ยอดหญิงลิขิตสวรรค์ นิยาย บท 554

เจี่ยนเฟิงฉือหยิบแหวนเฉียนคุนออกมาแปดวง!

“แค่นี้ก็…น่าจะพอแล้วนะ ข้าว่า…”

เจี่ยนเฟิงฉือพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่มองแหวนเฉียนคุนทั้งแปดวง แต่ในใจก็ยังเจ็บปวดจนแทบกระอักเลือด

หลังจากที่ฉู่หลิวเยว่ตรวจสอบแหวนทีละวง ในที่สุดนางก็เผยรอยยิ้มพออกพอใจออกมา

แค่นี้ถือว่าพอคุ้มค่าหน่อย

นางค่อยๆ เก็บแหวนเฉียนคุนทั้งแปดวงอย่างระมัดระวัง ก่อนจะมองไปที่เจี่ยนเฟิงฉือ และพูดด้วยความจริงใจ

“นายน้อยเจี่ยน หากไร้ซึ่งเงินของเจ้าแล้ว ข้าคงไม่สามารถใช้ชีวิตอยู่ในซีหลิงแห่งนี้ได้ ต้องขอขอบคุณเจ้ามากจริงๆ!”

เจี่ยนเฟิงฉือแทบหมดแรงเมื่อเสียทรัพย์จำนวนมากไป พลันโบกมือหยอยๆ อย่างสิ้นหวัง

“เจ้า…เจ้าไปเถอะ…ไม่ต้องขอบคุณแล้ว…”

คราวก่อนนางก็ “ขอบคุณ” เขา แล้วก็ชิงเอาเงินเขาไปตั้งมากมายเฉกเช่นครั้งนี้นี่แหละ!

และพอเขาได้ยินคำๆ นี้ออกมาจากปากของนางอีกครั้ง หัวใจของเขาก็ถึงกับหวาดผวา

แม่นางผู้นี้…ช่างน่ากลัวเหลือเกิน!

ส่วนสุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ที่นั่งอยู่ข้างๆ ก็มองดูฉากตรงหน้าอย่างตกตะลึง

ขนาดขอบเขตพื้นที่ของวงแหวนเฉียนคุนนั้นแตกต่างกันไปตามระดับ

และแหวนที่เจี่ยนเฟิงฉือเพิ่งหยิบออกมาล้วนเป็นแหวนคุณภาพสูงทั้งสิ้น แถมยังสามารถบรรจุของใส่ไว้ได้มากมาย

โดยที่ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าข้างในนั้นมีอันใด!

เขายอมเอาแหวนออกมาทีละวงจนครบแปด…และยกแหวนทั้งหมดนั่นให้ฉู่หลิวเยว่!

แต่ประเด็นหลักก็คือ ดูเหมือนแปดวงนี้จะเป็นแค่หนึ่งในสิบของกำไรที่เขาได้รับเท่านั้น!

นี่เขาไปปล้นบ่อนทั้งหมดในเมืองซีหลิงมาหรือไร?

เมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่เก็บแหวนเฉียนคุนใส่กระเป๋า สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์ก็เข้าใจทันทีว่า เพราะอันใดเจี่ยนเฟิงฉือถึงพยายามยืดเยื้อไปเรื่อย ที่แท้ก็เพราะอยากหาเรื่องผัดวันประกันพรุ่งไม่ยอมจ่ายนี่เอง

เพราะถ้านางต้องสูญเสียเงินมากมายขนาดนั้น…นางเองก็คงลังเลใจเหมือนกัน!

เจี่ยนเฟิงฉือมองดูนางด้วยสายตาเศร้าสร้อย

หากเมื่อครู่นางไม่จี้เขา เขาก็คงจะสามารถชะลอมันออกไปอย่างน้อยอีกหนึ่งวัน!

ถึงเขาไม่ได้ตั้งใจจะหนีหนี้ แต่ความรู้สึกนี้มัน…ช่างน่าเจ็บใจเสียจริง!

หลังจากฉู่หลิวเยว่ทวงหนี้ได้สำเร็จ ก็ไม่ได้คิดจะอยู่ต่อให้เสียเวลา พลันเอ่ยขอตัวอย่างสุภาพ

“เช่นนี้ ข้าก็จะไม่อยู่รบกวนเวลาสุนทรีของน้อยนายเจี่ยนแล้ว”

เจี่ยนเฟิงฉือโบกมือไหวๆ อย่างเหนื่อยหน่าย

ยิ่งเห็นฉู่หลิวเยว่ เขาก็ยิ่งรู้สึกเหมือนว่าตัวเองโดนขูดรีดอีกครา

ฉู่หลิวเยว่โค้งคำนับ พลันถอยตัวออกไป

ทว่าขณะที่หันหลังกลับ หางตาดันเหลือบไปเห็นแผ่นหยกสี่เหลี่ยมบนเก้าอี้นั่งของเจี่ยนเฟิงฉือ

ดูเหมือนว่ามันจะร่วงออกมาจากตัวเขา

แผ่นหยกนั่นดูโปร่งแสงและดูธรรมดามาก

ทว่าขอบของแผ่นหยกนั้นถูกสลักเป็นลายก้อนเมฆอันละเอียดอ่อน

และบริเวณตรงกลาง ก็มีอักษรตัวเล็กๆ สลักไว้ว่า

หมอ!

