาทิตย์ส่องแสง เงาของต้นไม้สั่นไหว และเขายืนเอามือไพล่หลัง เขารัศมีที่เฉียบคมอย่างน่าประหลาดราวกับดาบที่กำลังจะออกจากฝัก!

ป้ายชื่อบนหน้าอกของเขายังเป็นสีขาวดำ และเห็นได้ชัดว่าเขาก็เป็นปรมาจารย์เหมือนกัน

เขาผู้นี้…ดูไม่ง่ายเลยทีเดียว…

ฉู่หลิวเยว่แอบคิดในใจ

ตอนที่นางมาเมื่อครู่นี้ไม่ได้สังเกตคนผู้นี้เลย หากพูดตามจริง พลังปราณของเขาชัดเจนมาก นางไม่มีทางมองข้ามได้เด็ดขาด

มีความเป็นไปได้ทางเดียวเท่านั้น เมื่อครู่นี้ชายหนุ่มได้ลดปราณลงได้อย่างแยบยล!

เท่านี้ก็เพียงพอแล้วที่จะพิสูจน์ได้ว่าความพลังความสามารถของเขาไม่อ่อนแออย่างแน่นอน!

ราวกับว่าเขาสังเกตเห็นสายตาที่มองมาของฉู่หลิวเยว่ ชายหนุ่มก็หันมาเล็กน้อย และเขาก็เหลือบมองนางด้วยเช่นกัน

ดวงตาของเขาฉายแววประหลาดใจ

คุณหนูใหญ่ตระกูลฉู่ผู้นี้ เขาเคยพบเห็นมาก่อน ในความทรงจำของเขานางเป็นคนอ่อนแอขี้ขลาด แค่ตอนนี้ทำไมถึงดูเปลี่ยนไปราวกับคนละคน

ชายหนุ่มที่ถูกเรียกว่าซือหยางเม้มริมฝีปาก เขามองฉู่หลิวเยว่แล้วกดเสียงต่ำ

“ตอนสอบได้เห็นดีกันแน่”

ฉู่หลิวเยว่ยักไหล่ให้อย่างไม่ยี่หระ

นางไม่แน่ใจว่าเขามีความสามารถนั้นหรือไม่

แต่ว่า…ซือหยางชื่อนี้….

ดูเหมือนจะเป็นคนในตระกูลซือ หนึ่งในสี่ตระกูลใหญ่ใช่หรือไม่

“พี่ใหญ่”

ซือหยางเดินไปอยู่ข้างกายชายคนนั้น กลายเป็นสุนัขเชื่องๆ ตัวหนึ่ง

ฉู่หลิวเยว่จึงนึกขึ้นได้ทันที

ที่แท้ก็คือเขานี่เอง

เด็กแรกรุ่นของตระกูลซือมีมากมาย ผู้ที่มีชื่อเสียงมากที่สุดในนั้นก็คือซือถิง…คุณชายใหญ่แห่งตระกูลซือ

ครึ่งปีที่แล้ว เขาเป็นที่หนึ่งในการสอบปรมาจารย์และได้เข้ามาในสำนักเทียนลู่

ณ ตอนนั้น อาจารย์ในสำนักเทียนลู่เคยยกย่องว่าซือถิงมีความสามารถอย่างมากในด้านนี้ และภายในเวลาไม่กี่ปี เขาสามารถกลายเป็นหนึ่งในปรมาจารย์ที่โดดเด่นที่สุดของแคว้นเย่าเฉิน

เวลานั้นจึงเกิดความสั่นสะเทือนครั้งใหญ่

ซือถิงได้รับการยกย่องและชื่นชมมากกว่าฉู่เซียนหมิ่นที่ได้อันดับหนึ่งจากการสอบผู้ฝึกยุทธ์เสียอีก

ในช่วงหกเดือนที่ผ่านมา ความแข็งแกร่งของฉู่เซียนหมิ่นเพิ่มขึ้นอย่างต่อเนื่อง และชื่อเสียงของนางก็โด่งดังขึ้นเช่นกัน แต่ทางด้านซือถิงดูเหมือนจะเงียบไปโดยสิ้นเชิง

เมื่อเวลาผ่านไป ทุกคนก็จำได้แค่ว่าฉู่เซียนหมิ่นโดดเด่นเพียงใด

“ค่ายกลแปดวารีที่ข้าแสดงให้เจ้าเห็นเมื่อสองสามวันก่อน เจ้าสามารถศึกษาละเอียดถ่องแท้หรือยัง”

เมื่อพูดถึงประโยคนี้ สีหน้าของอาจารย์ก็กลายเป็นจริงจังขึ้นมา

“ระหว่างสอบทั้งหมดจะถูกตรวจสอบโดยอาจารย์ และถ้าพวกเจ้าไม่พอใจก็เก็บความคิดนั้นไปซะ เข้าใจไหม”

“ขอรับ!”

“เจ้าค่ะ!”

นักเรียนทุกคนต่างมีสีหน้าเคร่งเครียด

อันที่จริง กฎเกณฑ์เช่นนี้เป็นเรื่องปกติ ท้ายที่สุดแล้ว การสอบของปรมาจารย์นั้นขึ้นอยู่กับความแข็งแกร่งของแต่ละคนล้วนๆ

หากร่วมด้วยช่วยกันมันจะมีความหมายอะไร

“ดี ตอนนี้ข้าจะประกาศแล้ว ผู้เข้าสอบปรมาจารย์…เริ่มได้!”

เมื่อสิ้นเสียงของอาจารย์ท่านนั้น เขาก็โยนบางสิ่งในมือออกมา

ปัง!

ดอกไม้ไฟระยิบระยับระเบิดกลางอากาศ!

“ไป!”

ทันทีที่ดอกไม้ไฟระเบิด คนผู้หนึ่งรีบวิ่งเข้าไปโดยไม่ลังเล!

ในชั่วพริบตา ร่างนั้นก็หายเข้าไปในป่าทึบทันที!

“รีบร้อนทำไม สอบปรมาจารย์ไม่ใช่สอบวิ่งเร็วสักหน่อย”

ซือหยางบ่นแล้วเหลือบมองซือถิง

“พี่ใหญ่ ข้าไปก่อนนะ”

ถึงอย่างไรก็ไม่สามารถร่วมมือกันได้อยู่ดี แยกย้านกันไปจะดีที่สุด

ซือถิงพยักหน้า

ผู้คนจากไปทีละคนและในไม่ช้าก็เหลือเพียงฉู่หลิวเยว่กับซือถิงสองคน

ซือถิงกำลังจะยกเท้าขึ้น แต่พบว่าฉู่หลิวเยว่เร็วกว่าเขาและเดินตามหลังด้านขวาของนางสามก้าว

ทันใดนั้นเขาก็หรี่ตาลง

Next