ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 554

เจี่ยนเฟิงฉือหยิบแหวนเฉียนคุนออกมาแปดวง!

“แค่นี้ก็…น่าจะพอแล้วนะ ข้าว่า…”

เจี่ยนเฟิงฉือพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่มองแหวนเฉียนคุนทั้งแปดวง แต่ในใจก็ยังเจ็บปวดจนแทบกระอักเลือด

หลังจากที่ฉู่หลิวเยว่ตรวจสอบแหวนทีละวง ในที่สุดนางก็เผยรอยยิ้มพออกพอใจออกมา

แค่นี้ถือว่าพอคุ้มค่าหน่อย

นางค่อยๆ เก็บแหวนเฉียนคุนทั้งแปดวงอย่างระมัดระวัง ก่อนจะมองไปที่เจี่ยนเฟิงฉือ และพูดด้วยความจริงใจ

“นายน้อยเจี่ยน หากไร้ซึ่งเงินของเจ้าแล้ว ข้าคงไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในซีหลิงแห่งนี้ได้ ต้องขอขอบคุณเจ้ามากจริงๆ!”

เจี่ยนเฟิงฉือแทบหมดแรงเมื่อเสียทรัพย์จำนวนมากไป พลันโบกมือหยอยๆ อย่างสิ้นหวัง

“เจ้า…เจ้าไปเถอะ…ไม่ต้องขอบคุณแล้ว…”

คราวก่อนนางก็ “ขอบคุณ” เขา แล้วก็ชิงเอาเงินเขาไปตั้งมากมายเฉกเช่นครั้งนี้นี่แหละ!

และพอเขาได้ยินคำๆ นี้ออกมาจากปากของนางอีกครั้ง หัวใจของเขาก็ถึงกับหวาดผวา

แม่นางผู้นี้…ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

ส่วนสุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็มองดูฉากตรงหน้าอย่างตกตะลึง

ขนาดขอบเขตพื้นที่ของวงแหวนเฉียนคุนนั้นแตกต่างกันไปตามระดับ

และแหวนที่เจี่ยนเฟิงฉือเพิ่งหยิบออกมาล้วนเป็นแหวนคุณภาพสูงทั้งสิ้น แถมยังสามารถบรรจุของใส่ไว้ได้มากมาย

โดยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้างในนั้นมีอันใด!

เขายอมเอาแหวนออกมาทีละวงจนครบแปด…และยกแหวนทั้งหมดนั่นให้ฉู่หลิวเยว่!

แต่ประเด็นหลักก็คือ ดูเหมือนแปดวงนี้จะเป็นแค่หนึ่งในสิบของกำไรที่เขาได้รับเท่านั้น!

นี่เขาไปปล้นบ่อนทั้งหมดในเมืองซีหลิงมาหรือไร?

เมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่เก็บแหวนเฉียนคุนใส่กระเป๋า สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ก็เข้าใจทันทีว่า เพราะอันใดเจี่ยนเฟิงฉือถึงพยายามยืดเยื้อไปเรื่อย ที่แท้ก็เพราะอยากหาเรื่องผัดวันประกันพรุ่งไม่ยอมจ่ายนี่เอง

เพราะถ้านางต้องสูญเสียเงินมากมายขนาดนั้น…นางเองก็คงลังเลใจเหมือนกัน!

เจี่ยนเฟิงฉือมองดูนางด้วยสายตาเศร้าสร้อย

หากเมื่อครู่นางไม่จี้เขา เขาก็คงจะสามารถชะลอมันออกไปอย่างน้อยอีกหนึ่งวัน!

ถึงเขาไม่ได้ตั้งใจจะหนีหนี้ แต่ความรู้สึกนี้มัน…ช่างน่าเจ็บใจเสียจริง!

หลังจากฉู่หลิวเยว่ทวงหนี้ได้สำเร็จ ก็ไม่ได้คิดจะอยู่ต่อให้เสียเวลา พลันเอ่ยขอตัวอย่างสุภาพ

“เช่นนี้ ข้าก็จะไม่อยู่รบกวนเวลาสุนทรีของน้อยนายเจี่ยนแล้ว”

เจี่ยนเฟิงฉือโบกมือไหวๆ อย่างเหนื่อยหน่าย

ยิ่งเห็นฉู่หลิวเยว่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนขูดรีดอีกครา

ฉู่หลิวเยว่โค้งคำนับ พลันถอยตัวออกไป

ทว่าขณะที่หันหลังกลับ หางตาดันเหลือบไปเห็นแผ่นหยกสี่เหลี่ยมบนเก้าอี้นั่งของเจี่ยนเฟิงฉือ

ดูเหมือนว่ามันจะร่วงออกมาจากตัวเขา

แผ่นหยกนั่นดูโปร่งแสงและดูธรรมดามาก

ทว่าขอบของแผ่นหยกนั้นถูกสลักเป็นลายก้อนเมฆอันละเอียดอ่อน

และบริเวณตรงกลาง ก็มีอักษรตัวเล็กๆ สลักไว้ว่า

หมอ!

ฉู่หลิวเยว่ตกตะลึงทันตา!

ชัดเจนว่าแผ่นหยกนี้ถูกสงวนไว้สำหรับเซียนหมอที่ประจำการให้ราชวงศ์เทียนลิ่งเท่านั้น เหตุใดเจี่ยนเฟิงฉือถึงมีสิ่งนี้ในครอบครองได้!?

เมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่ลังเลไม่ยอมก้าวออกไปเสียที เจี่ยนเฟิงฉือจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย

“หือ? เจ้ายังไม่ไปอีกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่พลันได้สติ ก่อนจะมองข้อมือที่สะบัดโบกไล่กลายๆ ของเจี่ยนเฟิงฉือนิ่งๆ และยิ้มออกมา พลางหมุนตัวแล้วเดินออกไปจากห้อง

ตรวจสอบแคปช่าเพื่ออ่านเนื้อหายืนยัน