ฉู่หลิวเยว่ตกตะลึงทันตา!

ชัดเจนว่าแผ่นหยกนี้ถูกสงวนไว้สำหรับเซียนหมอที่ประจำการให้ราชวงศ์เทียนลิ่งเท่านั้น เหตุใดเจี่ยนเฟิงฉือถึงมีสิ่งนี้ในครอบครองได้!?

เมื่อเห็นฉู่หลิวเยว่ลังเลไม่ยอมก้าวออกไปเสียที เจี่ยนเฟิงฉือจึงเอ่ยถามอย่างสงสัย

“หือ? เจ้ายังไม่ไปอีกหรือ?”

ฉู่หลิวเยว่พลันได้สติ ก่อนจะมองข้อมือที่สะบัดโบกไล่กลายๆ ของเจี่ยนเฟิงฉือนิ่งๆ และยิ้มออกมา พลางหมุนตัวแล้วเดินออกไปจากห้อง

“ถ้าเป็นเจ้าเมื่อก่อน คงไม่ยอมง่ายๆ เช่นนี้แน่…ไฉนครานี้ถึงดูว่าง่ายเล่า?”

สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์จ้องหน้าเขาเขม็ง

“พอข้าทำเจ้าก็ถาม พอข้ายอมเจ้าก็สงสัย เหตุใดจึงเรื่องมากเพียงนี้? ข้าแค่คร้านเกินกว่าจะทำอันใดนาง ไม่ได้หรือ?”

เจี่ยนเฟิงฉือยกมือยอมแพ้

สุ่ยหลิ่วเอ๋อร์กระชับพิณในอ้อมแขนด้วยความหงุดหงิด พลันท่วงทำนองไพเราะเหล่านั้น ก็เต็มไปด้วยจิตสังหารที่แผ่ออกมาไม่หยุด

…

อีกด้านหนึ่ง ฉู่หลิวเยว่เดินออกจากหอคอยชุนเฟิง และพร้อมที่จะกลับจวนของตน

ผู้คนที่เดินรายล้อมบางคนจำนางได้ พลางมองนางด้วยสายตาที่ต่างกันไป

ฉู่หลิวเยว่แสร้งทำเป็นหูหนวกไม่สนใจเสียงรอบข้าง และเดินต่อไปด้วยสีหน้าปกติดังเดิม

ทว่ายามนี้กลับมีคลื่นอารมณ์บางอย่าง ผุดขึ้นมาในหัวใจของนาง

ภาพที่นางเพิ่งเห็นเมื่อครู่ ยังคงฉายซ้ำในสมอง

ตราสัญลักษณ์ของเซียนหมอแต่ละคนประจำราชวงศ์เทียนลิ่งนั้นถูกทำขึ้นเป็นพิเศษ และมันไม่มีทางเป็นของปลอมแปลง

แผ่นหยกนั่นต้องเป็นของจริงแน่ๆ!

ทว่าเซียนหมอประจำราชวงศ์นั้นมีหลายคน แล้วแผ่นนั่นเป็นของผู้ใดกัน?

ไม่มีทางที่เจี่ยนเฟิงฉือจะไม่รู้เรื่องนี้ แต่เขากลับไม่ยอมส่งมันคืนเจ้าของ ซึ่งชัดเจนว่าเขาต้องการเก็บมันไว้

แม้ว่าเขาจะมีพรสวรรค์ที่น่าอัศจรรย์เหนือเหล่าเซียนหมอ แต่เพราะเขามีนิสัยไม่ชอบถูกบังคับ เขาจึงไม่เคยคิดจะเป็นเซียนหมอของราชวงศ์

และที่สำคัญกว่านั้น นางเห็นว่า…มีอันใดบางอย่างอยู่ตรงข้อมือของเจี่ยนเฟิงฉือ

แต่เพราะตอนนั้นนางแค่ชำเลืองมอง จึงไม่ค่อยแน่ใจเสียเท่าไร

แต่ถ้าสิ่งที่นางเดานั้นถูกต้องละก็…

เขาจะใช้เจ้าสิ่งนั้นไปเพื่ออันใด?